Nog meer ayahuasca-rituelen (ceremonie #11-15)
Door: Dennis Vos
Blijf op de hoogte en volg Dennis
28 November 2012 | Peru, Iquitos
Jep.. Toch nog een vierde verhaal gevuld met ayahuasca-avonturen. Na een 24 daagjes ‘pauze’ heb ik besloten om terug te gaan naar Don Lucho om nog wat extra werk te verzetten.
Maar voordat we daarop ingaan, laten we eerst even door de 3,5 week terug in de buitenwereld heenfietsen. Deze stonden vooral in het teken van m’n ayuahuasca-avonturen uitwerken, zo lekker mogelijk eten binnen het post-dieet en m’n visa-run naar Leticia (Colombia) alwaar ik een tiental daagjes bij Juan-Pablo verbleef, m’n eerdere couchsurfing-adresje. Geniet op www.picasaweb.google.com/dennisvoes mee van de inmiddels vertrouwde bootreizen in m’n hangmat over de amazonerivier, mijn terugkomst in Leticia in huize Juan-Pablo alwaar ik verdomd veel heerlijke arepas (soort Colombiaanse maïspannenkoek), pannenkoekjes, platano en aardappels fikste, afgewisseld met enkele uitgaansnachten samen met z’n vrienden (lastig die levendige Colombiaanse vibe zonder flesje bier, al ben ik trots op het dansen en mezelf uiten zonder alcohol – ben ik nu nog wel Nederlander???). Al speelde ik met het idee een baantje te zoeken, tijdens een meditatie voelde ik dat ik terug moest gaan naar Don Lucho, dat dit mijn weg was. Probleem was echter dat ik te weinig geld en te weinig visa-tijd overhad. Het is echter indrukwekkend om te zien hoe alle obstakels zich vanzelf oplossen als je vanuit intuïtie en niet vanuit ratio beslist. Een week na mijn beslissing had ik namelijk korting geregeld met het hostal in Iquitos, een deal gesloten met Don Lucho waarbij ik z’n kinderen Engelsles ga geven en stond er een vers half jaar in mijn paspoort gestempeld alsof ik er nog nooit in Perú geweest was (183 dagen is het officiële maximum wat je per jaar in Perú mag blijven). Opgelucht en gelukkig begon ik m’n bootreis terug naar Iquitos. En na 2 daagsjes in m’n hangmatje en een laatste paar dagen lekker eten was het weer zover: terug naar Don Lucho!
En zo was het op zondagavond 28 oktober 2012 tijd voor mijn elfde ceremonie. Ik was dezelfde dag uit Iquitos aangekomen, toch een ietwat andere voorbereiding dan de 3 dagen acclimatiseren van de vorige keer. We waren met z’n zessen ditmaal (voorheen waren al m’n ceremonies met z’n vieren of minder). Na het drinken van mijn tiende cup ayahuasca (gemixt met yagé) gebeurde er niets voor één uur, anderhalf uur, twee… Uiteindelijk viel ik afwachtend zelfs in slaap! Na een ruim uur werd ik wakker gezongen door Wagner (en nee geen klassiek :p), de zoon van een bekende sjamaan uit de regio die voor het eerst een ceremonie bij Don Lucho meedeed. Zijn icaros kwamen wat kil en confronterend op me over, het irriteerde me zelfs wat, maar juist daarom werd ik wakker en kwam er een subtiel overgeefgevoel opzetten. Ik moest echter vanuit herinnering bewust de tijger nadoen voordat deze ook daadwerkelijk als energie binnenkwam. Eenmaal binnen, hielp de tijger me met overgeven, al kwam er veel water uit. Soms ook wat ‘luchtbrokken’ vanuit mijn keel, en na het water ook wat slijm, maar alles aanzienlijk rustiger dan voorheen. Volgens mij was het dan ook meer een soort her-verbinden met Moeder Natuur, de fysieke blokkades hiervoor uit de weg werken, voordat het echte werk gaat plaatsvinden. Slapend na de ceremonie zou ik nog even ietwat misselijk wakker worden om nogmaals water over te geven, maar verder was het geen diepgaande schokkende ceremonie. Ach, ik word weer klaargestoomd en dankzij de ceremonie wist Don Lucho dat ik ditmaal 8 dagen lang de chuchuwasa-wortel zal gaan diëteren. Deze wortel werkt in op de botten, rode bloedlichaampjes en longen. Volgens Don Lucho een meer “recht-voor-z’n-raap”-medicijn, wat geneest op een sterk confronterende manier, direct en zonder omwegen. Ben benieuwd..
De eerste twee dagen terug bij Don Lucho was ik verschrikkelijk moe. Ik besloot dan ook een dagje extra te wachten met de vervolgceremonie: mijn ratio was erg aanwezig, m’n gedachten dwaalden continue af tijdens het mediteren, dus wat langer acclimatiseren met wat extra rust en geduld kan geen kwaad. Román, de Spanjaard die al enkele malen vanuit het post-dieet is teruggekomen, vertelde dat ook hij altijd een paar dagen moe en futloos was na terugkomst. De derde dag was ik duidelijk ongeaard/afwezig. Het angstig piekeren, het planmatig vastgrijpen aan de toekomst introduceert een paniekgevoel waardoor ik ‘vertrek’. Misschien dat ik ditmaal dit stukje vluchtgedrag en piekeren over geld en toekomst ga aanpakken? Dat zal zeer nuttig wezen, maar om nu te zeggen dat ik ernaar uitkijk… Awel, wat moet dat moet!
31 oktober 2012. Ceremonie numero 12. Ditmaal had Don Lucho een sterkere ayahuasca klaargemaakt, gemixt met inajuga (een palmachtige plant), o.a. om “the mind te breken”. Op advies van Belen uit Argentinië begon ik de ceremonie rechtop geleund tegen de maloca-muur aanzittend. Ik voelde me rustig en sloot mijn ogen. Ik ‘zag/voelde’ enkele visioenen: een insect wat z’n beweeglijke vloelspriet/tong naar m’n derde oog uitreikte, een dierenoog wat vlak voor m’n ogen passeerde. Het leek alsof ik de visioenen niet direct zag, maar ze aanvoelde en m’n hersenen vervolgens het bijbehorende plaatje produceerden. Na een twintigtal minuutjes voelde ik wat energieën op me inwerken, liet het rustig toe totdat ik in een golf overgaf. Geen toestanden met tijgers of draken, maar direct vanuit de energie zelf. Ik ging in mijn boeddhistische foetushouding zitten en voelde de elektrische energie over me heenkomen, de tintelingen die dienen als poort naar de astrale wereld. Ik gaf me eraan over, en de wereld begon weer te duizelen en te draaien. Ik was rustig: dit was inmiddels bekend terrein, gewoon rustig doorademen en luisteren naar de junglegeluiden om me heen.
Toen begon Siba, een half-Duitse half-Iraanse die ik de vorige keer vanuit het hostal had meegenomen, te krijsen en te schreeuwen. “I wanna wake up I wanna wake up I wanna wake up!!!”. Ze gilde het uit! En de berg negativiteit die daarbij uit haar kwam, kwam regelrecht bij mij binnen. Het voelde als een venijnige zweepslag op m’n zij, als kleine mesjes die in m’n organen prikte. Het viel me op dat mijn ziel volledig openstond richting haar en ik moest me beschermen. En snel! Maar hoe? De tijger kwam in me bovendrijven en ik gromde, brulde en siste richting haar energie, proberend een beschermende muur om me heen te bouwen. Het hielp wat, maar dat ging ik tegen haar duivelse energie nooit volhouden: het vrat energie! Er passeerden enkele humoristische en ironische gedachten, een houding die altijd een sterk (rationeel) verweer van me geweest is in moeilijkere tijden. Belen begon ondertussen liefdevol te zingen, en ik greep me ter bescherming vast aan haar lied/energie. Even dacht ik dat Belen me de astrale wereld in zou begeleiden, nu Don Lucho bezig was met Siba, maar toen begon ikzelf ook te neuriën. Zou ik mezelf op astrale reis helpen? Ik voelde echter een ondoordringbare muur van zwarte negativiteit boven me hangen. En tijdens het zingen kwam er ook regelmatig een grom of brul tussendoor: ik moest Siba’s binnenkomende negativiteit afvoeren. Omgeven door deze duisternis voelde ik me te bang om op eigen houtje te vertrekken, zeker aangezien ik Siba’s energie niet volledig buiten me kon houden. Ik voelde al een brok negativiteit van haar in mijn systeem zitten. En ik kon niet blijven leunen op Belen. Ik moest me zelf verdedigen, beschermen. Maar hoe? Plotseling herinnerde ik me mijn moeders woorden voor aanvang van mijn eerste retraite: in moeilijke, duistere momenten, breng er licht en liefde naartoe. Ik had blijkbaar niet voor niets tweemaal daags gemediteerd in aanloop naar deze ceremonie: ik begon liefde en licht uit te stralen. En ik begon als vanzelf weer te neuriën. Ik ontdekte dat ik al neuriënd, en later ook zingend, de hele maloca in het licht zette. Belen stopte toen even met zingen, maar toen ze later weer begon richtte ik mijn aandacht op haar. We zongen soms samen, soms wisselden we elkaar af. Op die manier kon de een rusten als de ander zong en vice versa. We brachten allebei beschermende liefde en licht naar de maloca, onszelf en de rest verdedigend tegen de bergen negativiteit die Siba verlieten. Even later begon ik ook liefdevolle energie specifiek naar Siba te sturen, maar dat begon me na een tijdje te irriteren: pas ik me nu weer aan, zoals ik dat al mijn hele leven gedaan heb?
