25 daagjes ayahuasca-rituelen (ceremonie #8-10)

En tenslotte het derde en laatste deel van m’n ayahuasca-ervaringen.
Twee dagen na mijn fysieke afbeulceremonie van vijf uur lang kotsen kwamen Juans Taiwanese vrouw Ally en dochter Nalia aan. Toen Juan vertelde over de slang die we gezien hadden, spoorde dit onze enthousiaste sjamaan aan uit te wijden over verhalen en ervaringen in de jungle. Dieper de amazone in, tussen 3 - 7 dagen lopen, kun je heel wat andere slangensoorten tegenkomen. Daar waar normaalgesproken geen mens komt, leven slangen van 1 tot 1.5 meter doorsnee en 20 tot 30 meter lang. Eenmaal hoorde Don Lucho het verhaal hoe iemand in een wurggreep gehouden werd door een ‘babyslang’ van 3 meter, die een luid sissend geluid maakte. Net op dat moment passeerde er wonderbaarlijk genoeg iemand met een machete, die de slang doormidden hakte. Toen ze wegrenden, zagen ze terugkijkend de gigantische moederslang opduiken, die je zo als een klein muisje had opgeslokt. “Als ik alleen ayahuasca of andere planten diëteer diep in de jungle, zijn er 2 dingen waar ik echt bang voor ben” zei Don Lucho. “Slangen, en de wind”. De tweemaal dat de wind zich tijdens mijn verblijf liet zien hield ik inderdaad een oogje op de bomen rondom mijn cabaña.. Ook vertelde hij hoe zijn oma, die 111 jaar geworden was, van ayahuasca geleerd had hoe botten recht te zetten. Met haar blote handen en zonder verdoving wist ze met minimale kracht vrij pijnloos een beenbreuk bij Don Lucho recht te zetten toen hij klein was.

Tegen de avond mediteerde ik. Ondanks een nog steeds wat zure keel begint m’n lichaam nu, twee dagen na mijn zevende ceremonie, een nieuwe balans te vinden. Ik kon veel dieper naar mijn buik doorademen en mijn keelchakra voelde veel vrijer dan eerst, maar ook hartchakra, zonnevlecht en basis stroomden met energie. Nagenietend met een mapacho-sigaret, kijkend naar de volle maan, voelde ik me bijzonder relaxed. Me soms eenzaam voelend mocht ik mijn dagen dan wel aan het aftellen zijn, deze heerlijke momenten alleen, luisterend naar de jungle, ga ik missen. Dat ik erg open stond bleek toen ik een thriller over geheugenverlies las. Iedere keer na een stuk lezen voelde ik me net als de hoofdpersoon erg verward en bedreigd. Zoals een klein kind onder de indruk van 16+ films. Alles heeft een erg sterk effect op me. Juan, die het boek eerder had gelezen, vertelde dat hij eenzelfde effect ervoer toen hij het vlak voor een ceremonie net niet uitkreeg. Hij moest het einde lezen. “Ik kon en durfde geen ceremonie aangaan zonder de ontknoping te weten”, zei hij.

Al had ik ditmaal een extra dagje rust nodig, vrijdag 28 september zat ik weer met de bittere smaak van de net gedronken volle cup ayahuasca in m’n mond. Ik had een vrij gespannen zenuwstelsel van een hele dag nutteloos piekeren en was moe. Ik had de indruk dat het vorige hoofdstuk grofweg was afgesloten en wist niet wat te verwachten. Ik wachtte. En wachtte. Later schrok ik op van een geluid. Ik was bijna in slaap gevallen! Zou er dan niets gebeuren? Mijn maag was rustig. Toen de rest begon over te geven, voelde ik inmiddels een subtiel overgeefgevoel opkomen. Er ging tenminste iets gebeuren! Ik gaf plots over, maar niet al te veel. Ik ging liggen en voelde een energie en wat koude vibraties rondom mijn ruggengraat in m’n onderrug. Jep, ik begon weer aan een nieuwe subcyclus. Ik werd weer klaargestoomd voor de volgende stap. Ik liet het over me heenkomen: vibraties in mijn onderrug, diep in en uitademend, lichtelijk verdovende flitsen in m’n tong die me een ‘tintelende smaak’ gaven. Toen spanden al mijn spieren zich samen: vanuit mijn tenen, m’n benen, via mijn onderrug, buik en borstkas naar m’n hoofd. Met ingehouden adem voelde ik alle spieren strak gespannen staan. Zo bleef ik een tijdlang liggen, luisterend naar een icaro van Don Lucho. De icaro gaf me energie/zuurstof en ik kon veel langer met ingehouden adem blijven liggen dan normaal. Totdat m’n lichaam zich in een grote zucht ontspande. Dit herhaalde zich een drietal keren, duidelijk inwerkend op mijn gespannen zwakke onderrug.

