Een nieuwe wereld

Het was weer enkele maanden geleden, maar bij deze weer eens een blog-verhaal zonder ayahuasca-rituelen. Al moet ik toegeven dat mijn verhaal nog steeds overloopt van m’n respect voor die plant, aangezien het resultaat en de effecten m’n leven volledig omgegooid hebben op de meest waanzinnig positieve manier. Eigenlijk is er qua reizen en avontuur ook niet zo heel veel te vertellen (ik heb enkel in Iquitos en Lima gezeten), al gebeurt er als buitenlander in Perú natuurlijk wel altijd vanalles. En zeker nu ik alles in een herboren perspectief beleef ;-)
Ik zal jullie trachten een beetje mee te nemen in hoe ik dezelfde wereld nu volledig anders ervaar, en daarmee dus zelf in een heel andere wereld leef dan voorheen. Veel intenser, volledig verbonden met alles en iedereen om me heen, voor het eerst zonder opgelegde of aangeleerde remmingen, gewoontes, aanpassingen uit m’n verleden, maar met een enorm gelukkige, optimistische en vooral volledig bevrijde en vrije manier van de wereld aanschouwen en de dag doorleven.

Vrijdag 23 november. Blij dat ik eindelijk dat loodzware werk erop had zitten, kwam ik terug in Iquitos van m’n tweede verblijf in de jungle. En na nog een paar daagjes post-dieet was het maandag 26 november 2012 zover: na een drietal maanden was ik eindelijk weer vrij om te eten en drinken wat ik wilde! Hoog tijd ook, want ik was broodmager en mocht langzaamaan m’n verloren 10 kilo’s erbij gaan eten! De fotoselectie op www.picasaweb.google.com/dennisvoes is dan ook rijk vertegenwoordigd met de resultaten van de velen uren die ik in de keuken heb doorgebracht. Te beginnen met m’n eerste colaatje, een bord met doncella (een lekkere amazonerivier-vis) en sajino (een soort tapir/zwijnachtig junglebeest), met als toetje ijs, koffie en mapacho-mint sigaren… Het is onvoorstelbaar hoe lekker dat is na 3 maanden streng dieet! Ik was in de zevende hemel zo intens beleefde ik de smaak van dat eerste bord dieetloos eten. Ik was zelf verbaasd toen ik merkte dat ik bij iedere hap voedsel emotioneel werd van vreugde (serieus, ik moest bijna janken!). Het geeft wel aan hoe intens ik de wereld tegenwoordig beleef. En die doncella en sajino zijn ook gewoon retelekker!

Woensdag 28 november 2012 was het tijd voor feest. Met Emilio, Marita en Omar vierde ik m’n eerste fles bier sinds 3 maanden. Maar er was meer te vieren: ik was deze dag exact 2 jaar op reis. En dus had ik voor de gelegenheid zelf een jungledrankje gemaakt: met cachaça uit Brazilië (de drank waar ze de capriña-cocktail van maken), chuchuwasa-boomschors uit Colombia (medicinale jungleboombast die ik toevallig ook 8 dagen gediëteerd heb) en honing uit Perú (die is dan weer gewoon afkomstig van bijen) noemde ik mijn creatie dan ook ‘het beste van 3 werelden’. Lekker goedje!
Na een nacht dansen in de lokale disco Osiris (Rich, Noud.. herinneren jullie je die discotheek nog?), dronk ik de dag erna nog twee glaasjes chuchuwasa met Nils van het hostel. M’n intense beleving van de wereld geldt echter ook voor alcohol: ik werd heerlijk rozig, kreeg het bizar warm, begon te zweten en voor een uur lang was ik niet in staat me te concentreren op het lezen van email. Ik vond dat uur dan ook nuttiger besteed in het zwembad van het hostel.

Het lijkt erop, nu ik velen angsten, frustraties en focus achter me heb gelaten, dat er vanalles als vanzelf op z’n plek valt. Zo had ik in Iquitos vanuit m’n intuïtie veel meer geld uitgegeven (o.a. aan mapacho-sigaren) dan ik van plan was of dan mijn angst/ratio/onzekerheid normaliter zou toelaten. Me hier niet druk om makend (ook dat is nieuw!), besloot ik om te kijken of ik wat kon terugverdienen met het verkopen van Nederlandse pannenkoekjes op straat. Het voelde toch wat onwennig, zo schreeuwend over straat scharrelend als een Peruaanse marktverkoper. En nu waren m’n 3 euro winst ook niet kostendekkend te noemen in vergelijking met m’n sigarenaankoop, ik vond het een geslaagde ervaring. En de financiële kant zou zich ook als vanzelf oplossen: enkele dagen later vond ik zonder enige moeite een tijdelijk baantje op internet. En dus was een dag na m’n eerste ervaring als straatverkoper voor 8 dagen zoet met het voorbereiden van wiskundige powerpoint-presentaties voor een wiskundeleraar van de Peruaanse middelbare school. Met 2.5 euro per uur geen Nederlands salaris, maar voor een straatverkoper zeker niet onverdienstelijk!