Ik stopte met zingen, maar ontdekte dat de zang en bijgaande liefde ook mijn eigen verdediging vormde. Siba’s negatieve energie hing overal om me heen, en ik gaf het idee van een astrale reis op. Ik kon me onmogelijk overgeven aan de astrale energieën met zoveel negativiteit om me heen! Ik begon krachtiger te zingen, waaronder ook Ohm-mantra’s. Belen en Amaru zouden later aangeven dat deze liefdevolle mantra’s hun enorm geholpen hadden. Het irriteerde me echter dat ik niet aan mezelf kon werken. Toen realiseerde ik me dat alles zo loopt zoals het moet lopen. En dat ik wel degelijk aan mezelf werkte. In mijn vorige ceremonies heb ik namelijk bergen negativiteit uit mijn verleden uitgekotst, en nu ben ik aan het leren hoe ik me moet verdedigen tegen nieuwe negativiteit. Cruciaal als ik ooit weer terugkeer naar de (Nederlandse) maatschappij! En ik leerde dit op de best mogelijke manier: van een wolf in schaapskleren. Ik realiseerde me dat Siba, een mooie half-Duitse half-Iraanse blondine, symbool stond voor de meid die ik nooit kon versieren in mijn pubertijd. Vandaar dat ik een zwak heb voor haar ‘type’ vrouw. Die zwakte komt voort uit het afhankelijk, onderdanig minderwaardigheidsgevoel wat ik tijdens mijn pubertijd had. Geen wonder dat ik in het hostal vanuit gutfeeling al nieuwsgierig was waarom ik Siba tegenkwam: ik voelde toen al aan dat er een reden was dat onze paden kruisten. Toen haar dagelijkse onschuldige, expressieve karakter zich echter omzette tot een expressieve, diepgaande ayahuasca-ervaring, spuwde ze een muur van negativiteit alle kanten op. En ik had onderdanig mijn ziel voor haar opengezet, was niet bij mezelf gebleven, had de zwakte uit mijn pubertijd de overhand gegeven, en lag nu onder vuur van de duivelin. Echter, in der beschrenkung kennt sich der meister, dus na een 15-20 minuutjes had ik de maloca in lichterlaaie staan met liefde. Vóór die tijd was ik echter al getroffen: ik voelde duidelijk een brok negativiteit van haar in mijn systeem zitten wat er de volgende ceremonie nog uitgewerkt moet worden. Toen Siba na een 2-3 uur eindelijk iets rustiger werd, was ik te moe om nog aan iets anders te werken. Me te leren verdedigen op energetisch niveau met krachtige liefde was een mooie, maar energie-consumerende les. Maar ik ben der verdomd goed in!
Twee daagjes later, op 2 november 2012, was ik enorm hongerig en zonder fysieke energie: meestal een teken dat ik wat ontvankelijker ben voor het ayahuasca effect. We waren met z’n achten ditmaal: mijn grootste groep ooit. En het deed me deugd te zien wie: na mijn enthousiaste verhalen met andere reizigers gedeeld te hebben, bleek het hele Iguana-hostal uitgetrokken te zijn voor een ceremonie! Het deed me ook deugd om het gemiddelde publiek bij Don Lucho te aanschouwen, geen zweverige overdreven hippie-achtige figuren, maar ‘normale’ mensen die net wat breder kijken dan de maatschappij ons aanleert. Het was mooi om te zien dat Don Lucho’s flexibiliteit omtrent onze deal met korting ook voor hem z’n vruchten afwerpt: hij mag dan 8 euro op mij inleveren, via mijn aanbevelingen komt er ook weer 80 euro binnen!
In aanloop van de ceremonie voelde ik een soort lichaamsvreemde brok negativiteit hoog in m’n keel zitten. Dat moet van Siba wezen. Na het drinken van de ayahuasca moest ik dan ook al na 5 minuutjes overgeven. Even later kwamen er geleidelijk aan weer tintelingen over me heen. Ik ging in m’n boeddhistische foetushouding zitten en liet de elektrische energie over me heenkomen. Ik was innerlijk volkomen rustig, kon me volledig verbinden met de junglegeluiden en de ervaring in rust over me heen laten komen. Ditmaal blokkeerde mijn hersenen het proces niet actief en ik raakte ook niet dwangmatig geobsedeerd met uittreden. Ik voelde mijn maag en benen in een rare houding volledig in de knoop tegen het plafond aanliggen. Ik was rustig en voelde me ervan overtuigd te gaan uittreden, maar verwachte niet teveel. Na een tijdje viel me echter op dat mijn brein het proces niet blokkeerde of me terugwierp; het proces stopte simpelweg toen het daar aankwam. Alles bleef tintelen, duizelen en draaien, de elektrische energie bleef me omhoogliften. Zoals de vorige keer noodgedwongen geleerd van Siba, bracht ik liefde en licht naar deze situatie. En al zette het proces niet door, ik voelde geen angst, geen onrust, geen obsessie. Het voelde zelfs enigszins prettig vertrouwd, het was prima zoals het was.
Binnen mijn gesloten ogen keek ik naar links. Later naar rechts. Ik zag een theaterdoek opgehesen worden, en wist dat ik direct de astrale wereld inkeek. Het was echter wazig en vaag grijsachtig: ik moest in deze wereld nog leren zien. Wel was ook deze directe verbinding met de astrale wereld niet beangstigend of onprettig: ik liet gebeuren wat er gebeurde, liet het observerend over me heen komen. Na een klein kwartiertje hield de omhoogliftende energie op. Geleidelijk aan kwam de tijger in me terug en begon ik stevig over te geven. Tijdens het bijna-uittreden (hoe dichtbij kun je komen zonder te vertrekken?) had ik wel continue tuf geproduceerd en een overgeefgevoel gehad. Ik veranderde weer in een bloeddorstig monster en begon zuur slijm uit te kotsen. De context voelde echter anders aan dan eerst. Het was daarmee ook een andere ervaring, maar het verschil is onmogelijk in woorden uit te leggen.
Het werd me echter duidelijk dat de laatste hardnekkige loodjes die mijn ziel nog hier houden, losgetriggerd moeten worden door de astrale wereld zelf. Vanuit die directe verbinding met de astrale wereld, vanuit de tintelingen en elektrische energie, worden de laatste loodjes losgemaakt en kan ik ze uitkotsen, aangezien ik op het punt van uittreden namelijk direct met deze blokkades word geconfronteerd. Ik bleef kotsen en vooral zeer giftig brullen. De ervaring leek op het eerste oog misschien wat minder intens, ik was bekend met dit stukje proces, maar in realiteit was het volgens mij intenser dan ooit. Ik hoorde hoe 2 of 3 anderen ditmaal mijn negativiteit binnenkregen, waarvan er 1 op slag begon over te geven toen ik als tijger in zijn richting gromde. Ik realiseerde me een bijkomend voordeel van ceremonies met meerdere mensen: je kunt hiermee werken, elkaar begeleiden of helpen, interacties aangaan die op individueel niveau niet kunnen. Toen ik me als tijger op anderen begon te richten, realiseerde ik me dat ik niet alleen mijn eigen negativiteit eruit aan het gooien was, maar dat het ook een manier was om mezelf te leren verdedigen/af te schermen voor negativiteit van buitenaf. Een ietwat agressieve vorm van mezelf verdedigen die ik niet van m’n bedlegerige zieke vader heb geleerd toen ik heel klein was. Toen ik verschillende anderen echter direct op mijn negativiteit hoorden reageren, dacht mijn ratio snel “Whoops! Sorry!” en heb ik er vanuit rationeel schuldgevoel als excuus of bedankje meteen maar wat liefdevol licht achteraan gestuurd (‘als een moordenaar die eerste hulp verleend?’). De echt heftige kern van mijn haat en woede is er echter al uit. Ben dan ook benieuwd hoeveel bijna-uittredingservaringen mij nog resten voordat ik daadwerkelijk een nieuw niveau betreed en de volgende stap zet!
Even later had ik nog een tweede bijna-uittredingservaring. Mijn hoofd begon weer heftig te schudden en shaken, soms te vibreren. Mijn hersenen mogen dan aanzienlijk rustiger zijn, hun remmend effect moet er blijkbaar nog steeds uitgeslagen/uitgeschud worden. Tegen het einde van de ceremonie, wat snel gekomen leek te zijn, voelde ik nog een brok/blokkade in mijn keel zitten om over te geven, maar ik kreeg het er lastig uit. Uiteindelijk reikte ik mijn hoofd met open mond richting hemel en vroeg niet alleen ayahuasca en chuchuwasa om hulp, maar haalde ook de kosmische energie aan zoals in m’n meditaties. Ik voelde de kosmische energie via m’n mond in mijn buik belanden, een klein beetje maar, maar das heftige shit waar je niet mee moet sollen! Mijn buik zat meteen inelkaar gedraaid, maar zo lukte het wel om nog wat meer negativiteit los te ‘peuteren’ en in de vorm van lucht en zuur uit m’n eigen te persen.
