De mijnen van Potosi en Western-country van Tupiza

Allereerst wat actueel nieuws. Woensdag 24 april 2013 zal mijn officieel einde van mijn Latijns-Amerikaanse reis betekenen, nadat ik in de middag op het vliegveld van Brussel zal landen. Ditmaal dus geen kort bezoekje, maar ik kom daadwerkelijk weer een Nederlands leventje opbouwen. Al ziet het ernaar uit dat ik op 3 april 2014 terugvlieg om een promotieonderzoek astrobiologie te beginnen op de universiteit van São Paulo in Brazilië. Maar daarover later meer.

Terug naar waar we gebleven waren. Vanuit Uyuni zijn we doorgereisd naar Potosi. Met 4.06km hoogte volgens mij de hoogste noemenswaardige stad ter wereld. Dan is een duik in een vulkanisch verwarmd meer iets buiten de stad natuurlijk een unieke ervaring. Een warm bad in ruwe rotsachtige omgeving met een frisse bries, weinig zuurstof en een rode wijn in de hand… Die combinatie was ons nog niet bekend! Dat het echter nóg ietsje hoger kan, bewees ons bezoek aan de mijnen op 4.25km hoogte. Waar ik het actieve mijnwerkersleven vanuit mijn provincie Limburg enkel vanuit theorie ken, zijn de Bolivianen hier nog in onvoorstelbaar zware omstandigheden actief op zoek naar zilver en andere mineralen. Leef zoals altijd mee met deze bijzondere ervaring op www.picasaweb.google.com/dennisvoes

Gebukt bewogen we ons voort door de nauwe mijntunnels, tussen de luchtbuizen en pijpen door. Zo liepen wewe enkele kilometers richting het hart van de ‘Cerro Rico’ (de rijke berg). Een enkele keer moet er rap in de drab langs de rails gesprongen worden, aangezien er mijnkarretjes moeten passeren. Toen we een vol afgeladen mijnkar tegenkwamen, waren er 3 mijnwerkers bezig de afgeladen kar door de bocht te trekken en duwen. Samen met 2 andere toeristen besloten we de gasten te helpen. Je weet niet wat je meemaakt! Ik kan dan wel slap het zuurstofgebrek als excuus aandragen, vergeet niet dat ik al 3 weken geacclimatiseerd ben. 1 minuutje hulp kregen we met 6 man de kar door de bocht, maar daarna liep ik wel 10 minuten uit te hijgen. En deze mannen doen dit werk 8-10 uur per dag, met enkel 3 man! Daar is gewoonweg geen voorstelling van te maken, een rete-huge huge onbegrensd respect voor deze mankrachten!!! Het feit dat ze daarvoor wat cocabladeren moeten kauwen en wat natuurlijke tabak met mint, eucalyptus en kaneel roken voor de gezondheid doet daar niks aan af. Jezus Christus wat een werk!

Gezien de risico’s en in-humaniteit van het werk, verbaasde het me niets dat de connectie met Moeder Natuur een grote rol speelt in hun werk. De mijnwerkers vereren namelijk de ‘Tio’ (letterlijk: oom) van de berg, wat de entiteit/spirit van de berg zelf voorstelt. We hebben dan ook het standbeeld wat de ‘Tio’ verwezenlijkt bezocht. Een uit grond en rotsen opgebouwde standbeeld waar de dagelijkse offers van cocabladeren, pure tabak en zuiverend alcohol aangevuld worden door een geofferde babylama (het babyskelet ligt aan de voeten van de ‘Tio’). Ook al had ik nog nooit iets van deze entiteit gehoord of gezien, toen ik zijn standbeeld bezocht kwam me vanuit het niets plotseling een sterke meditatiedrang opzetten. Ik stak een mapacho-sigaret uit de amazonejungle op en begon als vanzelf icaros (astrale liederen) te neuriën. Vraag het me niet uit te leggen, ik snap der zelf erg weinig van, maar ik voelde hoe Moeder ayahuasca en Moeder Natuur me, zoals geleerd, als kanaal gebruikte om krachtige positieve energieën naar deze Tio-entiteit te sturen. Ik voelde me verbonden met deze voor mij volledig nieuwe energie/entiteit van de berg zelf, en simpelweg wist dat deze energie een flinke en broodnodige ondersteuning voor de mijnwerkers vormde. Het kwam voor de gids van ons tour-bureau ook als een verrassing, maar na een volledige stilte in duisternis vroeg ze me daarna simpelweg: “kun je me dadelijk buiten even uitleggen wat er net gebeurde?”. Vage shit voor de nuchtere Hollander, maar een zeer diepgaande indrukwekkende ervaring die het onbegrensde potentieel van ons aardse leven nog maar eens onderstreept.