Zaterdag 1 december was het de dag van het wederzien met Juanita. Na ons ontmoet te hebben tijdens de bizarre carnaval in Cajamarca afgelopen februari, in aug/sep door de jungle gereisd te hebben en onze eerste twee ayahuasca-ceremonies samen gedaan te hebben begint het langzaamaan toch serieuzer te worden dan m’n reizigersverwachting ooit voor mogelijk had gehouden. Ik was dan ook een gelukkig man toen ik na m’n vlucht Iquitos-Lima op het vliegveld ontvangen werd door haar enthousiaste omhelzing. En al is de enorme stad Lima met z’n 8-miljoen inwoners nou niet meteen mijn favoriete stek op aarde, ik mag me er wel verbazen over de luxevoorzieningen van goed internet (ik kan zelfs met video skypen!!!), TV, een daadwerkelijk zacht bed, een fatsoenlijke keuken (ben volop aan het koken geslagen!), bijna geen stroomstoringen en ga zo maar door. Al valt het me hier wel op dat ik tegenwoordig de weg beter leer herkennen aan bomen dan aan gebouwen…

Verder houd mijn verblijf in een grote stad niet in dat mijn connectie met Moeder Natuur verloren raakt. Sterker nog, het is best een leuke uitdaging deze connectie te integreren in het dagelijkse stadse leven. Op een avond kwam de aap uit de mouw waarom m’n intuïtie me had aangedragen zoveel mapacho-sigaren te kopen. Ik heb namelijk best een aantal mapacho-toë sigaren gekocht. Toë is een medicinale plant die enkel gerookt dient te worden vlak voor het slapen gaan, met respect en zonder alcohol. Toen ik op een nacht in meditatieve setting deze plant voor het eerst rookte, bleek dat ik me ook in stadse omgeving volledig kon verbinden met Moeder Natuur en begon als vanzelf enkele enorm krachtige mantra’s en icaros te zingen. Het was een prachtige ervaring! Juanita gaf later aan haar energie in volledige rust te voelen stromen, begeleid door mijn zang. Ik was als vanzelf fucking sjamanistisch werk aan het verrichten!! Later zou blijken dat ik deze vorm van ceremonieel mediteren kan instappen alsof ik op de fiets naar m’n werk stap. Nu de blokkades uit de weg zijn geruimd is het een fluitje van een cent!

Ondertussen blijf ik me dag in dag uit verbazen over wat er allemaal onverwachts op mijn pad komt. Het lijkt wel alsof er bijna iedere dag iets prachtigs, bizars, heftigs, en/of raars gebeurt. Teveel zaken in teveel vormen om allemaal met jullie te delen, maar m’n leven staat volledig op z’n kop op de meest positieve manier. Ik zal één voorbeeld met jullie delen zodat jullie je er een beetje iets bij kunnen voorstellen:
Op dinsdag 11 december besloten Juanita en ik te gaan eten bij het Chinees restaurantje om de hoek waar we al een aantal keren geweest waren. Toen we binnen kwamen en gingen zitten was de Chinese kok (en ik vermoed ook de eigenaar) met wat stemverhef aan het praten, maar ik schonk er verder weinig aandacht aan en ging met Juanita aan ‘ons’ tafeltje zitten. Een beetje met elkaar babbelend ging z’n stemverhef echter over in schreeuwen. Toen ik opkeek om te zien wat er gaande was, bleek de man tegen z’n zoon te schreeuwen, die terneergeslagen naar de grond staarde. Het schreeuwen ging over in slaan en de sfeer was nou niet bepaald als gezellig te bestempelen. Hoewel ik z’n opvoedkundige stijl absoluut afkeur (uiteraard), leek het me verstandig me niet overmoedig te gaan bemoeien met andermans gezinsproblemen. Dat is niet mijn taak of verantwoordelijkheid. Juanita gaf zelfs later aan dat zijn agressie niet ongebruikelijk is binnen hun gezin: z’n zesjarig zoontje ging namelijk door met spelen alsof er niets aan de hand was. Maar naast z’n opvoedkundige gebreken was er nog iets anders wat me stoorde: die man was met zijn bulk agressie wel mooi onze avond aan het verknallen. En daarmee overschreed hij een grens naar mij toe. Na z’n zoveelste aanval op z’n zoon sprong ik vanuit een reflex op vanuit m’n stoel en schreeuwde (mezelf amper herkennend):