Sarita, Don Lucho’s vrouw, begon een icaro te zingen. Ik blijf onder de indruk van de kracht van deze icaros: ik voelde hoe zij iets in mijn maag per noot omhoog zong. En ik begon weer over te geven. Later kreeg ik een Nederlandse hongersvlaag, denkend aan biefstuk met friet, mixed grill, döner kebab… “6 maanden nog!” schoot door me heen. Honger..
Verder leek het een minder spectaculaire ceremonie, tot Don Lucho de persoonlijke afsluitende icaros kwam zingen. M’n maag werd onrustig, en het half uur erna was ik weer aan het overgeven. Soms ‘niets’ (al voelde ik negativiteit naar buiten komen), soms ook weer wat zuur. Onder langzaam opgebouwde gigantische spierdruk plopte weer tweemaal een stuk blokkade uit mijn adamsappel. “De laatste loodjes van de vorige keer”, dacht ik. Vlak voor de afsluiting van de ceremonie gaf ik in één aanhoudende beweging nog een lange sliert zuur over, gorgelend met stikgeluiden. Het duurde even en ik had al 20 minuten geen enkele fysieke energie meer over, maar nu was ik blij dat het eruit was. Na strompelend en volledig energieloos stapje voor stapje buiten m’n behoeften gedaan te hebben, plofte ik uitgeput op bed neer. Doodmoe viel ik in slaap.

De volgende dag bevestigde Don Lucho dat ik met een best ferme, bovengemiddelde snelheid door mijn proces heenga, met 8 ceremonies op 17 dagen tijd. En al is het fysiek soms zwaar, ik ben vastberaden een berg werk te verzetten voor mijn vertrek. De zondag was Don Lucho San Pedro aan het voorbereiden. Juan, Ally en Valerian hadden gevraagd om deze geneeskrachtige hallucinogene cactus uit de Andes te proberen. Ik liet het door me heengaan en voelde dat ik dit ook moest doen. We verschoven het San Pedro-ritueel naar dinsdag, zodat ik diezelfde avond nog een ayahuasca-ceremonie kon doen. Mijn laatste voorlopig. Al kruiste de gedachte mijn brein misschien na mijn visa-run naar Colombia een dealtje te sluiten met Don Lucho en terug te komen. Wie dan leeft, die dan zorgt.

Zondag 30 september. Mijn voorlopig laatste ceremonie dus. En een goeje! Voor aanvang gaf Don Lucho te kennen dat ik tijdens mijn zesde ceremonie slechts seconden verwijderd was geweest van een astrale reis. Hij was me met z’n icaro op weg aan het helpen, maar vlak voor ‘vertrek’ brak mijn brein de reis af (zie ook mijn kant van het verhaal in m’n vorige post). Na het drinken van mijn voorlopig laatste volle cup ayahuasca, voelde ik al vrij snel een overgeefgevoel en tintelingen. Toen realiseerde ik me dat Don Lucho me niet voor niets mijn zesde ceremonie had toegelicht: het ging weer gebeuren! Mijn overgeefgevoel trok zich naar de achtergrond, en ik voelde de herkenbare tintelende energie over me heenkomen. Niet zo onprettig en ongemakkelijk als eerder. Ik was niet bang: dit was wat ik wilde ervaren! En mijn ziel verliet mijn benen. Ik voelde mijn ziel een halve meter boven mijn benen zweven. Ik voelde me omhoogrijzen uit mijn onderrug, omhooggelift door een tintelende opstijgende energie. “Dit gaat goed”, dacht ik. We kwamen aan bij mijn bovenrug, en daar stagneerde/blokkeerde het proces. Ik gaf me volledig over. “Neem me mee. Neem me mee!”, dacht ik. Maar dat was juist het probleem: ik dacht. “Ik moet mijn hoofd leegmaken, mijn gedachten stoppen”, dacht ik. Weer dacht ik! Hoe stop je dat?

