Eco-farming en terug naar huis!!!
Door: Dennis Vos
Blijf op de hoogte en volg Dennis
22 Juni 2013 | Brazilië, São Miguel Arcanjo
Jawel jawel. Bijna 2 maanden na thuiskomst zitten de 2 jaar, 4 maanden en 24 dagen er nu ook in verhalende zin helemaal op. Althans, na dit allerlaatste verhaal dan.
Na ons bezoek aan USP reisden we af naar São Miguel Arcanjo, ‘vlakbij’ São Paulo (ruim 3 uur in de bus). In dit verlaten, prachtige en niet-toeristische stukje van Brazilië gingen we voor een weekje ‘WWOOFen’. WWOOF staat voor ‘World Wide Opportunities on Organic Farms’ en is een internetsite waar je tegen een vergoeding lid kunt worden binnen een bepaalde regio. Zij verstrekken je dan email, telefoon en adressen van eco-boerderijen waar je tegen kost en inwoning 1 weekje tot 3 maanden aan de slag kunt, terwijl je zelf vanalles bijleert van permaculturen en eco-agrarisch werk.
Onze start verliep wat moeilijk. We kwamen aan na een frustrerende 4 dagen vertraging, aangezien we wat probleempjes hadden om Juanitas vlucht te betalen (São Paulo bleek dermate Europees dat je met contant geld en zonder creditcard bijna niks meer kunt..). Eenmaal aangekomen liepen we naar de door ons uitgezochte google-maps locatie. 50 meter voor aankomst reed net iemand z’n zandweg uit, en we vroegen de automobilist in moeilijk Portugees (lees: gewoon Spaans) waar we de boerderij konden treffen. Hij keek nog al raar op bij het woord boerderij, maar wist wel de achternaam van Abaeté (de eco-farmer) en bood ons een lift aan. Hij zette ons echter een kilometer of 3 verderop af bij een huis, een heel andere locatie dan google maps had aangegeven. We bleken bij de ouders van Abaeté te zijn aanbeland. En dat bleek een geluk bij een ongeluk: de locatie van google-maps klopte voor geen meter en de eco-boerderij zelf lag ergens 20km verderop. Echter met taart en thee buiten onder de Braziliaanse sterrenhemel was het prima wachten op wat komen ging. En zo werden we uiteindelijk op de laatste bus richting de boerderij gezet, waar we laat ergens in de woonkamer op een matras mochten ploffen.
De volgende ochtend kregen we pas de kans om de omgeving bij daglicht te verkennen. Dit is zeker geen verkeerde plek om te zijn! Groene, landelijke en jungle-achtige omgeving met een watervalletje en meertje erbij, een grote outdoor-keuken met stenen pizza-oven, eigen geiten, kippen, paarden, moestuin, een mooie huiskat en zelfs een huis-kuikentje die ons als z’n ouders zag en de hele tijd op je hand kwam zitten. Wat een heerlijke plek man! Afin, geniet voor de laatste keer ook weer mee van het visuele gedeelte op www.picasaweb.google.com/dennisvoes :-)
Onze klusjes vielen wel mee. Iedere dag besproeide we ’s ochtends en ’s avonds de planten, gaven we de geiten, kat en kuikentje te eten en kookten we lekker voor een man of 3-4. Verder verzamelden we bamboe om klimplanten langsaf te leiden, zaaiden we nieuwe groenten en bloemen en poten we wat planten om. Dat ompoten viel wel nog wat tegen toen we op hun nieuwe bestemming een gat moesten graven: ik heb tijdens het graven meer een bijl dan een schep in de hand gehad, wat krioelt het hier onder de grond van het leven!
Vanwege een begrafenis binnen Abaetés familie pasten we enkele dagen alleen op de boerderij. Iets minder werk en dus iets meer hangmat, daar was zeker niks mis mee! Toen onverwachts 2 buren langskwamen op 1 paard, gaven ze simpelweg aan dat ze ‘ons paard’ ook meenamen. Al wisten we van niks, ze wisten het paard zo te vinden en op te zadelen dus dan zal het wel prima wezen. Ondertussen mocht Juanita op hun paard rondrijden. ‘Ons paard’ was echter wat lastiger om te berijden en ik kon het dan ook niet nalaten om er even op te klimmen. Mij was verteld dat ie moeilijk te rijden was, maar dat viel me reuze mee. Hij was enkel strontnerveus omdat er bijna nooit iemand op z’n rug zit, waardoor ie de neiging heeft ervandoor te schieten. Maar een paardje met veel potentie, waar je strikt en duidelijk op moet rijden terwijl je rustig op ‘m inpraat. Heerlijk rijden zo!