Terug naar de tour. Na dieper in de mijn/berg enkele prachtige kristallen en mineralen te zijn tegengekomen, hadden we het enorme geluk dat we net tegen de voorbereidingen van een explosie aanliepen. Dit was namelijk geen dagelijkse kost, maar we konden stap voor stap volgen hoe een van de mijnwerkers het dynamiet voorbereidde door het lont aan te brengen alvorens in de cilindervormige holtes in de rotswand te stoppen. Onder luchtdruk worden er daarna roze korrels bij ingespoten, die de explosiekracht vergroten. Om bij de hogere gaten te kunnen, wordt simpelweg een flinke balk dwars in de mijnschacht geplaatst, waar de mijnwerker vervolgens op gaat staan (in volledig vertrouwen dat de balk en bergwand dat houden). Geïnteresseerd alle stappen volgend en het gruis uit de ogen vegend, moesten we plotseling rap ervandoor. We hadden echter het geluk dat onze gids onze camera even overnam en ook het ontsteken van de lonten vastlegde. Iets terug in de mijnschacht wachten we de klappen af. BAM! BAM! BAM!... We telden mee tot de tien explosies gedaan waren, terwijl ik in het donker de klappen op video vastlegde. Aangezien het een paar uur zou duren tot het stof opgetrokken zou zijn, was het letterlijk rechtsomkeert geblazen. Ik heb de 3 woorden al zo vaak getypt, maar het was wederom gewoon ‘een onvergetelijke ervaring’. Echt man respect respect!

Na nog wat sightseeing in Potosi zelf, inclusief een parkje aan de stadsrand, pakten we de nachtbus naar Tupiza. Na 3 weken op hoogte ervoeren we de 3km hoogte als een ware verbetering in klimaat en zuurstoftoevoer. Dit bood dan ook mogelijkheden om de prachtige, ruige Western-omgeving zowel te voet als op het paard te verkennen. Met een enkele andere verdwaalde reiziger gedurende een halve dag wandelen of te paard hadden we het rijk praktisch voor ons alleen. Spectaculaire vreemde geologische rotsformaties bleken niet enkel in Uyuni te vinden, en een mini-privé-meertje bood ons wat heerlijke rust en afkoeling alvorens terug te keren. Uiteraard leverde dit weer de gebruikelijke berg prachtfoto’s op, om mijn woorden te ondersteunen. De ochtend te paard deed zich echter wel iets leuks voor. De vette Western-achtige foto’s behoren zeker tot de categorie ‘leuk’, maar lagen ook wel in de lijn der verwachtingen. Wat niet in de lijn der verwachtingenb lag, was dat ik na een 24 jaar ervaring op het paard iets nieuws zou gaan ervaren. Gebruikelijk was dat deze ietwat toeristen-paarden het vertikken om te wachten tot de groep 500m vooruit gelopen is, wat na wat onrustig gesteggel altijd een snelle galop terug naar de groep oplevert. Mijn paard bleek echter de neiging tot steigeren te hebben toen ik ‘m inhield, en toen ik tegen het einde wat aan ‘m gewend was begon ik daar een beetje mee te experimenteren. Toen ik Juanita riep een foto te maken, spoorde ik het beestje iets meer aan te steigeren en hop… vol de lucht in! Ondanks dat ik wat verrast de stijgbeugel verloor, hield ik nog net m’n evenwicht (wel handig zonder cap tussen de rotsen). En al was de foto goed getimed, hij was helaas wel wat van ver weg. Een herhaling was dus noodzakelijk, wat tijdens mijn tweede maal op een steigerend paard werkelijk een prachtfoto opleverde. Check de foto en oordeel zelf, maar mag daar best wel ff trots over lopen doen niet?

En al is in de realiteit m’n reis bijna ten einde, qua blog zit er nog wel wat in het vat… De volgende keer onze laatste ‘meters’ Bolivia en Paraguay, vervolgens de spectaculaire watervallen van Iguazu en ons bezoek aan de USP (Universidade de São Paulo) voor een mogelijk promotieonderzoek astrobiologie in 2014 en we gaan voor terugkomst nog WWOOFen (World Wide Organized Organic Farming) om wat permaculture-ervaring op een ecoboerderij in de natuur op te doen. Praktisch uitgereisd ja, praktisch uitgetypt nog net niet. Tot snel, zowel hier als in levende lijve!
Ja man chao man :-)