“Meneer, houd daar onmiddellijk mee op! We zijn hier in een openbaar restaurant en dit kunt u absoluut niet maken. Dus nu kappen daarmee!”

Ik wist niet waar dit vandaan kwam, maar ik heb m’n leven lang mezelf nog nooit zo standvastig verdedigd en liet in dergelijke situaties meestal verward of onthand de kaas van m’n brood eten. De man keek me verward en overladen met woede aan, en liep toen naar buiten. De adrenaline gierde door m’n lijf: het aantal keren dat ik dergelijke geflipte woede bij anderen gezien had zijn op een hand te tellen. En twee vingers daarvan betreffen voormalige Nijmeegse onderburen…
Toen de man terugkwam merkte ik dat hij zich amper onder controle kon houden. Ik liet door me heengaan wat ik zou doen als hij zou doorgaan, en besloot in dat geval niet in dat restaurant te willen eten. Toen hij opnieuw begon te schreeuwen en slaan, kwam de serveerster net met het eten aanzetten. Ik legde haar uit dat we gezien de situatie liever vertrokken, terwijl ik het absoluut onnodig vond maar toeliet hoe Juanita de gedronken cola afrekende. Een laatste blik het restaurant inwerpend keek de man me recht in de ogen aan, vervuld van haat en woede. Ik keek dan ook nog een aantal keren over m’n schouder toen we wegliepen: je weet niet wat te verwachten van zo’n geflipte idioot die net z’n ontoerekeningsvatbaar moment heeft. Het zou me nog een uur kosten om de adrenaline af te voeren en weer tot rust te komen.
Het was namelijk niet enkel die geflipte Chinees die me bezighield, maar het feit dat ik voor mezelf opkwam in een situatie en op een manier zoals ik dat nog nooit eerder in mijn leven gekund of gedaan had. Voor de zoveelste keer sinds m’n terugkeer in de buitenwereld keken mijn angsten, oude gebruiken en gewoontes, ego en ratio op een afstand toe, zonder enige invloed te hebben op m’n daadwerkelijke acties. Ik handelde puur vanuit hart, intuïtie en gevoel, zonder me te laten remmen door aangeleerde gebruiken die op dat moment irrelevant zijn. En dus heb ik onze avond niet door die idioot laten bederven. Als ware beloning kwamen we uiteindelijk terecht achter velen kleine bordjes belachelijk lekker eten in een fantastisch Koreaans restaurant. Er zijn maar weinig avonden dat ik zo lekker gegeten heb, al zijn die dan wel op 4 handen te tellen ;-)
Ik moest de dag erna wel even mediteren om de bij mij binnengekomen agressie van die doorgedraaide Chinees af te voeren, voordat ik de beste man zelf ook een berg liefdevolle energie zou toesturen om wat tot rust te komen (waarmee z’n zoon ook meteen geholpen is).

En dat is dan slechts één voorbeeld van de verschillende prachtige, bizarre of rare momenten waarin ik oude remmingen, angsten, twijfels, gewoontes en onzekerheden achter me laat en volledig vanuit mijn eigen ik leef, handel en reageer. En als je in de afgelopen 20, 25, 30 jaar amper of niet in staat was om zo te leven, hebben we het over behoorlijk intense belevingen kan ik je vertellen! Jullie mogen dan ook volledig oprecht en met alle rede bijzonder trots op me wezen! Man wat heb ik een oneindig grenzeloos respect voor de enorme stap van heling, genezing en zuivering die de ayahuasca-plant me gegeven heeft! Ik beleef en doorleef zoveel momenten van intens geluk, dat ik terug moet gaan naar m’n tweede levensjaar om te kunnen zeggen dat ik me voor het laatst zo gelukkig voelde. Oh man wat ben ik blij als nooit tevoren met hoe ik nu in het leven sta! En met morgen mijn verjaardag, en kort daarna ook kerst en oud&nieuw in het verschiet, kan het alleen nog maar beter worden. Fijne feestdagen allemaal!!!