Eén dag voor onze terugvluchten mochten we in Abaeté’s gigantisch coole jeep uit 1959 instappen om een geweldig indrukwekkend natuurgebied te gaan verkennen: Parque do Zizo. Abaeté en familie hebben dit grote gebied gekocht om er een beschermd natuurreservaat van te maken en natuuronderzoek en eco-toerisme te bevorderen. Het geld hiervoor hebben ze in 1999 van de staat gekregen ter compensatie van het vermoorden van Abaeté’s politiek-activistische oom in 1969 (Luis Fogaça Balboni), die tegenwoordig de held van de regio is (er is o.a. een groot park naar hem vernoemd). Aan het begin was deze aankoop een behoorlijk uitdagende klus: al zijn er geen woestijn en cactussen, op gebied van ‘degene met de grootste gun en ballen wint’ was het precies het wilde westen. Sinds enkele jaren zijn deze gewapende wilden uit de meeste stukken van het natuurreservaat verdwenen en is het niet meer nodig om met een geweer op pad te gaan, al blijft een machete uiteraard sowieso handig. Maar wel een prettige gedachte toen we hotsend en stotend achterin die vette jeep onderweg waren.
Na een heftige afdaling in de jeep, waarbij we van een magisch uitkijkpunt hebben mogen genieten, kwamen we aan op het punt waar onze wandeling door deze jungle begon. Gezien de locatie (de plek is flink afgelegen en enkel met een 4x4-jeep te bereiken) hadden we dit enorm uitgestrekte gebied volledig voor ons alleen. Het wandelen in deze groene omgeving, zwemmen onder watervallen, sporen traceren en vogelspotten in the middle of nowhere maakte dit een heerlijk laatste dag. En lekker was dat zeker, want na terugkomst moesten we gehaast onze backbacks pakken om de laatste bus terug naar São Miguel Arcanjo te halen. Aldaar sliepen we in het naar Abaeté’s oom vernoemde park in de tent. Toen de parkwachter met een zaklamp poolshoogte kwam nemen, legden we uit er enkel een nachtje te slapen op doorreis naar het vliegveld. De vriendelijke man zou voor ons een oogje in het zeil houden en als we nog iets nodig hadden hoefden we maar te roepen. Tja… die berg regeltjes die we ook allemaal zo strikt volgen zullen in Nederland toch vast weer ff wennen worden!
Een dag later ging vroeg de wekker. Snel alles ingepakt pakten we de bus terug naar São Paulo, alwaar we via de metro een andere bus richting vliegveld namen. Het zit erop. Al die ervaringen. Al die indrukken. Al die onvergetelijke momenten. Het is tijd om terug te keren naar mijn geboorteland. Al is het niet leuk om afscheid te moeten nemen van Juanita, die ik hoogstwaarschijnlijk en hoogstgelukkig in augustus in Nederland mag verwelkomen. Eenmaal terug was het ook meteen van hot naar haar: na een vrolijk wederzien met m’n ouders was ik 2 dagen na aankomst alweer per fiets onderweg naar Nijmegen, alwaar ik met vrienden de trein nam richting onze jaarlijkse speciaalbier-terrasdag in Deventer. Op de terugweg van Nijmegen naar Roermond, wederom op de fiets, nam ik geheel in stijl van de afgelopen 2.5 jaar nog wat foto’s van het oh zo vertrouwde doch prachtige Limburgse landschap. Na 2 daagjes Roermond bezocht ik m’n beide broers met vriendinnen en m’n neefje Madou van 3 in Amsterdam. Op dat punt besloot mijn camera dat met het einde van mijn reis zijn doelen ook vervuld waren en ging kapot. Een symbolisch einde van die bergen foto’s waar jullie nu dus echt een laatste keer van mogen meegenieten. Ondertussen ga ik fijn verder met mijn herintegratieproces wat al in volle gang is: ik woon weer in Nijmegen en na 5 weken solliciteren ben ik zelfs weer aan het werk, al praten we hier minimumloon voor stickers plakken en nietjes uit dozen plukken in het magazijn (wel lekker, zo’n Master-degree in crisistijd). Wennen is het allemaal zeker, maar ik ben blij om weer terug te zijn! Tot snel dus, maar dit keer ‘live’! :-D
En we treffen ons hier wel weer als er ooit weer wat bereisd gaat worden ;-)
Na ons bezoek aan USP reisden we af naar São Miguel Arcanjo, ‘vlakbij’ São Paulo (ruim 3 uur in de bus). In dit verlaten, prachtige en niet-toeristische stukje van Brazilië gingen we voor een weekje ‘WWOOFen’. WWOOF staat voor ‘World Wide Opportunities on Organic Farms’ en is een internetsite waar je tegen een vergoeding lid kunt worden binnen een bepaalde regio. Zij verstrekken je dan email, telefoon en adressen van eco-boerderijen waar je tegen kost en inwoning 1 weekje tot 3 maanden aan de slag kunt, terwijl je zelf vanalles bijleert van permaculturen en eco-agrarisch werk.