Mijn overgeefgevoel kwam terug en ik gaf over. Steeds heftiger. Ik voelde het slijm weer vrijkomen achterin mijn keel. Het slijm van de tijger, de draak, het monster van de zesde ceremonie. Ik gromde, siste, blies, brulde en tierde intens vals. Weer kwam diepe shit naar buiten. Plotseling ‘zag’ ik een onbegrensde zwartheid achterin mijn keel. Daar zat geen shit van de treiterijen op de middelbare school, de pesterijen op de basisschool of mijn nare ziekenhuiservaring toen ik zes was. Daar zat shit van daarvoor. Shit die ik mezelf niet eens meer bewust kan herinneren!

Hangend boven de emmer, werd alles plotseling heel rustig. Ik keek omhoog. De ‘astrale’ tintelingen kwamen terug. Daar ging ik weer! Ik ging liggen en de wereld begon te draaien. Ik voelde die energie weer over me heen komen. Het lukte me om, doorademend, rustig te blijven liggen. Mijn hersenen veranderden in een spiraalvormige draaikolk. Ze begonnen op te lossen en ik werd duizelig. Hier schrok ik toch wel van, dus begon ik weer te denken. Dit maakte m’n hersenen weer ‘normaal’. “Shit”, dacht ik. Ik voelde me toch wat gefrustreerd. Die gefrustreerdheid zette zich om in kwaadheid en meteen was de tijger er weer. Giftig brulde ik het uit. Woede gevoed door frustratie. Ja, het is deze woede die loskomt, deze shit en zwartheid die ik uitkots, waardoor ik niet kan vertrekken. Bastards! Ik voelde dat ik als kind makkelijk kon vertrekken, zo kon wegvliegen. Maar dat is juist mijn probleem geweest: dit werd niet begrepen of geaccepteerd. Het is onze Nederlandse maatschappij die me geleerd heeft de kanalen met de astrale wereld te blokkeren. Voortdurend werd mijn leefwereld, mijn realiteit als illusie afgedaan, alsof er een verbod zat op het kennen van deze andere werkelijkheid. En met al het onbegrip, pesterijen en de daaruit volgende eenzaamheid ben ik zelf in dat verbod gaan geloven. Waar anderen vol angst verre astrale reizen maken om trauma’s te verwerken, is mijn aangeleerde trauma juist hier niet toe in staat te zijn!

Ik bleef een tijdlang oscilleren tussen kotsen en vertrekken. Mijn hoofd begon zeer wild te schudden, met open ogen ditmaal, waarbij ik voelde net niet een andere wereld te kunnen zien. Tot ik besloot me volledig op de astrale reis toe te leggen. M’n rechtervoorhoofd, rechteroog en bovenwang werden hard en gevoelloos. Mijn rechteroog leek dichtgenaaid. Ik herinnerde me Don Lucho’s woorden: “Dit is geen pad met je hoofd, maar met je hart”. Ik concentreerde me op mijn hartenergie. Dat werkte. Luisterend naar de jungle en mijn ademhaling, mijn aandacht op mijn hart gericht, voelde ik me weer vertrekken. Maar elke keer als ik dit voelde, iedere keer als ik ‘dreigde’ te vertrekken, begon ik weer te denken. Hoe frustrerend! Ditmaal is het niet mijn angst, discomfort of ongemakkelijkheid die me tegenhouden, maar mijn wil, mijn vastberadenheid, mijn verlangen die zich omzetten in een obsessie die mijn weg blokkeert. Er werd urenlang aan alle kanten aan m’n ziel getrokken, maar hoe of wat ik ook probeerde, ik kon mijn gedachten niet lang genoeg stoppen om te gaan. Maar soms wel voor even. Dit vergt oefening!

