25 daagjes ayahuasca-rituelen (ceremonie #4-7)

Dan nu deel twee van m’n ayahuasca-ervaringen.
De twee nachten volgend op m’n derde ceremonie, m’n hergeboorte aan Moeder natuur, ervoer ik weer intensieve ‘dromen’. Volgens mij ga ik in mijn slaap wél de astrale dimensie in en hebben er vergelijkbare ‘transformaties’ plaatsgevonden als tijdens de ceremonie, al kan ik me op bewust niveau vrij weinig herinneren.. Er gebeurt van alles met me maar ik heb zelf geen idee wat! Voor de geïnteresseerden: het boek “Het innerlijk vuur” van Carlos Castaneda biedt misschien wat inzicht in de link tussen dromen, machtsplanten en andere hallucinogene ‘gestoordheden’, zelfs al zou de speculatie kloppen dat zijn boeken misschien fictie betreffen. Is trouwens wel abstracte shit en geen ‘instapboek’. Mijn ervaringen zijn iig sowieso echt ;-)
Verder is Juanita vandaag teruggekeerd naar Lima aangezien haar studie weer van start gaat, dus nu ben ik echt ‘alleen’ hier. Het zou me ook best een paar eenzame momenten op gaan leveren, maar ook de mogelijkheid te genieten verbonden te zijn met al het groen om me heen, te voelen hoeveel ik van m’n ouders, broers, familie en vrienden houd en de zeker niet te onderschatten benodigde zee van tijd om m’n ervaringen te verwerken. Alleen geïsoleerd in een junglehutje is voor een gezellige lulhannus als mij niet altijd makkelijk, maar is wel datgene wat ik nu moet en wil doen. En ik heb voldoende hulpmiddelen ter hand. Zo lukte het me soms de eenzaamheid te observeren en accepteren zonder oordeel (soms ook niet). En zo bood de van Vishnu (vriend uit Leiden) gekregen Indiase meditatie, die ik toch al enkele jaren ken, een veel intensere/efficiëntere ervaring dan voorheen. Zo kan ik de energie veel krachtiger door m’n chakra’s voelen/laten stromen, de aardkern-energie bewegend als een slang via m’n ruggengraat laten verbinden met het kosmisch bewustzijn, en mijn innerlijk licht en aura veel krachtiger dan eerder als liefde over de hele aarde en universum uitstralen. Vishnu, maar ook degenen die me becomplimenteert hebben deze kracht bewust van me te hebben ontvangen, ontzettend bedankt! En voor degenen die de draad bijna dreigen kwijt te raken, snel weer terug naar de meer feitelijke beschrijvingen van mijn ervaringen.

Want het proces gaat verder. Woensdag 19 september 2012. De vierde ceremonie. Me realiserend dat de eerste drie ceremonies een subcyclus binnen het geheel vormen, heb ik geen idee wat me te wachten staat. Toch zou de ceremonie weer aanvoelen als een logische vervolgstap. Alwaar de eerste twee ceremonies me voorbereiden op de uiteindelijke derde ceremonie, ging ik (zij het minder intens, minder duidelijk, minder rechtomlijnd) op dit niveau verder mezelf voor te bereiden op een volgend niveau. Voor aanvang van de ceremonie voelde ik me rustig en ontspannen, maar toen Don Lucho m’n ayahuasca inschonk, een volle cup ditmaal, begon m’n maag onmiddellijk te rommelen. Ik nam weer dierenvormen aan, subtieler en minder uitgesproken ditmaal, en voelde hoe energieën m’n lichaam voorbereiden om over te geven. Er kwam weer allemaal rotzooi uit, al bleef er een brok in m’n maag achter die er een volgende keer nog uitmoet. Na het overgeven rustte ik hijgend uit, in elkaar gedoken als een soort ‘eekhoornkindje’. “Hier komt het” dacht ik. Maar het flauwvallen en de totale chaos bleven uit. De grond draaide even, maar daarna leek de film van de derde ceremonie zich weer te hervatten. Ik was weer een dier, maar nu in het eind van m’n pubertijd. Ik voelde dat ik voor mezelf moest zorgen. De moederliefde en geborgenheid was er niet meer. Het was een verdrietige gewaarwording, maar tegelijkertijd groeide ik tot volwassen hoogte.

Toen voelde ik een zeer precies luchtstraaltje in mijn mond en op m’n lippen. Mijn tong begon verdoofd te tintelen. Het leek op een lokale tandartsverdoving. Ik werd geopereerd! Ook m’n derde oog was aan de beurt: een fijne boor drilde zich naar binnen. Toen werden m’n ogen geopereerd. Ik ben ervan overtuigd dat dit voorbereidende stappen waren om ooit in de toekomst te kunnen ‘zien’. Ik liet ze rustig geweren, observerend wat er gebeurde en afwachtend op wat komen gaat. Deze operatiestappen zouden nog verschillende malen terugkomen, aangevuld met een energie/lichte innerlijke druk die op m’n ruggengraat vlak boven m’n onderrug inwerkte. Toen werd m’n nek dik en ‘kwabbelend’ gerimpeld, als een soort gelaagde dikke krekelnek maar dan flexibel. Een klein stukje van de stijfheid in m’n nek werd eruit getrokken (m’n nek knakt al verschillende jaren). Later had ik nog een vreemde gewaarwording. Mijn hand/klauw en onderarm tilde zich razendsnel op zonder zich daadwerkelijk te bewegen. Ik voelde hierbij een elektrische schok door mijn armzenuwen. Mijn onderarm en hand/klauw was dan een fractie van een milliseconde boven mijn fysieke arm en hand, zoals het schrikeffect van lichtflitsen in een horrorfilm. Het gaat zo snel, dat m’n hersenen het pas achteraf registreren. Ik heb er pas erg in als het al gebeurd is. Spooky… Later zou Don Lucho uitleggen dat de ayahuasca-brouwsels tot nu toe gemixt zijn met de plant chiri sanango. Deze plant werkt in op het zenuwstelsel en de rug. Tijdens de ceremonie voelde ik me af en toe nog een dier, maar het voelde allemaal wat vager dan eerst. Het leek alsof ik een nieuwe transformatie onderging, waarbij mijn veilige dierenmasker werd afgenomen en ik de energieën en hun effecten directer kon ervaren/observeren. En ondanks dat gaandeweg veel verborgen spanningen losgemaakt en geuit worden, voelde het allemaal erg vaag en abstract en realiseerde ik me dat deze transformatie nog niet ‘af’ is.

