Jawel dan… Eindelijk dan ook Machu Picchu!

Na 2 maandjes Lima heb ik eind januari weer het avontuurlijke reisleventje opgepikt. Ditmaal ben ik met Juanita eerst naar Cuzco afgereisd. Jaja ik heb ff getwijfeld of ik na 8 maanden Perú dan niet ook gewoon Machu Picchu zou overslaan, maar op de valreep van mijn Peruaanse verblijf heb ik dan ook deze gedoodverfde toeristenpleister van het gehele continent bezocht. En niet geheel onverwachts kan ik bevestigen wat iedereen er altijd al over schreeuwt: het is een verdomd indrukwekkend stuk bouwwerk wat de Inca’s daar hebben neergezet (of eigenlijk flink uitgebreid, aangezien het van origine een pre-Colombiaanse alsmede pre-Incaanse nederzetting betreft).

Om er te komen hebben we eerst via een tour-agency een busje geregeld, wat ons een drietal uurtjes lopen vanaf Agua Calientes (het dichtbijzijnste plaatsje van Machu Picchu) dropte. Van daaruit loop je via het spoor langs een stevig stromende rivier tussen de groene bergpieken door. Alwaar dit al spectaculaire plaatjes opleverde, is Machu Picchu zelf nog een graadje spectaculairder. Afin, allemaal informatie die jullie in iedere reisgids kunnen nalezen. Waar ook iedere reisgids voor waarschuwt is hoogteziekte, iets wat na meer dan een half jaar enkel jungle en kust me toch even opbrak op de 3km hoogte van Cuzco. Maar ondanks enkele typische momenten van hoogteziekte (koud zweet, overgeefgevoel, licht hyperventileren, futloosheid etc - maar die coca-bladeren werken als een tierelier!) bied ik jullie op www.picasaweb.google.com/dennisvoes weer voldoende reden om jaloers te zijn. Zeker aangezien deze foto’s meer laten zien dan ik ooit bij elkaar kan lullen. Ja man, het is toch wel gewoon een dik vette plek om te wezen en geweest te zijn!

Cuzco en omgeving blijven de moeite waard om in de toekomst nog eens te bezoeken, want na ons bliksembezoekje Machu Picchu klommen we meteen door naar het 3.8km hoog gelegen Puno (aan de Peruaanse zijde van het Titicacameer), om de eerste feestdag van het folklorische ‘fiesta de Candelaria’ te mogen meemaken. In het lokale voetbalstadium mochten we de verschillende dansgroepen zien wedijveren om een plekje in de finale te verwerven. Die finale moesten we echter helaas aan ons voorbij laten gaan, aangezien we een week later de eveneens folklorische carnaval van Oruro in Bolivia aan het vieren waren - ook al een waar fotospektakel maar daarvoor nog even geduld ;-)

Nog leuker was de avond na de competitie, wanneer alle deelnemende dansgroepen in een optocht richting de centrale plaza trekken. De wat informelere aard van deze stoet biedt namelijk ook kans aan de onervaren leek om een poging te doen een enkel danspasje te imiteren, iets wat in mijn geval menig ervaren local een gezonde lachbui bezorgt. Dat er na een enkel biertje en veel plezier toch nog wat alertheid vereist blijft, bewijst het moment waarbij ik een zakkenroller van Juanitas handtas wegtrok en na een veelzeggende blik de mensenmenigte inroste. Tja na dermate lange tijd in Latijns-Amerika wordt alertheid een soort tweede natuur (zoals later ook tijdens de carnaval in Oruro nuttig zou blijken), maar vreemd genoeg went die losvingerigheid wel en feest je na zo’n incident gewoon lekker verder. Al lijkt het me ook wel weer eens lekker om gewoon ’s nachts alleen over straat te kunnen zwalken!

Na een bezoekje aan het Peruaanse gedeelte van het Titicacameer (of zoals de Peruanen zelf zeggen: Titi is van Perú, caca van Bolivia…) vervolgden we onze reis richting de grens. Na meer dan een jaar zal ik dan eindelijk weer eens een nieuw, mij nog onbekend land intrekken. Na een stuk of 8 maanden Perú, een kleine 4 maanden Colombia, een kleine 3 maanden Ecuador en een ruime 2 maanden Nederland is het nu tijd om Bolivia te leren kennen. Met het eiland van de zon (ook in het Titicacameer, maar nu dus dat caca-gedeelte) en de veelbelovende carnaval van Oruro in het vooruitschiet. Ik beloof jullie alvast flink wat spectaculaire plaatjes! Tot snel :-D