Ik bleef proberen, en voelde mijn lichaam doodgaan. Mijn benen, mijn buik: alles werd bewegingsloos en gevoelloos. Maar weer stokte het proces bij m’n borstkas. Ik was half-skelet half-mens! Wel wist ik plotseling met grote helderheid, dat dit moment bedoeld werd toen ayahuasca me in de zevende ceremonie liet weten dat ik spoedig zou sterven. Een hele geruststelling! Ik voelde regelmatig mijn derde oog overladen worden met informatie die ik niet kon afvoeren, alsmede een intrinsieke angst in mijn kont, zoals ik dat soms al ervoer toen ik 6 of 7 was en ook de afgelopen jaren. Alleen wist ik nu waarom! Mijn intrinsieke angst is gekoppeld aan het aangeleerde ‘verbod’ in contact te komen met de astrale wereld. En mijn openstaande derde oog krijgt informatie binnen uit die wereld die ik door aangeleerde blokkades niet kan afvoeren. Nogal wiedes dat ze de kop opsteken als de astrale wereld aan mijn ziel loopt te trekken! Het gevoel maakt me echter zo wild en volledig onrustig van binnen dat ik wel moet bewegen of denken. De ophopingen van gestagneerde energie bij innerlijke blokkades maken me gek! Vandaar dat een tiende ayahuasca-ceremonie ook even op zich moet laten wachten: de blokkades zijn losgemaakt/getriggerd en zullen gaan stromen en afgevoerd worden tijdens het post-dieet. Me dit realiserend is het een geweldige afsluitende ceremonie!

Ik voelde dat de glimp van zwartheid die ik eerder deze ceremonie in mijn keel had gezien, shit van vóór m’n zesde levensjaar, alleen maar opgelost konden worden in de astrale wereld. Zo diep zit dat. Dat is dus van latere zorg. Nadat Don Lucho de ceremonie had afgesloten, babbelde ik zoals gebruikelijk even met hem na. Maar niet voor lang: na twee minuutjes begon ik weer over te geven. Ik bleef nog een klein uur zuur en slijm uitkotsen. Hoe fysiek slopend is dit! De vierde keer dat deze shit eruit blijft komen, houdt het dan nooit op? De laatste loodjes wegen het zwaarst, nietwaar? Tegen het einde van deze kotscyclus voelde ik dat mijn benen, bijna m’n hele buik en m’n borstkas leeg waren, vrij van zwarte shit. Wel zitten er nog wat laatste restjes in m’n keel, precies daar waar het uittreden van mijn ziel iedere keer geblokkeerd werd. Ik herinnerde me mijn inzicht van de zesde ceremonie, dat eerst deze zwarte shit eruit moest voor ik een astrale reis kon maken. In die zin heeft ayahuasca me perfect het resultaat van negen ceremonies hard werk laten zien: daar waar het werk erop zit, treed ik makkelijk uit. Daar waar nog werk te doen is, blokkeert de zaak. Ik ben er bijna! Maar voor nu ben ik meer dan tevreden. Het is goed zo. Nog een San Pedro ervaring voor de boeg, en dan een maand lang op post-dieet om alles een plek geven, de vrijgemaakte blokkades af te voeren en trots te mogen terugkijken op een liefdevolle en lefvolle beslissing. Want deze keus, ondanks zorgen van ouders, broers, familie en vrienden, is er een helemaal door en voor mezelf geweest. En het voelt heerlijk! Zeker te weten mijn beste keuze uit mijn leven tot nu toe.

Maar eerst dus nog die San Pedro ceremonie. Dinsdag 2 oktober 2012. Ditmaal 8 uur ’s ochtends. Ik voelde me toch een beetje nerveus en gespannen. Ayahuasca heb ik vier jaar over gelezen, vier jaar lang heb ik daar naartoe geleefd. Nu had ik geen enkel idee van wat me te wachten stond. Ja, San Pedro geneest met mannelijke energie en ayahuasca met vrouwelijke. Maar wat dat betekent? Don Lucho liet weten San Pedro niet zo door en door te kennen als ayahuasca. Mensen genezen met San Pedro deed hij dan ook nauwelijks, maar hij kon wel de plantenspirits vragen wie er aan toe zijn de plant zelfstandig te ervaren. In die zin vond ik het een gigantische eer dat het verzette werk tijdens 9 ayahuasca-ceremonies zich nu al uitbetaalde. Want voor mijn aankomst was ik hier helemaal nog niet klaar voor geweest en nu wel!