Aangezien het overgeven met tussenpozen kwam, leek het wat minder heftig dan het continue kotsen van eerdere ceremonies. Maar na de ceremonie merkte ik enigszins verbaasd dat ik volledig gesloopt was. Ik gaf nog wat over na de ceremonie, viel een uurtje in slaap, werd even wakker om nog wat over te geven, en sliep vervolgens tot in de ochtend verder. Het bad in de ochtend hielp om de gigantische knoop in m’n maag wat af te voeren, maar ik was nog steeds gesloopt. Don Lucho bevestigde dat het op het eerste oog een minder heftige ceremonie mocht lijken (er was weinig nieuws gebeurd), maar in realiteit neem ik grotere stappen dan eerst. Eerder aangeleerde ‘technieken’ uit verschillende ceremonies werken nu samen binnen één ceremonie om grotere, intensere stappen in één keer te maken, al lijkt dit voor m’n brein minder heftig aangezien er niets nieuws onder de zon is. Ik kreeg trouwens geen zesde glas chuchuwasa te drinken: de chuchuwasa-wortel is dermate sterk dat vijf glazen voldoende zijn voor het 8-daagse plantendieet. Na het ontbijt sliep ik verder tot 14:00, terwijl ik het gevoel had dat het slechts eind ochtend was. Er is blijkbaar genoeg gebeurd om toch ff van bij te moeten komen…
Ik zou dan ook weer een drietal dagen wachten tot de volgende ceremonie, en ontdekte de waarde van een extra dag rust na een ceremonie. De eerste maal wilde ik zoveel mogelijk werk verzetten en dus zoveel mogelijk ceremonies doen. De ceremonies werken echter diep door, en aangevuld met het effect van het voedseldieet en het medicinale plantendieet realiseer ik me dat kwantiteit van ceremonies helemaal niet zo belangrijk is, maar kwaliteit en uitwerking wel. Ik zou later zelfs leren dat de ayahuasca slechts 20% van het gehele genezingsproces betreft, de medicinale plant nog een 20%, de sjamaan een 10% en maar liefst 50% van het genezingsproces komt door het strenge zoutloze dieet. Mediterend kon ik me inmiddels vrij sterk verbinden met de astrale wereld en moeder natuur, met een diepe innerlijke rust, soms zelfs innerlijke stilte, vrede en kalmte, waarbij het einde van de meditatie een gevoel van ontwaken met zich meebrengt. Wel voel ik duidelijk een blokkade in m’n keel zitten, waardoor ik soms ‘tijgerschreeuwtjes’ moest slaken om m’n keelchakra wat vrijer te maken.
De namiddag van 5 november 2012. Ik was bijzonder zwak en hongerig. Het ontbrak me volledig aan energie. Nick, de Zuid-Afrikaan die hier ook verblijft, voelde zich nog miserabeler. Toen enkele uren voor m’n 14e ceremonie (de 13e met ayahuasca) de 4 vers gearriveerde Spanjaarden ook de maloca binnenkwamen en we samen wat mapacho’s (proces-ondersteunende jungletabak) rookte, voelde ik me mentaal wat energieker worden. Nick bleef echter platliggen. Ik besloot voor hem te mediteren, liefde te sturen. Ik kon de verbinding met Moeder Natuur heel sterk voelen en begon zelfs te neuriën zoals in m’n 12e ceremonie. Ik voelde dat me een diepgaande ceremonie te wachten stond. En dat was het zeker! Ik ben weer wat verder de astrale wereld ingestapt. Zo ver ditmaal dat ik er domweg geen beschrijvende uitleg voor heb. Mijn ervaringen zijn iedere ceremonie steeds moeilijker onder woorden te brengen, vinden steeds meer buiten het domein van ons rationeel brein plaats. Ik ervaar alles met de grootst mogelijke details en helderheid, maar eenmaal ‘terug’ herinner ik me alles bijzonder vaag en wazig. Een poging.
Na het drinken van de ayahuasca zag ik weer wat bewegingen achter het zwart van mijn gesloten ogen. Ik gaf vrij snel (20 minuutjes?) wat van de ayahuasca over. Daarna kwam de astrale wereld om me heen. Geen tintelingen of elektrische energie ditmaal, het was simpelweg overal om me heen en in me aanwezig. Ik zat er middenin: de maloca was ver weg. Ik voelde alles om me heen gieren. Ik voelde mijn armen, hoofd en lichaam vervagen in deze suizende energie. Ik voelde hoe nietig ik was. Dit was een bijzonder heftige, uberkrachtige energie die zo mijn lichaam kon wegblazen: ik had zelf geen greintje controle. Na een tijdje moest ik vanuit deze astrale energieën overgeven en greep naar de emmer. Mijn handen op de emmer, mijn armen, mijn lichaam, de emmer zelf, de energieën om me heen: alles werd één. Lichaam, emmer en energieën versmolten samen tot één donkere, cilindervormige tunnelvisie, waardoorheen het overgeven uit me getrokken werd. Dit geheel, inclusief mezelf, vormde een massief geheel wat tegelijkertijd stroomde. Alles om me heen bleef suizen en gieren: ditmaal had ik me niet overgegeven aan de astrale wereld, ik was er volledig aan overgeleverd. Behoorlijk intens, enorm krachtig!
Het liet ditmaal even op zich wachten, maar uiteindelijk kwam ook de tijger weer terug. Valser dan ooit begon ik zuur, slijm en zwartheid uit te kotsen. En ik bleef ver weg, de wereld om me heen bleef lekker doorsuizen. Ergens hiervoor, of erna, bevond ik me in een reuzennest met reuzeneieren. Het huis van een dinosaurusvogel. Ik had geen idee of ik prooi of kind was. Volgens mij was ik eerst een baby-dinosaurusvogel, maar later veranderde ik weer in een tijger en siste en gromde ik kwaadaardig op de enorme teruggekeerde dinosaurusmoeder. Ik was kansloos. Toen brak de hemel open. Een verblindend licht/straling kwam naar binnen. Het kosmisch bewustzijn scheen over ons heen en we stelde allemaal niks meer voor. De dinosaurusvogel en mijn tijgervorm werden door ‘een kosmisch briesje’ volledig weggevaagd. Alles viel simpelweg in het niet. Dit was heftige shit!!!
Ik zat diep in mijn ervaring… Ieder moment ervoer ik enorm intens, met de grootst mogelijke details, en leek een eeuwigheid te duren. Terugdenkend aan een ervaring uit het afgelopen half uur, leek alles echter in een flits gebeurd te zijn. Het aspect van tijd vervaagde, chronologische volgorde leek te vervagen. Tijd werd relatief, leek ‘op te lossen’. De ervaring van het hier en nu leek veel langer te duren dan de herinnering eraan.
Ik kotste verder, waarbij allemaal insectachtige beesten me op weg hielpen. Hommels, bijen, visioenen van insectenpoten: alles bewoog me tot kotsen op een insectachtige manier. Later (?) zou een zwarte vogelspin met heftig bewegende poten en tentakels op mijn adamsappel springen en ermee versmelten.
Nog later in de ceremonie speelden eerst mijn sjamanenzwaard, daarna ook mijn metalen slang en de mini-Boeddha van mijn ouders een belangrijke rol in de ceremonie, al weet ik bewust niet meer wat hun rol precies was. Ik kan me hun inwerking op mij slechts vaag herinneren, zonder te weten waarom/waarvoor. Ik hoorde de 4 Spanjaarden onderling praten en het viel me op dat het me afleidde en ik me hier mateloos aan irriteerde. Toen Don Lucho de afsluitende icaro kwam zingen, schokte en danste mijn hele lijf op de melodie. Het was een snel en krachtig ritme! Na afsluiting van de ceremonie was ik nog steeds ver weg en enorm beduusd. Ik wist dat ik bergen werk verzet had, dat ik grote hoeveelheden negativiteit had uitgekotst, maar ik had geen idee wat! Heb ditmaal nog veel verklaringen af te wachten…
Na de ceremonie bleef ik uitgeput liggen, beduusd, futloos, zonder energie om te bewegen of te praten. En toch begon ik nog een uur lang over te geven. Het duurde verschrikkelijk lang, oneindig lang! Ik had geen enkele fysieke energie, het was een vreselijke lijdensweg. Ik was dezer dagen een boek aan het lezen over de slavenhandel vanuit Afrika en kon me makkelijk vereenzelvigen met hun leed. Ik had het gevoel eenzelfde soort lijdensweg te doorleven (al weet ik echt wel dat hun tijd nog veel erger was!). De negativiteit kwam er vanuit zo’n heftige druk uit, en ik voelde me zo zwak, dat ik ook een soort onzindelijk diarreeachtig en plasachtig gevoel had. Er stond flinke druk op de ketel en ik was bang dat de negativiteit er aan alle kanten tegelijkertijd uit zou komen! Zover kwam het gelukkig niet, maar ik moest de volgende ochtend wel flink plassen en poepen. Weg met die shit! Ondertussen bleef ik overgeven, zonder einde in zicht, al wist ik dat ik hier ooit heel blij mee zal zijn. Geen idee wat, maar er is fucking veel shit uitgegooid. Jezus man, dit was een heftig nachtje! Echt wel.
De volgende dag bevestigde Don Lucho dat ik voor vier dagen lupuna ga diëteren. Ben daar erg trots op: ik had deze plant voor aanvang van de ceremonie al via mijn eigen intuïtie uitgekozen, daar waar normaal Don Lucho tijdens een ayahuasca-ceremonie de plantenentiteiten vraagt welke plant ik nodig heb. Ditmaal heb ik die informatie dus zelf al op de een of andere manier weten te ontvangen, en ben dan ook erg benieuwd naar het effect. Lupuna is de grootste boom in de verre omtrek, wat zich vertaalt in een bijzonder krachtig medicijn. Het is namelijk afkomstig van de boom die alle wind/zon/bliksem/storm recht voor z’n kiezen krijgt, zonder beschutting of bescherming, en die kracht werkt door in z’n medicijn. Ik voel dan ook veel ontzag en respect voor deze boom, en ben blij te mogen ervaren wat zijn medicijn me gaat brengen. Lupuna werkt in op je botten en helpt je om jezelf van binnenuit te openen. Een krachtplant die je krachtige energie geeft. Ik zou dan ook enkele keren niet in slaap kunnen vallen, en ondanks het gebrek aan zout en fysieke energie zou ik nu wel enkele wandelingetjes maken.