Onze start verliep wat moeilijk. We kwamen aan na een frustrerende 4 dagen vertraging, aangezien we wat probleempjes hadden om Juanitas vlucht te betalen (São Paulo bleek dermate Europees dat je met contant geld en zonder creditcard bijna niks meer kunt..). Eenmaal aangekomen liepen we naar de door ons uitgezochte google-maps locatie. 50 meter voor aankomst reed net iemand z’n zandweg uit, en we vroegen de automobilist in moeilijk Portugees (lees: gewoon Spaans) waar we de boerderij konden treffen. Hij keek nog al raar op bij het woord boerderij, maar wist wel de achternaam van Abaeté (de eco-farmer) en bood ons een lift aan. Hij zette ons echter een kilometer of 3 verderop af bij een huis, een heel andere locatie dan google maps had aangegeven. We bleken bij de ouders van Abaeté te zijn aanbeland. En dat bleek een geluk bij een ongeluk: de locatie van google-maps klopte voor geen meter en de eco-boerderij zelf lag ergens 20km verderop. Echter met taart en thee buiten onder de Braziliaanse sterrenhemel was het prima wachten op wat komen ging. En zo werden we uiteindelijk op de laatste bus richting de boerderij gezet, waar we laat ergens in de woonkamer op een matras mochten ploffen.
De volgende ochtend kregen we pas de kans om de omgeving bij daglicht te verkennen. Dit is zeker geen verkeerde plek om te zijn! Groene, landelijke en jungle-achtige omgeving met een watervalletje en meertje erbij, een grote outdoor-keuken met stenen pizza-oven, eigen geiten, kippen, paarden, moestuin, een mooie huiskat en zelfs een huis-kuikentje die ons als z’n ouders zag en de hele tijd op je hand kwam zitten. Wat een heerlijke plek man! Afin, geniet voor de laatste keer ook weer mee van het visuele gedeelte op www.picasaweb.google.com/dennisvoes :-)
Onze klusjes vielen wel mee. Iedere dag besproeide we ’s ochtends en ’s avonds de planten, gaven we de geiten, kat en kuikentje te eten en kookten we lekker voor een man of 3-4. Verder verzamelden we bamboe om klimplanten langsaf te leiden, zaaiden we nieuwe groenten en bloemen en poten we wat planten om. Dat ompoten viel wel nog wat tegen toen we op hun nieuwe bestemming een gat moesten graven: ik heb tijdens het graven meer een bijl dan een schep in de hand gehad, wat krioelt het hier onder de grond van het leven!
Vanwege een begrafenis binnen Abaetés familie pasten we enkele dagen alleen op de boerderij. Iets minder werk en dus iets meer hangmat, daar was zeker niks mis mee! Toen onverwachts 2 buren langskwamen op 1 paard, gaven ze simpelweg aan dat ze ‘ons paard’ ook meenamen. Al wisten we van niks, ze wisten het paard zo te vinden en op te zadelen dus dan zal het wel prima wezen. Ondertussen mocht Juanita op hun paard rondrijden. ‘Ons paard’ was echter wat lastiger om te berijden en ik kon het dan ook niet nalaten om er even op te klimmen. Mij was verteld dat ie moeilijk te rijden was, maar dat viel me reuze mee. Hij was enkel strontnerveus omdat er bijna nooit iemand op z’n rug zit, waardoor ie de neiging heeft ervandoor te schieten. Maar een paardje met veel potentie, waar je strikt en duidelijk op moet rijden terwijl je rustig op ‘m inpraat. Heerlijk rijden zo!