Het was een behoorlijk andere ervaring. Te beginnen met de setting: we dronken het ’s ochtends en gezamenlijk met z’n vijven. Het drankje was veel minder bitter en makkelijker drinkbaar. Na een anderhalf uur rustig doorademen begon mijn gezichtsveld te vervagen. Ik kon mijn blik wazig laten worden, waardoor een stukje van mijn deken als een bol op me afkwam. Ik kon mijn ogen ook zo weer bewust scherpstellen. Dit was best geinig! Ik keek naar mijn handen en zag een groot zwart insect met voelsprieten binnenin mijn rechterwijsvinger zitten. Toen keek ik door mijn vingerspleten naar het nummer 385 op de erachter liggende emmer. Buiten de extreme helderheid van het nummer leek het me verder niets speciaals. Maar toen ik mijn blik normaal richtte, verdween het nummer. Ik keek naar de emmer. Het nummer zat 7 centimeter lager dan mijn gebruikelijke blik kon kijken! Keek ik in een buiging? Nee, dat niet. Toen ik het verder ging onderzoeken, ontdekte ik namelijk dat ik afzonderlijk met mijn linkeroog, rechteroog en beiden ogen samen (onze normale visie) kon kijken. Ik kon deze 3 manieren van kijken ook tegelijkertijd waarnemen, wat resulteerde in een overlappend wazig beeld wat ik naar wens kon laten vervagen. Ik oefende mijn visuele perceptie en realiseerde me dat dit de weg naar het zien van andere werelden/visioenen was, al zag ik niet meer dan wat vage slangetjes in mijn ooghoeken. Zo bezig overkwam me een heerlijk gevoel van vertrouwdheid en geborgenheid, wat me herinnerde aan het in bed liggen tijdens vader- of moederdag toen ik klein was.

Toen moest ik plotseling aan mijn vader denken. Ik herinnerde me dat Don Lucho zei dat San Pedro een mannelijke energie had, in tegenstelling tot de vrouwelijke energie van ayahuasca. Ik vroeg me af of dit betekende dat ik me ook makkelijker met mijn vader zou kunnen verbinden. Ik concentreerde me op mijn vader. Vergeten herinneringen en emoties kwamen zeer helder en levendig bovendrijven. Ik herinnerde me hoe mijn vader zwaar ziek was toen ik nog erg klein was (4 jaar?). Aangezien hij hierdoor er niet volledig voor me kon zijn als vader, ervoer ik opnieuw het gevoel van leegte, van het gemis wat ik als vierjarige doorleefde. Ik liet een traan voor mezelf en voor mijn vader. Van binnen begon ik stilletjes te huilen. Mijn wereldbeeld als vierjarige passeerde de revue. Hoe intens groot de garage voelde toen ik klein was, evenals het steegje naast ons huis leidend naar de poort en die enorme wereld daarbuiten. Het huis van de buren, wat je door de coniferenbomen kon zien. Het verstoppen achter de auto op de oprit, waar ik toen nog onder kon kruipen. Hoe m’n broertje Jort de auto ooit in z’n vrij zette en de oprit afrolde tegen een boom, waarna hij huilend in de auto bleef zitten. Hoe mijn vader ieder jaar op de voordeur geklopt moet hebben ‘als Sinterklaas’ (al weet ik inmiddels dat het mijn oudere broer geweest is). Ik was in m’n kamertje, toen de dakkapel al gebouwd was. Ik herinnerde hoe ik hier in mijn bed wakker werd na de aardbeving. De opgewondenheid op school na die aardbeving.

School… Ik voelde een intense verbazing gevoed door onbegrip opkomen. Ik was als vierjarige intens verbonden met (de energieën van) Moeder natuur, net als iedereen, toch? Ik wist toen nog niet dat anderen geen aura konden zien. Ik kende geen kwaadheid, geen wrok, geen valsheid, geen leugens: die termen bestonden simpelweg niet in mijn leven en ik had geen idee van hun bestaan. Daardoor was ik bijzonder naïef. Ik voelde me intens verward. Ik begon school een vervelend iets te vinden: niemand daar begreep me. Ik voelde me enorm alleen. Alleen in een zeer vijandige wereld waar ik niets van begreep. En als ik na een dag school thuiskwam… kon mijn vader er simpelweg ook niet voor me zijn! Ik voelde hoe ik hem als krachtig vaderfiguur miste en begon stilletjes te janken. Tevens voelde ik een gigantische woede ontwikkelen naar onze maatschappij. Wat hebben jullie mijn eigenlijke ik beschadigd!!!