In de erop volgende dagen kwam ik nogmaals mijn frustratie en focus omtrent geld tegen (er was water in mijn camera gekomen vanwege de luchtvochtigheid). Misschien dat ik binnen mijn huidige proces inderdaad een deel van deze focus eruit aan het gooien ben? Ben ik mijn planmatigheid en veilige, vaste structuur richting mijn toekomst los aan het laten? Eens zien of mijn laatste ceremonie opheldering brengt.
8 november 2012, iets na negenen in de avond, slikte ik mijn laatste cup ayahuasca weg. En ditmaal voor langere tijd. Ik ging tegen de maloca-muur aanzitten, en het overgeefgevoel kwam al opzetten nog voordat iedereen gedronken had. Toen Don Lucho de kaars uitwaaide richtte ik me weer met open mond richting de hemel in een soort huilende wolfshouding, mijn hoofd omhooggeheven om kosmische energie te ontvangen. Ditmaal zakte het overgeefgevoel echter en kwam de astrale wereld weer om me heen. Na een tijdje besloot ik om toch in m’n vertrouwde Boeddhistische foetushouding te gaan zitten. De astrale energieën/wereld omringden me volledig, zij het in een iets andere ‘vorm’. Overal om me heen zweefden kleine kruipende slangen, roterende spiraalvormen, bewegende staafjes: alle energieën om me heen bewogen als een complex hectisch uurwerk. Ik voelde al deze bewegingen, al deze energieën, op me inwerken. Al was het me weer niet geheel duidelijk waarop ze inwerkten. Na een tijdje gaf ik echter heftig over: vanuit diep, een vijftal minuutjes, kort maar krachtig ditmaal.
Even later begon David naast me hikkerige lachgeluiden te maken, en de 3 andere Spanjaarden reageerden op zijn geluiden. Ik kon de vreugdevolle reacties van zijn vriendin en vrienden niet delen. Ik voelde me eerder buitengesloten door hun sterke samenkliekende groepsenergie en was daar kwaad/gefrustreerd over. Ik voelde hun energie als een dreiging over me heen kruipen, het overheerste alles om me heen en ik werd erdoor ingesloten. Ik begon te zingen om mijn eigen bubbel/mijn eigen stukje privacy te verdedigen. Toen David wat bedaarde begon ik jankachtige, zielige geluidjes te maken. Oud verdriet van heel vroeger kwam naar boven drijven: gevoelens van buitengesloten worden, van alleen overblijven. Om deze gevoelens te uiten veranderden mijn piepgeluidjes in jankachtige kreten. Begeleid door een icaro van Don Lucho neuriede ik stukken mee, tot ik enkele neuriënde schreeuw-kreten uitslaakte: de aanverwante frustratie en onmacht kwam er ook uit. Mijn schreeuwende kreten gingen over in hele hoge, subtiele, zielige ‘jankjes’. De Spanjaarden reageerden met een vrolijk, lachachtig geluid. Ik opende mezelf wat, voelde me niet meer zo gefrustreerd richting hun, moest zelfs een beetje met hun meelachen en voelde me haast trots dat ik de veroorzaker was van hun vrolijkheid. Een stuk verwerking van mijn onderdrukking en aanpassing van vroeger.
Het zou me nog een dag kosten om de context van dit stuk beter te begrijpen. In die context zou ik ook begrijpen waarom mijn voorgaande ceremonie zo enorm zwaar was geweest. Ik ben toen namelijk nog dieper mijn jeugd ingegaan. Waar ik tot dan toe negativiteit vanaf grofweg mijn zesde levensjaar verwerkte, ben ik die ceremonie teruggegaan naar 3, 4, 5 jaar. Mijn irritatie aan de vreugdevolle energie van de Spanjaarden stamt dan ook af uit die tijd. Een tijd waarin mijn vader ziek op bed lag, terwijl ik alleen kwam te staan in mijn eerste jaar/jaren op de bassisschool. Niet begrepen wordend en niets begrijpend kwam ik geïsoleerd te staan en moest noodgedwongen leren me aan te passen, blij en trots als wie dan ook me maar (leek) te accepteren of respecteren. Mijn jankende en zielige geluidjes waren dan ook het gevolg van wat ik in mijn derde, vierde, vijfde levensjaar heb moeten doorleven. Opvallend was dat een overduidelijk positieve energie zo enorm dreigend op me overkwam op die leeftijd: de hele wereld was dreigend, zonder enige vorm van wederzijds begrip!
Vanuit deze ervaring realiseerde ik me ook een groot verschil tussen deze wat samenkliekende, expressieve Spanjaarden en mijn eigen huidige houding: zij delen al hun verdriet, vreugde en ook hun ruimte, privacy en leefomgeving onderling. Als Nederlander heb ik meer behoefte aan eigen ruimte, privacy, een eigen plekje. Geen van beiden is beter of slechter, al is mijn behoefte aan ruimte en privacy voor een deel misschien wel een sterk aangeleerde gewoonte.
Een tijdje later werkte de energieën in op mijn blaas en darmen. Geleidelijk aan kwam ik volledig terug in de maloca en voelde dat ik naar buiten moest. Ik voelde me wat wazig, maar was verbaasd over hoe relatief helder en energiek ik was in vergelijking met andere ceremonies. Ik moest plassen. Tijdens het plassen werd ik venijnig gebeten door een mier. Afknijpend en hinkend op een been sloeg ik het beest weg en ging ik terug richting maloca. Mijn oriëntatie was echter niet zo best: m’n zaklampje aanklikkend bleek de ingang een twintig meter verder naar rechts te liggen dan verwacht. Richting de ingang lopend werd ik weer gebeten: ik zag dat er verschillende grote mieren over mijn broek liepen. Met m’n zaklampje in mijn mond poogde ik bij beperkt licht alle mieren af te kloppen. Ik kan je vertellen, das geen makkelijke taak met ayahuasca in je bloed! Terug op mijn matras bleef ik vrij helder, de astrale wereld kwam niet meer terug. Het einde van de ceremonie afwachtend kwamen verschillende herinneringen bovendrijven: van eten (had honger!), van Nederlandse bermbloemen tijdens mijn mountainbike-trip afgelopen mei, de vertrouwdheid van station Nijmegen en station Roermond, mijn ouders, maar ook aan San Cristobal de las Casas en Oaxaca stad in Mexico en Juanita in Lima.
Toen Don Lucho de afsluitende icaro kwam zingen voelde ik me bijzonder opgelucht. Eindelijk had ik mijn proces voor nu afgerond. Voorlopig geen nieuwe ceremonies, geen nieuwe diëten meer. Het is voorbij. Ik dacht terug aan het hele proces, de bergen werk die ik verzet had, en voelde een diep diep respect voor ayahuasca. Ik bedankte in stilte deze krachtplant, Don Lucho, mijn gediëteerde planten ajosacho, chiri sanango, chuchuwasa en lupuna, en mijn strenge zoutloze dieet. Wat een proces heb ik achter de rug zeg! Het was zwaar, hard, stevig werk, maar ik heb zoveel weten te bereiken dankzij de enorme kracht van al deze planten. Ik mag terecht blij, opgelucht en vreugdevol zijn dat het nu over is. Eindelijk. Hoe heerlijk heerlijk heerlijk om klaar te zijn!
Zondagochtend 11 november 2012 stond dus voor de tweede maal een bord gezout limoensap met uitjes voor mijn neus. Don Lucho zong de icaro ter afsluiting van het dieet. Ik begon mijn 15 dagen postdieet, waarvan ik de eerste twaalf dagen nog bij Don Lucho zou doorbrengen om z’n kinderen enkele woordjes Engels bij te brengen. Het postdieet aldaar is net wat anders dan als ik zelf in de keuken bezig ben: niet 3-4 maal daags arepas, pannenkoeken, of aardappels met salade, maar tweemaal daags rijst, spaghetti, soep, yuca met vers gejaagd gordeldier, aap, patrijs of suri (een dikke worm uit de aguaje-boom) regelrecht uit de jungle. Wist niet dat de beesten uit de jungle zo verdomd lekker mals waren! En beter dan kip of rundvlees, die via hun voedsel ook chemicaliën binnenkrijgen. Verder was het heerlijk om de jungle niet vanuit een zwaar proces met honger te beleven, maar als de garden of Eden: aan iedere boom groeit wel een banaan, anona (fruit), uvilla (fruit) of kokosnoot. Heerlijk om in eenheid te leven met de natuur om je heen. Zo kwam een ochtend, relaxed ontwakend in mijn bed, een kolibrie langsvliegen. Respectvol en liefdevol volgde ik het beestje, tot het op een tak vlakbij ging zitten en ik z’n vlinderachtige tong z’n spitse snaveltje uit zag komen. Ik voelde me gelukkig van binnen, en het beestje kwam een kwartiertje later terug om enkele seconden een halve meter voor mijn ogen te blijven fladderen, mij bestuderend. Dat was me nog nooit gebeurd, erg bijzonder als je via je gevoel met de natuur kunt ‘communiceren’. Een beleving die we zijn kwijtgeraakt in onze Westerse wereld.
Verder heb ik naast wat Engelsles geven mijn eerste boek in het Spaans gelezen, wat prima aansloot op het vertalen van al m’n ayahuasca-verhalen in het Spaans. Na flink wat emotioneel zwaar werk was dit juist mentaal wat zwaarder, maar mijn Spaans is er wat betreft lezen en schrijven, woordenschat en grammaticale zinsvormen zeker een flinke stap op vooruit gegaan! Na een afscheidsavondje van mijn dankuitingen met presentjes en filmkijken met de kinderen, vertrok ik 26 november dan ook als een bijzonder tevreden man, klaar om mijn ‘nieuwe ik’ in de buitenwereld te integreren. En al word ik binnen een maandje 30, vers herboren zal ik jonger dan ooit tevoren dertiger worden. Maar eerst genieten van m’n terugkomst, benieuwd hoe dat gaat verlopen. Joehoe!
