Wijn Bolivia, liften Argentinië, dengue Paraguay

Ook al ben ik weer terug in Nederland, voor jullie gaat onze reis nog heel eventjes door hier. Na onze bezoekjes aan mijnstad Potosi en de Western-omgeving van Tupiza, daalden we weer een flink stuk af tot het Boliviaanse wijngebied rondom Tarija. Na een ruime 3 weken op hoogte was het een zeer lekker klimaat, zeer geschikt voor een wijnfeest op het platteland. Zeker een goeje tip van Alejandro, een kerel uit Tarija die een aantal weken geleden tijdens de carnaval van Oruro ook met de couchsurfingclub verbleef.

Dankzij de tips en hulp van Alejandro konden we ons tentje bij een lokale wijnboer naast de wijngaarden opzetten. Hierbij moest ik mijn meegebrachte fles wijn wel verborgen houden: menig wijnboer is dermate trots op z’n eigen wijnen dat enkel de aanblik van een fles van de concurrent op zijn erf niet altijd vrolijk ontvangen wordt… De avond werd ingevuld met een muziekoptreden in de buurt, alwaar we relaxed op het grasveld slechts 2 glaasjes wijn wisten te nuttigen. Maar er verdwijnt dan ook een volledige fles wijn in ieder glas wat je besteld... Geniet weer met ons mee op www.picasaweb.google.com/dennisvoes

Na de dag erna nog wat rondgeneusd te hebben en later nog een bezoekje aan een waterval in de buurt van Tarija, was onze visa-tijd op. Via Bermejo zijn we toen bij Aguas Blancas Argentinië ingegaan, alwaar de busprijzen een goede motivatie bleken om een stuk te gaan liften. Maar toen na een 30km in een kleine oude truck van een Boliviaan een tweede lift uitbleef, was de hitte een goede motivatie om via Yacuiba terug te bussen naar Bolivia. Zo kwamen we terecht in Villamontes, alwaar vriend Tijn een jaar vertoefd heeft voor biologisch onderzoek in de lokale rivier aldaar. Met temperaturen voorbij de 40 graden wilden wij het echter wat korter houden, maar met enkel een bus om 02:00am naar Paraguay bij een bedrijf met een zeer gebrekkige administratie, kregen we geen waar voor hun afzettersprijzen. Ruim 2 dagen later, inclusief een nacht langs de weg zitten wachten, konden we toch eindelijk Paraguay betreden..

Tijdens de reis bleek dit iets meer verlaten stuk van Paraguay, de Chaco genaamd, een traditionele marihuana-route. Voor iedereen in de bus betekende dit meer rompslomp met bagage-controles. Voor mij betekende het ook een standvastig optreden toen een agent wat geld uit me probeerde te intimideren. Wat cocabladeren gaven de corrupte agent de hoop meer te vinden, en toen hij mijn zakje keukenzout tegenkwam reageerde hij stellig op mijn uitleg: “dit is geen zout. Zout ruikt heel anders”. Koken zal niet een van zijn hobby’s wezen, want we werden achter de bus apart genomen alwaar hij intimiderend bleef herhalen “ik vraag geen geld”. De manier om duidelijk te maken dat je niet in de problemen komt als je een ‘vrijwillige bijdrage’ doneert, zonder dat je hem in een eventueel later verhoor kunt beschuldigen dat ie wél geld gevraagd heeft. Mijn eigen koppigheid, maar vooral een zeer behulpzame standvastige Juanita, bleken na wat gedoe echter voldoende om onze reis weer te kunnen hervatten.

Na een uur of 20 kwamen we aan in Concepción. Een rustig plaatsje aan de ‘río Paraguay’, gevuld met bijzonder open, hartelijke, vriendelijke mensen. Het feit dat we een prima, huiselijk hotel vonden bleek meer waard dan we in de eerste instantie in de gaten hadden. Na een paar dagen werden we namelijk wat ziekjes, koortsig, energieloos, waarop we meteen een controle in het ziekenhuis lieten uitvoeren voor dengue/knokkelkoorts. Ook al konden ze het niet 100% uitsluiten, we waren toch opgelucht toen de bloedwaarden geen knokkelkoorts bevestigden. “Het zou toch ook belachelijk wezen: 2 jaar en 4 maanden op wat stevige voedselvergiftigingen na geen heftige toestanden en dan op de valreep nog ff knokkelkoorts meepikken”, zei ik tegen Juanita. Een uitgebreidere analyse enkele dagen later bevestigde echter dat het ook inderdaad zo belachelijk zou wezen: allebei een positieve uitslag. Tja, niet leuk, maar meer dan wat antibioticum voor de koorts, heel veel drinken, heel veel rusten en afwachten kun je niet doen. En dat (af)wachten duurde nog wel even: het is een vrij langdradige, slepende ziekte waar je langzamerhand en beetje bij beetje van hersteld. Maar het bloed overgeven en de andere details uit de horrorverhalen is ons bespaard gebleven, en inmiddels ben ik weer piekfijn in orde ;-)

Na ontdekt te hebben dat er in hoofdstad Asunción met Pasen weinig te beleven valt (iedereen is op vakantie!), reisden we af naar Ciudad del Este: de Paraguayaanse stad op het drielandenpunt Paraguay-Argentinië-Brazilië. Aldaar bezochten we de Itaipu dam, met zo’n 95 TWh de grootste dam ter wereld in termen van energieproductie. Dit project tussen Paraguay en Brazilië levert zo’n 90% van de elektriciteit in Paraguay en zo’n 20% in Brazilië. Zo wordt via twee 600kV stroomkabels van zo’n 800km onze volgende bestemming, São Paulo, ook van stroom voorzien door deze dam. Dat hiervoor verschillende indianendorpen (10.000 families) moesten emigreren en een heel natuurgebied onder water kwam te staan (inclusief de Guaíri watervallen, het grootste watervallenstels qua volume en groter dan het nu wereldberoemde Iguazu), werd wat minder uitvoerig besproken.
Maar hoe dan ook een indrukwekkend bouwwerk, wat onder andere bevestigd wordt door nog wat feitjes: er zit voor 210 voetbalvelden aan beton en voor 380 Eiffeltorens aan ijzer en staal in de constructie. De maximale stroming van de dam bedraagt 62.200 m3 water per seconde, 40 maal de gemiddelde kracht van de Iguazu watervallen. En om dezelfde hoeveelheid energie via thermische energieopwekking te verkrijgen, zouden 434.000 vaten (69.000 m3) petroleum per dag verbrand moeten worden. Geen pietluttig projectje en daarmee ook een van de duurste projecten op onze planeet.

Dat de natuurlijke waterkracht toch aanzienlijk mooier is om te aanschouwen, maken we de volgende keer mee bij ons bezoekje aan de Iguazu watervallen. Voor nu is er, na nog een succesvolle knipbeurt van Juanita te hebben overleefd, een einde gekomen aan onze verkenningstocht van Paraguay, en dit verhaal. Tot snel!