Ik verlegde mijn aandacht naar mijn oudere broer. Aeron. Ik voelde hoe enorm veel ik van hem hield. Zo’n verdomd goeje kerel is het! Ik voelde hoe ik tegen hem opkeek rondom mijn tiende levensjaar. Liggend op mijn bed in mijn kamer luisterde ik naar de geluiden afkomstig uit zijn kamer. Poeh, mijn oudere broer was zo wijs, wist alles! Ik luisterde hoe hij vrienden op bezoek kreeg en naar die rare muziek luisterde genaamd metal. Sepultura enzo. Ik vond het maar erg agressief. Ik voelde het diepe diepe respect dat ik had voor mijn oudere broer.

Toen verschoof ik mijn aandacht naar Jort, mijn jongere broer. Mijn broertje. Jortje. Mi hermanito. Ik voelde hoe intens veel ik van dit menneke hield. En ik begon te huilen. Stevig te huilen. En nu weer, nu ik het opschrijf. Ik voelde hoe mijn broertje me niet begreep nadat ik terugkwam van een negen weken in het ziekenhuis in Nijmegen (waar ik de in m’n vorige verhaal beschreven nierpunctie heb ondergaan), toen ik stijf stond van de prednison en hyperactief was. Niet mezelf. Mijn broertje kon dit echter niet begrijpen of accepteren en haalde me regelmatig het bloed onder de nagels uit. Hij stopte nooit! Zelfs al gaf ik aan dat ik op het punt stond hem wat aan te doen. Hoe vaak ik daarom niet ben uitgebarsten in een ongecontroleerde woede-explosie. Maar daarom huilde ik niet. Ik realiseerde me dat dit misschien wel allemaal verklaringen zijn, maar geen excuses. Ik heb zoveel agressiviteit op mijn kleine broertje losgelaten. En daar huilde ik om. En nu weer. Dit is een diep verdriet wat ik al jarenlang onbewust met me meedraag. Ik hou zo fucking veel van Jort, en ik heb hem de trap afgeduwd, deuren uit volle macht in z’n gezicht dichtgesmeten, ja zelfs een enkel ziekenhuisbezoek veroorzaakt. Ik voelde me zo intens verdrietig, kijkend naar de jungle met m’n rug naar de anderen toe (dit was iets waar zij niets mee te maken hadden). Een dik halfuur kon ik niet stoppen met janken. M’n neus zat potdicht. “Ik ben nooit een oudere broer voor je geweest, Jort. Ik begreep je niet.” “Ik realiseer me letterlijk vanuit de grond van mijn hart dat ik je spoedig moet spreken broertje. Ik moet je vragen of je me dit ooit kunt vergeven. Neem de tijd hiervoor. Ik wil geen “Tuurlijk, geen probleem”-antwoord. Denk erover na. Neem je tijd. Voel of je me dit echt vanuit je ziel kunt vergeven. En vergeef me alleen als je het kunt. Voor nu wil ik het je enkel vragen, vanuit al m’n liefde voor je vanuit de diepste regionen van mijn hart. Meer niet”. Tijdens de ayahuasca-ceremonies werd me duidelijk dat enkele oud-klasgenoten excuses aan me schuldig zijn. Maar ik ben ook niet onschuldig! Broeder, ik hou ziels en zielsveel van je. Letterlijk.
Vijf dagen na deze ervaring zou ik dit stuk via skype aan Jort voorlezen. Gelukkig niet zoveel als ik, maar ook m’n broer moest een traan laten. “Het is zo verschrikkelijk lang geleden dat we zo dicht bij elkaar waren, Jort. Wat een onbeschrijfelijk mooi gesprek. Hoe ongelofelijk bijzonder. Ik heb nu een stuk van mijn vrijheid terug. Ontzettend bedankt, broertje ;-)”