Maar voordat we daarop ingaan, laten we eerst even door de 3,5 week terug in de buitenwereld heenfietsen. Deze stonden vooral in het teken van m’n ayuahuasca-avonturen uitwerken, zo lekker mogelijk eten binnen het post-dieet en m’n visa-run naar Leticia (Colombia) alwaar ik een tiental daagjes bij Juan-Pablo verbleef, m’n eerdere couchsurfing-adresje. Geniet op www.picasaweb.google.com/dennisvoes mee van de inmiddels vertrouwde bootreizen in m’n hangmat over de amazonerivier, mijn terugkomst in Leticia in huize Juan-Pablo alwaar ik verdomd veel heerlijke arepas (soort Colombiaanse maïspannenkoek), pannenkoekjes, platano en aardappels fikste, afgewisseld met enkele uitgaansnachten samen met z’n vrienden (lastig die levendige Colombiaanse vibe zonder flesje bier, al ben ik trots op het dansen en mezelf uiten zonder alcohol – ben ik nu nog wel Nederlander???). Al speelde ik met het idee een baantje te zoeken, tijdens een meditatie voelde ik dat ik terug moest gaan naar Don Lucho, dat dit mijn weg was. Probleem was echter dat ik te weinig geld en te weinig visa-tijd overhad. Het is echter indrukwekkend om te zien hoe alle obstakels zich vanzelf oplossen als je vanuit intuïtie en niet vanuit ratio beslist. Een week na mijn beslissing had ik namelijk korting geregeld met het hostal in Iquitos, een deal gesloten met Don Lucho waarbij ik z’n kinderen Engelsles ga geven en stond er een vers half jaar in mijn paspoort gestempeld alsof ik er nog nooit in Perú geweest was (183 dagen is het officiële maximum wat je per jaar in Perú mag blijven). Opgelucht en gelukkig begon ik m’n bootreis terug naar Iquitos. En na 2 daagsjes in m’n hangmatje en een laatste paar dagen lekker eten was het weer zover: terug naar Don Lucho!
En zo was het op zondagavond 28 oktober 2012 tijd voor mijn elfde ceremonie. Ik was dezelfde dag uit Iquitos aangekomen, toch een ietwat andere voorbereiding dan de 3 dagen acclimatiseren van de vorige keer. We waren met z’n zessen ditmaal (voorheen waren al m’n ceremonies met z’n vieren of minder). Na het drinken van mijn tiende cup ayahuasca (gemixt met yagé) gebeurde er niets voor één uur, anderhalf uur, twee… Uiteindelijk viel ik afwachtend zelfs in slaap! Na een ruim uur werd ik wakker gezongen door Wagner (en nee geen klassiek :p), de zoon van een bekende sjamaan uit de regio die voor het eerst een ceremonie bij Don Lucho meedeed. Zijn icaros kwamen wat kil en confronterend op me over, het irriteerde me zelfs wat, maar juist daarom werd ik wakker en kwam er een subtiel overgeefgevoel opzetten. Ik moest echter vanuit herinnering bewust de tijger nadoen voordat deze ook daadwerkelijk als energie binnenkwam. Eenmaal binnen, hielp de tijger me met overgeven, al kwam er veel water uit. Soms ook wat ‘luchtbrokken’ vanuit mijn keel, en na het water ook wat slijm, maar alles aanzienlijk rustiger dan voorheen. Volgens mij was het dan ook meer een soort her-verbinden met Moeder Natuur, de fysieke blokkades hiervoor uit de weg werken, voordat het echte werk gaat plaatsvinden. Slapend na de ceremonie zou ik nog even ietwat misselijk wakker worden om nogmaals water over te geven, maar verder was het geen diepgaande schokkende ceremonie. Ach, ik word weer klaargestoomd en dankzij de ceremonie wist Don Lucho dat ik ditmaal 8 dagen lang de chuchuwasa-wortel zal gaan diëteren. Deze wortel werkt in op de botten, rode bloedlichaampjes en longen. Volgens Don Lucho een meer “recht-voor-z’n-raap”-medicijn, wat geneest op een sterk confronterende manier, direct en zonder omwegen. Ben benieuwd..
De eerste twee dagen terug bij Don Lucho was ik verschrikkelijk moe. Ik besloot dan ook een dagje extra te wachten met de vervolgceremonie: mijn ratio was erg aanwezig, m’n gedachten dwaalden continue af tijdens het mediteren, dus wat langer acclimatiseren met wat extra rust en geduld kan geen kwaad. Román, de Spanjaard die al enkele malen vanuit het post-dieet is teruggekomen, vertelde dat ook hij altijd een paar dagen moe en futloos was na terugkomst. De derde dag was ik duidelijk ongeaard/afwezig. Het angstig piekeren, het planmatig vastgrijpen aan de toekomst introduceert een paniekgevoel waardoor ik ‘vertrek’. Misschien dat ik ditmaal dit stukje vluchtgedrag en piekeren over geld en toekomst ga aanpakken? Dat zal zeer nuttig wezen, maar om nu te zeggen dat ik ernaar uitkijk… Awel, wat moet dat moet!
31 oktober 2012. Ceremonie numero 12. Ditmaal had Don Lucho een sterkere ayahuasca klaargemaakt, gemixt met inajuga (een palmachtige plant), o.a. om “the mind te breken”. Op advies van Belen uit Argentinië begon ik de ceremonie rechtop geleund tegen de maloca-muur aanzittend. Ik voelde me rustig en sloot mijn ogen. Ik ‘zag/voelde’ enkele visioenen: een insect wat z’n beweeglijke vloelspriet/tong naar m’n derde oog uitreikte, een dierenoog wat vlak voor m’n ogen passeerde. Het leek alsof ik de visioenen niet direct zag, maar ze aanvoelde en m’n hersenen vervolgens het bijbehorende plaatje produceerden. Na een twintigtal minuutjes voelde ik wat energieën op me inwerken, liet het rustig toe totdat ik in een golf overgaf. Geen toestanden met tijgers of draken, maar direct vanuit de energie zelf. Ik ging in mijn boeddhistische foetushouding zitten en voelde de elektrische energie over me heenkomen, de tintelingen die dienen als poort naar de astrale wereld. Ik gaf me eraan over, en de wereld begon weer te duizelen en te draaien. Ik was rustig: dit was inmiddels bekend terrein, gewoon rustig doorademen en luisteren naar de junglegeluiden om me heen.
Toen begon Siba, een half-Duitse half-Iraanse die ik de vorige keer vanuit het hostal had meegenomen, te krijsen en te schreeuwen. “I wanna wake up I wanna wake up I wanna wake up!!!”. Ze gilde het uit! En de berg negativiteit die daarbij uit haar kwam, kwam regelrecht bij mij binnen. Het voelde als een venijnige zweepslag op m’n zij, als kleine mesjes die in m’n organen prikte. Het viel me op dat mijn ziel volledig openstond richting haar en ik moest me beschermen. En snel! Maar hoe? De tijger kwam in me bovendrijven en ik gromde, brulde en siste richting haar energie, proberend een beschermende muur om me heen te bouwen. Het hielp wat, maar dat ging ik tegen haar duivelse energie nooit volhouden: het vrat energie! Er passeerden enkele humoristische en ironische gedachten, een houding die altijd een sterk (rationeel) verweer van me geweest is in moeilijkere tijden. Belen begon ondertussen liefdevol te zingen, en ik greep me ter bescherming vast aan haar lied/energie. Even dacht ik dat Belen me de astrale wereld in zou begeleiden, nu Don Lucho bezig was met Siba, maar toen begon ikzelf ook te neuriën. Zou ik mezelf op astrale reis helpen? Ik voelde echter een ondoordringbare muur van zwarte negativiteit boven me hangen. En tijdens het zingen kwam er ook regelmatig een grom of brul tussendoor: ik moest Siba’s binnenkomende negativiteit afvoeren. Omgeven door deze duisternis voelde ik me te bang om op eigen houtje te vertrekken, zeker aangezien ik Siba’s energie niet volledig buiten me kon houden. Ik voelde al een brok negativiteit van haar in mijn systeem zitten. En ik kon niet blijven leunen op Belen. Ik moest me zelf verdedigen, beschermen. Maar hoe? Plotseling herinnerde ik me mijn moeders woorden voor aanvang van mijn eerste retraite: in moeilijke, duistere momenten, breng er licht en liefde naartoe. Ik had blijkbaar niet voor niets tweemaal daags gemediteerd in aanloop naar deze ceremonie: ik begon liefde en licht uit te stralen. En ik begon als vanzelf weer te neuriën. Ik ontdekte dat ik al neuriënd, en later ook zingend, de hele maloca in het licht zette. Belen stopte toen even met zingen, maar toen ze later weer begon richtte ik mijn aandacht op haar. We zongen soms samen, soms wisselden we elkaar af. Op die manier kon de een rusten als de ander zong en vice versa. We brachten allebei beschermende liefde en licht naar de maloca, onszelf en de rest verdedigend tegen de bergen negativiteit die Siba verlieten. Even later begon ik ook liefdevolle energie specifiek naar Siba te sturen, maar dat begon me na een tijdje te irriteren: pas ik me nu weer aan, zoals ik dat al mijn hele leven gedaan heb?