Eén dag voor onze terugvluchten mochten we in Abaeté’s gigantisch coole jeep uit 1959 instappen om een geweldig indrukwekkend natuurgebied te gaan verkennen: Parque do Zizo. Abaeté en familie hebben dit grote gebied gekocht om er een beschermd natuurreservaat van te maken en natuuronderzoek en eco-toerisme te bevorderen. Het geld hiervoor hebben ze in 1999 van de staat gekregen ter compensatie van het vermoorden van Abaeté’s politiek-activistische oom in 1969 (Luis Fogaça Balboni), die tegenwoordig de held van de regio is (er is o.a. een groot park naar hem vernoemd). Aan het begin was deze aankoop een behoorlijk uitdagende klus: al zijn er geen woestijn en cactussen, op gebied van ‘degene met de grootste gun en ballen wint’ was het precies het wilde westen. Sinds enkele jaren zijn deze gewapende wilden uit de meeste stukken van het natuurreservaat verdwenen en is het niet meer nodig om met een geweer op pad te gaan, al blijft een machete uiteraard sowieso handig. Maar wel een prettige gedachte toen we hotsend en stotend achterin die vette jeep onderweg waren.
Na een heftige afdaling in de jeep, waarbij we van een magisch uitkijkpunt hebben mogen genieten, kwamen we aan op het punt waar onze wandeling door deze jungle begon. Gezien de locatie (de plek is flink afgelegen en enkel met een 4x4-jeep te bereiken) hadden we dit enorm uitgestrekte gebied volledig voor ons alleen. Het wandelen in deze groene omgeving, zwemmen onder watervallen, sporen traceren en vogelspotten in the middle of nowhere maakte dit een heerlijk laatste dag. En lekker was dat zeker, want na terugkomst moesten we gehaast onze backbacks pakken om de laatste bus terug naar São Miguel Arcanjo te halen. Aldaar sliepen we in het naar Abaeté’s oom vernoemde park in de tent. Toen de parkwachter met een zaklamp poolshoogte kwam nemen, legden we uit er enkel een nachtje te slapen op doorreis naar het vliegveld. De vriendelijke man zou voor ons een oogje in het zeil houden en als we nog iets nodig hadden hoefden we maar te roepen. Tja… die berg regeltjes die we ook allemaal zo strikt volgen zullen in Nederland toch vast weer ff wennen worden!
Een dag later ging vroeg de wekker. Snel alles ingepakt pakten we de bus terug naar São Paulo, alwaar we via de metro een andere bus richting vliegveld namen. Het zit erop. Al die ervaringen. Al die indrukken. Al die onvergetelijke momenten. Het is tijd om terug te keren naar mijn geboorteland. Al is het niet leuk om afscheid te moeten nemen van Juanita, die ik hoogstwaarschijnlijk en hoogstgelukkig in augustus in Nederland mag verwelkomen. Eenmaal terug was het ook meteen van hot naar haar: na een vrolijk wederzien met m’n ouders was ik 2 dagen na aankomst alweer per fiets onderweg naar Nijmegen, alwaar ik met vrienden de trein nam richting onze jaarlijkse speciaalbier-terrasdag in Deventer. Op de terugweg van Nijmegen naar Roermond, wederom op de fiets, nam ik geheel in stijl van de afgelopen 2.5 jaar nog wat foto’s van het oh zo vertrouwde doch prachtige Limburgse landschap. Na 2 daagjes Roermond bezocht ik m’n beide broers met vriendinnen en m’n neefje Madou van 3 in Amsterdam. Op dat punt besloot mijn camera dat met het einde van mijn reis zijn doelen ook vervuld waren en ging kapot. Een symbolisch einde van die bergen foto’s waar jullie nu dus echt een laatste keer van mogen meegenieten. Ondertussen ga ik fijn verder met mijn herintegratieproces wat al in volle gang is: ik woon weer in Nijmegen en na 5 weken solliciteren ben ik zelfs weer aan het werk, al praten we hier minimumloon voor stickers plakken en nietjes uit dozen plukken in het magazijn (wel lekker, zo’n Master-degree in crisistijd). Wennen is het allemaal zeker, maar ik ben blij om weer terug te zijn! Tot snel dus, maar dit keer ‘live’! :-D
En we treffen ons hier wel weer als er ooit weer wat bereisd gaat worden ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