Ik hoorde dat Don Lucho langskwam. Ik besloot nog ff uit te huilen voor de groep te facen. Toen ik me omdraaide, vroeg Don Lucho hoe ik was. Ik voelde me goed. En die gouden glimlach van Don Lucho hielp. Die man zit zo vol met liefde! We begonnen als groep te praten, en onmiddelijk veranderde de atmosfeer. Energieker en vrolijker. Na een tijdje visualiseerde ik mezelf als klein kind, en vroeg m’n innerlijke ik of ik meer moest drinken. “Ja”, was het antwoord, al sputterde mijn brein een beetje angstig tegen. Ik nam nog een halve portie.
De Taiwanese vrouw van Juan, Ally, vertelde dat zij altijd al entiteiten, energieën en geesten kon zien. In Taiwan onderdeel van het dagelijks leven. Daar huizen weer andere problemen dan in Europa. Zo werd, toen ze klein was, haar dagboek nagekeken op ‘fouten’ en ‘gecorrigeerd’ door haar moeder. Jezus..! Ik vermoed dat ayahuasca haar goed zal kunnen helpen. Juan, die vroeger als vrolijk kind vader en leraren ‘lastigviel’ omdat hij altijd lachte, maakte een inhaalslag. En z’n energie was aanstekelijk. Hij lachte zich kapot. “M’n vrouw zag net een vogel in een cowboykostuum op een vliegende olifant. Hoe creatief. Geniaal!”. Hij staarde naar buiten de jungle in. “Ja”, zei hij. “Dit zou ik elke dag kunnen doen”. We begonnen te praten over welk effect een dagelijks kopje San Pedro op het kantoor zou hebben. “Dat is het einde van het bedrijf”, lachte Juan. “Ally, sorry, we hebben deze maand geen geld. Ik dronk een glaasje San Pedro en nam ontslag omdat ik liever de hele dag naar bomen wil kijken”, proestte hij uit. “Introduceren in de waterleiding? Het einde van Europa!” riep hij uit. Een humoristische kerel. Roman, de andere Spanjaard, was een heel ander type. Hij zat rustig tegen de muur, maar zijn ogen straalde de rust en kameraadschap van een wijze oudere broer uit. Hoe liefdevol en met wat een intrinsieke rust leeft deze Spanjaard! Hij is dan ook niet voor niks al 3 maanden in training om te leren anderen te helpen. Indrukwekkende kerel!

Ik liep wankelend naar buiten om te plassen. Na een tijdje deed ik m’n slippers uit en kon ik m’n blote voeten vast voelen ‘kleven’ aan Moeder aarde. Ja, mijn energie stroomt nu. Goed man! Ik probeerde de bomen als energievormen te zien. Ik kon ze haarscherp in 3D zien (als een soort kijkdoos), of een volledig groene waas laten worden, maar voelde mijn 3e oog vollopen. Ik kon de binnenkomende informatie nog niet helemaal laten stromen. Maar hoeveel dichterbij ik gekomen ben! Ik kreeg een overgeefgevoel en besloot niets te forceren, wetende dat dat gevoel vanzelf afgevoerd zou worden als ik de atmosfeer van het gesprek weer in zou gaan. Zo gedacht zo gedaan. We spraken tot in de avond over koetjes en kalfjes, filosofische en esoterische zaken, vol humor en gelach. Jep, dit was mannelijke energie. Er ontbrak me enkel m’n Belgisch speciaalbiertje…

Toen ik ging slapen, kwamen de visioenen lichtelijk terug. Ik zag snel bewegende kleine slangetjes in mijn ooghoeken, maar nog steeds kreeg ik de binnenkomende informatie niet afgevoerd. Ik kreeg hoofdpijn, ook gevoed door de proces-versterkende mapacho. Ik concentreerde me op mijn hart en vroeg of ik door de stromende regen terug moest naar mijn eigen cabaña. “Ja”. Daar aangekomen barste m’n hoofdpijn los. Nu vroeg ik m’n hart of een douche niet zou helpen. Wederom “ja”. Zo stond ik middernacht in de jungle emmers water over me heen te gooien. Koud, maar toen ik terugkwam en 10 minuutjes diep doorademde, begon m’n hoofdpijn te zakken. Na 20 minuutjes viel ik rustig in slaap. Wat een schitterende dag, van 8:00 tot middernacht. Wauw man!

Twee daagjes later stond ik op met een bordje uien in gezout limoensap voor m’n neus. Het einde van het ceremoniële plantendieet, het begin van het post-dieet. Hoe heerlijk na 3 zoutloze weken! Eten is zo verdomd lekker. Ja man, ik ga weer terug de wereld in. Heb er zin in!
(Update: na een drietal weekjes verwerken/uitschrijven en een visa-run naar Leticia in Colombia, heb ik inmiddels besloten om terug te gaan voor nog een aantal ceremonies. Aankomende zondag 28 oktober zal ik dus voor de tiende maal ayahuasca gaan drinken. Ik verwacht ergens rondom 15 tot 20 november weer terug te keren in de bewoonde wereld, dus tot dan!)