Ik stopte met zingen, maar ontdekte dat de zang en bijgaande liefde ook mijn eigen verdediging vormde. Siba’s negatieve energie hing overal om me heen, en ik gaf het idee van een astrale reis op. Ik kon me onmogelijk overgeven aan de astrale energieën met zoveel negativiteit om me heen! Ik begon krachtiger te zingen, waaronder ook Ohm-mantra’s. Belen en Amaru zouden later aangeven dat deze liefdevolle mantra’s hun enorm geholpen hadden. Het irriteerde me echter dat ik niet aan mezelf kon werken. Toen realiseerde ik me dat alles zo loopt zoals het moet lopen. En dat ik wel degelijk aan mezelf werkte. In mijn vorige ceremonies heb ik namelijk bergen negativiteit uit mijn verleden uitgekotst, en nu ben ik aan het leren hoe ik me moet verdedigen tegen nieuwe negativiteit. Cruciaal als ik ooit weer terugkeer naar de (Nederlandse) maatschappij! En ik leerde dit op de best mogelijke manier: van een wolf in schaapskleren. Ik realiseerde me dat Siba, een mooie half-Duitse half-Iraanse blondine, symbool stond voor de meid die ik nooit kon versieren in mijn pubertijd. Vandaar dat ik een zwak heb voor haar ‘type’ vrouw. Die zwakte komt voort uit het afhankelijk, onderdanig minderwaardigheidsgevoel wat ik tijdens mijn pubertijd had. Geen wonder dat ik in het hostal vanuit gutfeeling al nieuwsgierig was waarom ik Siba tegenkwam: ik voelde toen al aan dat er een reden was dat onze paden kruisten. Toen haar dagelijkse onschuldige, expressieve karakter zich echter omzette tot een expressieve, diepgaande ayahuasca-ervaring, spuwde ze een muur van negativiteit alle kanten op. En ik had onderdanig mijn ziel voor haar opengezet, was niet bij mezelf gebleven, had de zwakte uit mijn pubertijd de overhand gegeven, en lag nu onder vuur van de duivelin. Echter, in der beschrenkung kennt sich der meister, dus na een 15-20 minuutjes had ik de maloca in lichterlaaie staan met liefde. Vóór die tijd was ik echter al getroffen: ik voelde duidelijk een brok negativiteit van haar in mijn systeem zitten wat er de volgende ceremonie nog uitgewerkt moet worden. Toen Siba na een 2-3 uur eindelijk iets rustiger werd, was ik te moe om nog aan iets anders te werken. Me te leren verdedigen op energetisch niveau met krachtige liefde was een mooie, maar energie-consumerende les. Maar ik ben der verdomd goed in!
Twee daagjes later, op 2 november 2012, was ik enorm hongerig en zonder fysieke energie: meestal een teken dat ik wat ontvankelijker ben voor het ayahuasca effect. We waren met z’n achten ditmaal: mijn grootste groep ooit. En het deed me deugd te zien wie: na mijn enthousiaste verhalen met andere reizigers gedeeld te hebben, bleek het hele Iguana-hostal uitgetrokken te zijn voor een ceremonie! Het deed me ook deugd om het gemiddelde publiek bij Don Lucho te aanschouwen, geen zweverige overdreven hippie-achtige figuren, maar ‘normale’ mensen die net wat breder kijken dan de maatschappij ons aanleert. Het was mooi om te zien dat Don Lucho’s flexibiliteit omtrent onze deal met korting ook voor hem z’n vruchten afwerpt: hij mag dan 8 euro op mij inleveren, via mijn aanbevelingen komt er ook weer 80 euro binnen!
In aanloop van de ceremonie voelde ik een soort lichaamsvreemde brok negativiteit hoog in m’n keel zitten. Dat moet van Siba wezen. Na het drinken van de ayahuasca moest ik dan ook al na 5 minuutjes overgeven. Even later kwamen er geleidelijk aan weer tintelingen over me heen. Ik ging in m’n boeddhistische foetushouding zitten en liet de elektrische energie over me heenkomen. Ik was innerlijk volkomen rustig, kon me volledig verbinden met de junglegeluiden en de ervaring in rust over me heen laten komen. Ditmaal blokkeerde mijn hersenen het proces niet actief en ik raakte ook niet dwangmatig geobsedeerd met uittreden. Ik voelde mijn maag en benen in een rare houding volledig in de knoop tegen het plafond aanliggen. Ik was rustig en voelde me ervan overtuigd te gaan uittreden, maar verwachte niet teveel. Na een tijdje viel me echter op dat mijn brein het proces niet blokkeerde of me terugwierp; het proces stopte simpelweg toen het daar aankwam. Alles bleef tintelen, duizelen en draaien, de elektrische energie bleef me omhoogliften. Zoals de vorige keer noodgedwongen geleerd van Siba, bracht ik liefde en licht naar deze situatie. En al zette het proces niet door, ik voelde geen angst, geen onrust, geen obsessie. Het voelde zelfs enigszins prettig vertrouwd, het was prima zoals het was.
Binnen mijn gesloten ogen keek ik naar links. Later naar rechts. Ik zag een theaterdoek opgehesen worden, en wist dat ik direct de astrale wereld inkeek. Het was echter wazig en vaag grijsachtig: ik moest in deze wereld nog leren zien. Wel was ook deze directe verbinding met de astrale wereld niet beangstigend of onprettig: ik liet gebeuren wat er gebeurde, liet het observerend over me heen komen. Na een klein kwartiertje hield de omhoogliftende energie op. Geleidelijk aan kwam de tijger in me terug en begon ik stevig over te geven. Tijdens het bijna-uittreden (hoe dichtbij kun je komen zonder te vertrekken?) had ik wel continue tuf geproduceerd en een overgeefgevoel gehad. Ik veranderde weer in een bloeddorstig monster en begon zuur slijm uit te kotsen. De context voelde echter anders aan dan eerst. Het was daarmee ook een andere ervaring, maar het verschil is onmogelijk in woorden uit te leggen.
Het werd me echter duidelijk dat de laatste hardnekkige loodjes die mijn ziel nog hier houden, losgetriggerd moeten worden door de astrale wereld zelf. Vanuit die directe verbinding met de astrale wereld, vanuit de tintelingen en elektrische energie, worden de laatste loodjes losgemaakt en kan ik ze uitkotsen, aangezien ik op het punt van uittreden namelijk direct met deze blokkades word geconfronteerd. Ik bleef kotsen en vooral zeer giftig brullen. De ervaring leek op het eerste oog misschien wat minder intens, ik was bekend met dit stukje proces, maar in realiteit was het volgens mij intenser dan ooit. Ik hoorde hoe 2 of 3 anderen ditmaal mijn negativiteit binnenkregen, waarvan er 1 op slag begon over te geven toen ik als tijger in zijn richting gromde. Ik realiseerde me een bijkomend voordeel van ceremonies met meerdere mensen: je kunt hiermee werken, elkaar begeleiden of helpen, interacties aangaan die op individueel niveau niet kunnen. Toen ik me als tijger op anderen begon te richten, realiseerde ik me dat ik niet alleen mijn eigen negativiteit eruit aan het gooien was, maar dat het ook een manier was om mezelf te leren verdedigen/af te schermen voor negativiteit van buitenaf. Een ietwat agressieve vorm van mezelf verdedigen die ik niet van m’n bedlegerige zieke vader heb geleerd toen ik heel klein was. Toen ik verschillende anderen echter direct op mijn negativiteit hoorden reageren, dacht mijn ratio snel “Whoops! Sorry!” en heb ik er vanuit rationeel schuldgevoel als excuus of bedankje meteen maar wat liefdevol licht achteraan gestuurd (‘als een moordenaar die eerste hulp verleend?’). De echt heftige kern van mijn haat en woede is er echter al uit. Ben dan ook benieuwd hoeveel bijna-uittredingservaringen mij nog resten voordat ik daadwerkelijk een nieuw niveau betreed en de volgende stap zet!
Even later had ik nog een tweede bijna-uittredingservaring. Mijn hoofd begon weer heftig te schudden en shaken, soms te vibreren. Mijn hersenen mogen dan aanzienlijk rustiger zijn, hun remmend effect moet er blijkbaar nog steeds uitgeslagen/uitgeschud worden. Tegen het einde van de ceremonie, wat snel gekomen leek te zijn, voelde ik nog een brok/blokkade in mijn keel zitten om over te geven, maar ik kreeg het er lastig uit. Uiteindelijk reikte ik mijn hoofd met open mond richting hemel en vroeg niet alleen ayahuasca en chuchuwasa om hulp, maar haalde ook de kosmische energie aan zoals in m’n meditaties. Ik voelde de kosmische energie via m’n mond in mijn buik belanden, een klein beetje maar, maar das heftige shit waar je niet mee moet sollen! Mijn buik zat meteen inelkaar gedraaid, maar zo lukte het wel om nog wat meer negativiteit los te ‘peuteren’ en in de vorm van lucht en zuur uit m’n eigen te persen.
Aangezien het overgeven met tussenpozen kwam, leek het wat minder heftig dan het continue kotsen van eerdere ceremonies. Maar na de ceremonie merkte ik enigszins verbaasd dat ik volledig gesloopt was. Ik gaf nog wat over na de ceremonie, viel een uurtje in slaap, werd even wakker om nog wat over te geven, en sliep vervolgens tot in de ochtend verder. Het bad in de ochtend hielp om de gigantische knoop in m’n maag wat af te voeren, maar ik was nog steeds gesloopt. Don Lucho bevestigde dat het op het eerste oog een minder heftige ceremonie mocht lijken (er was weinig nieuws gebeurd), maar in realiteit neem ik grotere stappen dan eerst. Eerder aangeleerde ‘technieken’ uit verschillende ceremonies werken nu samen binnen één ceremonie om grotere, intensere stappen in één keer te maken, al lijkt dit voor m’n brein minder heftig aangezien er niets nieuws onder de zon is. Ik kreeg trouwens geen zesde glas chuchuwasa te drinken: de chuchuwasa-wortel is dermate sterk dat vijf glazen voldoende zijn voor het 8-daagse plantendieet. Na het ontbijt sliep ik verder tot 14:00, terwijl ik het gevoel had dat het slechts eind ochtend was. Er is blijkbaar genoeg gebeurd om toch ff van bij te moeten komen…
Ik zou dan ook weer een drietal dagen wachten tot de volgende ceremonie, en ontdekte de waarde van een extra dag rust na een ceremonie. De eerste maal wilde ik zoveel mogelijk werk verzetten en dus zoveel mogelijk ceremonies doen. De ceremonies werken echter diep door, en aangevuld met het effect van het voedseldieet en het medicinale plantendieet realiseer ik me dat kwantiteit van ceremonies helemaal niet zo belangrijk is, maar kwaliteit en uitwerking wel. Ik zou later zelfs leren dat de ayahuasca slechts 20% van het gehele genezingsproces betreft, de medicinale plant nog een 20%, de sjamaan een 10% en maar liefst 50% van het genezingsproces komt door het strenge zoutloze dieet. Mediterend kon ik me inmiddels vrij sterk verbinden met de astrale wereld en moeder natuur, met een diepe innerlijke rust, soms zelfs innerlijke stilte, vrede en kalmte, waarbij het einde van de meditatie een gevoel van ontwaken met zich meebrengt. Wel voel ik duidelijk een blokkade in m’n keel zitten, waardoor ik soms ‘tijgerschreeuwtjes’ moest slaken om m’n keelchakra wat vrijer te maken.
De namiddag van 5 november 2012. Ik was bijzonder zwak en hongerig. Het ontbrak me volledig aan energie. Nick, de Zuid-Afrikaan die hier ook verblijft, voelde zich nog miserabeler. Toen enkele uren voor m’n 14e ceremonie (de 13e met ayahuasca) de 4 vers gearriveerde Spanjaarden ook de maloca binnenkwamen en we samen wat mapacho’s (proces-ondersteunende jungletabak) rookte, voelde ik me mentaal wat energieker worden. Nick bleef echter platliggen. Ik besloot voor hem te mediteren, liefde te sturen. Ik kon de verbinding met Moeder Natuur heel sterk voelen en begon zelfs te neuriën zoals in m’n 12e ceremonie. Ik voelde dat me een diepgaande ceremonie te wachten stond. En dat was het zeker! Ik ben weer wat verder de astrale wereld ingestapt. Zo ver ditmaal dat ik er domweg geen beschrijvende uitleg voor heb. Mijn ervaringen zijn iedere ceremonie steeds moeilijker onder woorden te brengen, vinden steeds meer buiten het domein van ons rationeel brein plaats. Ik ervaar alles met de grootst mogelijke details en helderheid, maar eenmaal ‘terug’ herinner ik me alles bijzonder vaag en wazig. Een poging.
Na het drinken van de ayahuasca zag ik weer wat bewegingen achter het zwart van mijn gesloten ogen. Ik gaf vrij snel (20 minuutjes?) wat van de ayahuasca over. Daarna kwam de astrale wereld om me heen. Geen tintelingen of elektrische energie ditmaal, het was simpelweg overal om me heen en in me aanwezig. Ik zat er middenin: de maloca was ver weg. Ik voelde alles om me heen gieren. Ik voelde mijn armen, hoofd en lichaam vervagen in deze suizende energie. Ik voelde hoe nietig ik was. Dit was een bijzonder heftige, uberkrachtige energie die zo mijn lichaam kon wegblazen: ik had zelf geen greintje controle. Na een tijdje moest ik vanuit deze astrale energieën overgeven en greep naar de emmer. Mijn handen op de emmer, mijn armen, mijn lichaam, de emmer zelf, de energieën om me heen: alles werd één. Lichaam, emmer en energieën versmolten samen tot één donkere, cilindervormige tunnelvisie, waardoorheen het overgeven uit me getrokken werd. Dit geheel, inclusief mezelf, vormde een massief geheel wat tegelijkertijd stroomde. Alles om me heen bleef suizen en gieren: ditmaal had ik me niet overgegeven aan de astrale wereld, ik was er volledig aan overgeleverd. Behoorlijk intens, enorm krachtig!
Het liet ditmaal even op zich wachten, maar uiteindelijk kwam ook de tijger weer terug. Valser dan ooit begon ik zuur, slijm en zwartheid uit te kotsen. En ik bleef ver weg, de wereld om me heen bleef lekker doorsuizen. Ergens hiervoor, of erna, bevond ik me in een reuzennest met reuzeneieren. Het huis van een dinosaurusvogel. Ik had geen idee of ik prooi of kind was. Volgens mij was ik eerst een baby-dinosaurusvogel, maar later veranderde ik weer in een tijger en siste en gromde ik kwaadaardig op de enorme teruggekeerde dinosaurusmoeder. Ik was kansloos. Toen brak de hemel open. Een verblindend licht/straling kwam naar binnen. Het kosmisch bewustzijn scheen over ons heen en we stelde allemaal niks meer voor. De dinosaurusvogel en mijn tijgervorm werden door ‘een kosmisch briesje’ volledig weggevaagd. Alles viel simpelweg in het niet. Dit was heftige shit!!!
Ik zat diep in mijn ervaring… Ieder moment ervoer ik enorm intens, met de grootst mogelijke details, en leek een eeuwigheid te duren. Terugdenkend aan een ervaring uit het afgelopen half uur, leek alles echter in een flits gebeurd te zijn. Het aspect van tijd vervaagde, chronologische volgorde leek te vervagen. Tijd werd relatief, leek ‘op te lossen’. De ervaring van het hier en nu leek veel langer te duren dan de herinnering eraan.
Ik kotste verder, waarbij allemaal insectachtige beesten me op weg hielpen. Hommels, bijen, visioenen van insectenpoten: alles bewoog me tot kotsen op een insectachtige manier. Later (?) zou een zwarte vogelspin met heftig bewegende poten en tentakels op mijn adamsappel springen en ermee versmelten.
Nog later in de ceremonie speelden eerst mijn sjamanenzwaard, daarna ook mijn metalen slang en de mini-Boeddha van mijn ouders een belangrijke rol in de ceremonie, al weet ik bewust niet meer wat hun rol precies was. Ik kan me hun inwerking op mij slechts vaag herinneren, zonder te weten waarom/waarvoor. Ik hoorde de 4 Spanjaarden onderling praten en het viel me op dat het me afleidde en ik me hier mateloos aan irriteerde. Toen Don Lucho de afsluitende icaro kwam zingen, schokte en danste mijn hele lijf op de melodie. Het was een snel en krachtig ritme! Na afsluiting van de ceremonie was ik nog steeds ver weg en enorm beduusd. Ik wist dat ik bergen werk verzet had, dat ik grote hoeveelheden negativiteit had uitgekotst, maar ik had geen idee wat! Heb ditmaal nog veel verklaringen af te wachten…
Na de ceremonie bleef ik uitgeput liggen, beduusd, futloos, zonder energie om te bewegen of te praten. En toch begon ik nog een uur lang over te geven. Het duurde verschrikkelijk lang, oneindig lang! Ik had geen enkele fysieke energie, het was een vreselijke lijdensweg. Ik was dezer dagen een boek aan het lezen over de slavenhandel vanuit Afrika en kon me makkelijk vereenzelvigen met hun leed. Ik had het gevoel eenzelfde soort lijdensweg te doorleven (al weet ik echt wel dat hun tijd nog veel erger was!). De negativiteit kwam er vanuit zo’n heftige druk uit, en ik voelde me zo zwak, dat ik ook een soort onzindelijk diarreeachtig en plasachtig gevoel had. Er stond flinke druk op de ketel en ik was bang dat de negativiteit er aan alle kanten tegelijkertijd uit zou komen! Zover kwam het gelukkig niet, maar ik moest de volgende ochtend wel flink plassen en poepen. Weg met die shit! Ondertussen bleef ik overgeven, zonder einde in zicht, al wist ik dat ik hier ooit heel blij mee zal zijn. Geen idee wat, maar er is fucking veel shit uitgegooid. Jezus man, dit was een heftig nachtje! Echt wel.
De volgende dag bevestigde Don Lucho dat ik voor vier dagen lupuna ga diëteren. Ben daar erg trots op: ik had deze plant voor aanvang van de ceremonie al via mijn eigen intuïtie uitgekozen, daar waar normaal Don Lucho tijdens een ayahuasca-ceremonie de plantenentiteiten vraagt welke plant ik nodig heb. Ditmaal heb ik die informatie dus zelf al op de een of andere manier weten te ontvangen, en ben dan ook erg benieuwd naar het effect. Lupuna is de grootste boom in de verre omtrek, wat zich vertaalt in een bijzonder krachtig medicijn. Het is namelijk afkomstig van de boom die alle wind/zon/bliksem/storm recht voor z’n kiezen krijgt, zonder beschutting of bescherming, en die kracht werkt door in z’n medicijn. Ik voel dan ook veel ontzag en respect voor deze boom, en ben blij te mogen ervaren wat zijn medicijn me gaat brengen. Lupuna werkt in op je botten en helpt je om jezelf van binnenuit te openen. Een krachtplant die je krachtige energie geeft. Ik zou dan ook enkele keren niet in slaap kunnen vallen, en ondanks het gebrek aan zout en fysieke energie zou ik nu wel enkele wandelingetjes maken.
In de erop volgende dagen kwam ik nogmaals mijn frustratie en focus omtrent geld tegen (er was water in mijn camera gekomen vanwege de luchtvochtigheid). Misschien dat ik binnen mijn huidige proces inderdaad een deel van deze focus eruit aan het gooien ben? Ben ik mijn planmatigheid en veilige, vaste structuur richting mijn toekomst los aan het laten? Eens zien of mijn laatste ceremonie opheldering brengt.
8 november 2012, iets na negenen in de avond, slikte ik mijn laatste cup ayahuasca weg. En ditmaal voor langere tijd. Ik ging tegen de maloca-muur aanzitten, en het overgeefgevoel kwam al opzetten nog voordat iedereen gedronken had. Toen Don Lucho de kaars uitwaaide richtte ik me weer met open mond richting de hemel in een soort huilende wolfshouding, mijn hoofd omhooggeheven om kosmische energie te ontvangen. Ditmaal zakte het overgeefgevoel echter en kwam de astrale wereld weer om me heen. Na een tijdje besloot ik om toch in m’n vertrouwde Boeddhistische foetushouding te gaan zitten. De astrale energieën/wereld omringden me volledig, zij het in een iets andere ‘vorm’. Overal om me heen zweefden kleine kruipende slangen, roterende spiraalvormen, bewegende staafjes: alle energieën om me heen bewogen als een complex hectisch uurwerk. Ik voelde al deze bewegingen, al deze energieën, op me inwerken. Al was het me weer niet geheel duidelijk waarop ze inwerkten. Na een tijdje gaf ik echter heftig over: vanuit diep, een vijftal minuutjes, kort maar krachtig ditmaal.
Even later begon David naast me hikkerige lachgeluiden te maken, en de 3 andere Spanjaarden reageerden op zijn geluiden. Ik kon de vreugdevolle reacties van zijn vriendin en vrienden niet delen. Ik voelde me eerder buitengesloten door hun sterke samenkliekende groepsenergie en was daar kwaad/gefrustreerd over. Ik voelde hun energie als een dreiging over me heen kruipen, het overheerste alles om me heen en ik werd erdoor ingesloten. Ik begon te zingen om mijn eigen bubbel/mijn eigen stukje privacy te verdedigen. Toen David wat bedaarde begon ik jankachtige, zielige geluidjes te maken. Oud verdriet van heel vroeger kwam naar boven drijven: gevoelens van buitengesloten worden, van alleen overblijven. Om deze gevoelens te uiten veranderden mijn piepgeluidjes in jankachtige kreten. Begeleid door een icaro van Don Lucho neuriede ik stukken mee, tot ik enkele neuriënde schreeuw-kreten uitslaakte: de aanverwante frustratie en onmacht kwam er ook uit. Mijn schreeuwende kreten gingen over in hele hoge, subtiele, zielige ‘jankjes’. De Spanjaarden reageerden met een vrolijk, lachachtig geluid. Ik opende mezelf wat, voelde me niet meer zo gefrustreerd richting hun, moest zelfs een beetje met hun meelachen en voelde me haast trots dat ik de veroorzaker was van hun vrolijkheid. Een stuk verwerking van mijn onderdrukking en aanpassing van vroeger.
Het zou me nog een dag kosten om de context van dit stuk beter te begrijpen. In die context zou ik ook begrijpen waarom mijn voorgaande ceremonie zo enorm zwaar was geweest. Ik ben toen namelijk nog dieper mijn jeugd ingegaan. Waar ik tot dan toe negativiteit vanaf grofweg mijn zesde levensjaar verwerkte, ben ik die ceremonie teruggegaan naar 3, 4, 5 jaar. Mijn irritatie aan de vreugdevolle energie van de Spanjaarden stamt dan ook af uit die tijd. Een tijd waarin mijn vader ziek op bed lag, terwijl ik alleen kwam te staan in mijn eerste jaar/jaren op de bassisschool. Niet begrepen wordend en niets begrijpend kwam ik geïsoleerd te staan en moest noodgedwongen leren me aan te passen, blij en trots als wie dan ook me maar (leek) te accepteren of respecteren. Mijn jankende en zielige geluidjes waren dan ook het gevolg van wat ik in mijn derde, vierde, vijfde levensjaar heb moeten doorleven. Opvallend was dat een overduidelijk positieve energie zo enorm dreigend op me overkwam op die leeftijd: de hele wereld was dreigend, zonder enige vorm van wederzijds begrip!
Vanuit deze ervaring realiseerde ik me ook een groot verschil tussen deze wat samenkliekende, expressieve Spanjaarden en mijn eigen huidige houding: zij delen al hun verdriet, vreugde en ook hun ruimte, privacy en leefomgeving onderling. Als Nederlander heb ik meer behoefte aan eigen ruimte, privacy, een eigen plekje. Geen van beiden is beter of slechter, al is mijn behoefte aan ruimte en privacy voor een deel misschien wel een sterk aangeleerde gewoonte.
Een tijdje later werkte de energieën in op mijn blaas en darmen. Geleidelijk aan kwam ik volledig terug in de maloca en voelde dat ik naar buiten moest. Ik voelde me wat wazig, maar was verbaasd over hoe relatief helder en energiek ik was in vergelijking met andere ceremonies. Ik moest plassen. Tijdens het plassen werd ik venijnig gebeten door een mier. Afknijpend en hinkend op een been sloeg ik het beest weg en ging ik terug richting maloca. Mijn oriëntatie was echter niet zo best: m’n zaklampje aanklikkend bleek de ingang een twintig meter verder naar rechts te liggen dan verwacht. Richting de ingang lopend werd ik weer gebeten: ik zag dat er verschillende grote mieren over mijn broek liepen. Met m’n zaklampje in mijn mond poogde ik bij beperkt licht alle mieren af te kloppen. Ik kan je vertellen, das geen makkelijke taak met ayahuasca in je bloed! Terug op mijn matras bleef ik vrij helder, de astrale wereld kwam niet meer terug. Het einde van de ceremonie afwachtend kwamen verschillende herinneringen bovendrijven: van eten (had honger!), van Nederlandse bermbloemen tijdens mijn mountainbike-trip afgelopen mei, de vertrouwdheid van station Nijmegen en station Roermond, mijn ouders, maar ook aan San Cristobal de las Casas en Oaxaca stad in Mexico en Juanita in Lima.
Toen Don Lucho de afsluitende icaro kwam zingen voelde ik me bijzonder opgelucht. Eindelijk had ik mijn proces voor nu afgerond. Voorlopig geen nieuwe ceremonies, geen nieuwe diëten meer. Het is voorbij. Ik dacht terug aan het hele proces, de bergen werk die ik verzet had, en voelde een diep diep respect voor ayahuasca. Ik bedankte in stilte deze krachtplant, Don Lucho, mijn gediëteerde planten ajosacho, chiri sanango, chuchuwasa en lupuna, en mijn strenge zoutloze dieet. Wat een proces heb ik achter de rug zeg! Het was zwaar, hard, stevig werk, maar ik heb zoveel weten te bereiken dankzij de enorme kracht van al deze planten. Ik mag terecht blij, opgelucht en vreugdevol zijn dat het nu over is. Eindelijk. Hoe heerlijk heerlijk heerlijk om klaar te zijn!
Zondagochtend 11 november 2012 stond dus voor de tweede maal een bord gezout limoensap met uitjes voor mijn neus. Don Lucho zong de icaro ter afsluiting van het dieet. Ik begon mijn 15 dagen postdieet, waarvan ik de eerste twaalf dagen nog bij Don Lucho zou doorbrengen om z’n kinderen enkele woordjes Engels bij te brengen. Het postdieet aldaar is net wat anders dan als ik zelf in de keuken bezig ben: niet 3-4 maal daags arepas, pannenkoeken, of aardappels met salade, maar tweemaal daags rijst, spaghetti, soep, yuca met vers gejaagd gordeldier, aap, patrijs of suri (een dikke worm uit de aguaje-boom) regelrecht uit de jungle. Wist niet dat de beesten uit de jungle zo verdomd lekker mals waren! En beter dan kip of rundvlees, die via hun voedsel ook chemicaliën binnenkrijgen. Verder was het heerlijk om de jungle niet vanuit een zwaar proces met honger te beleven, maar als de garden of Eden: aan iedere boom groeit wel een banaan, anona (fruit), uvilla (fruit) of kokosnoot. Heerlijk om in eenheid te leven met de natuur om je heen. Zo kwam een ochtend, relaxed ontwakend in mijn bed, een kolibrie langsvliegen. Respectvol en liefdevol volgde ik het beestje, tot het op een tak vlakbij ging zitten en ik z’n vlinderachtige tong z’n spitse snaveltje uit zag komen. Ik voelde me gelukkig van binnen, en het beestje kwam een kwartiertje later terug om enkele seconden een halve meter voor mijn ogen te blijven fladderen, mij bestuderend. Dat was me nog nooit gebeurd, erg bijzonder als je via je gevoel met de natuur kunt ‘communiceren’. Een beleving die we zijn kwijtgeraakt in onze Westerse wereld.
Verder heb ik naast wat Engelsles geven mijn eerste boek in het Spaans gelezen, wat prima aansloot op het vertalen van al m’n ayahuasca-verhalen in het Spaans. Na flink wat emotioneel zwaar werk was dit juist mentaal wat zwaarder, maar mijn Spaans is er wat betreft lezen en schrijven, woordenschat en grammaticale zinsvormen zeker een flinke stap op vooruit gegaan! Na een afscheidsavondje van mijn dankuitingen met presentjes en filmkijken met de kinderen, vertrok ik 26 november dan ook als een bijzonder tevreden man, klaar om mijn ‘nieuwe ik’ in de buitenwereld te integreren. En al word ik binnen een maandje 30, vers herboren zal ik jonger dan ooit tevoren dertiger worden. Maar eerst genieten van m’n terugkomst, benieuwd hoe dat gaat verlopen. Joehoe!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