Toen Don Lucho zijn afsluitende icaro kwam zingen was ik lichtelijk verbaasd: ik was nog helemaal niet klaar! Hij sloot de ceremonie, maar mijn ervaringen gingen gewoon door, zij het iets minder intens. Het was echter prima zo: er werd rustig aan me verder gewerkt. En zo viel ik in slaap. De volgende ochtend voelde m’n lichaam duf en zwaar, net als na een echte narcose. De plantendouche die Don Lucho de ochtend na iedere ceremonie geeft, spoelde dit gevoel van me af en er bleef een rustige passiviteit over.

De volgende dag rookte ik tegen de avond wat mapacho (jungletabak). Zoals gebruikelijk werd ik wat lichthoofdig en ‘rozig’, maar ditmaal wat intenser dan normaal en ik voelde kleine stroomstootjes door mijn armzenuw schieten. Ik ging liggen en begon heftig diep te ademhalen, waarbij ik uitademde met een soort brom- of piepgeluid. Het was me duidelijk dat de mapacho, afkomstig van een tabaksplant die ook gebruikt wordt voor rituele heling, inwerkte op de door ayahuasca in werking gezette processen. Ik liet het dan ook over me heenkomen en viel zo voor 12 uur lang in slaap.

De avond erna, vrijdag 21 september, stond er alweer voor de vijfde maal zo’n ayahuasca-brouwseltje voor m’n neus. Don Lucho had net bevestigd dat mapacho inderdaad een aanvullend versterkend of openend effect heeft op de ceremonies. Ik dronk de ayahuasca. Dat spul lijkt iedere keer wat zuurder/smeriger te worden! En ik had weer een volle cup. Ditmaal voelde ik de energieën geleidelijk aan op me inwerkten, zich de tijd nemend me voor te bereiden op het overgeven. Geleidelijk aan werd het overgeefgevoel sterker en hoewel ik me afvroeg wanneer het eruit zou komen, gaf ik toch vrij onverwachts over. Gaandeweg steeds van dieper. Ik voelde me een soort kotsende bidsprinkhaan, iets insectenachtigs. Diepe shit eruit en dan buiten adem lopen te hijgen. Dat kotsproces gaat steeds grondiger te werk! Daarna hoorde ik rare geluidjes rondom m’n derde oog. Er werd weer aan gewerkt.

Voor de rest van de ervaring was ik me minder bewust van mijn omgeving, oriëntatie of anderen. Op het einde kwam ik zelfs in een sluimerige slaapachtige toestand terecht. Hierdoor had deze ervaring een vrij abstract karakter en ik kan me dan ook niet alles meer helder voor de geest halen. Doch wetende dat ik onder handen genomen ben door diep helende, genezende energieën doet het er eigenlijk ook niet toe of ik het proces bewust of onbewust meemaak. Al zou het leuk zijn om visioenen te zien of een astrale reis te maken, ik realiseer me dat mijn innerlijke genezing zelf van veel groter belang is. Tijdens de ceremonie was de grond erg ‘sponzig’ en mijn benen, armen en vingers leken soms andere afstanden tot m’n hoofd te hebben, een beetje zoals in krantenstrips. M’n lichaam gaf me een soort jojo-gevoel. Luisterend naar enkele zoemgeluiden, vloog er plotseling een keiharde ‘snap’ voorbij m’n rechteroor, als een net kapotspringende langsvliegende snaar. Ik schrok behoorlijk en m’n oor piepte, met een waas eromheen. Even later kwam er een sterk gevoel van intrinsieke angst in mijn kont opzetten. Een heel onprettig, onrustig gevoel waardoor ik continue moest bewegen. De dag erna lag ik de hele ochtend op bed. Ik kon niets doen: niet slapen, niet schrijven, niet lezen. Er was gewoon geen energie. Het koste me verscheidene uren om weer volledig helder te worden. Wat is er gaande? Waar word ik voor klaargestoomd?

Twee daagjes later, de zondag 23 september, was ik echter weer klaar voor de zesde ceremonie. Nou zeg. Jezus Christus. Godverdomme. Pucha! Krijg de kolere man. Dat was me ff een rondleiding door de hel! De hel van mijn jeugd. Verschrikkelijke emoties, emotionele martelingen en puur lijden moest ik opnieuw doorleven. Om er voor eens en altijd vanaf te zijn. Al ben ik hier nog niet klaar mee…
Het begon al van tevoren. Aangezien ik in de middag na een meditatie en mapacho-sigaretje me aanzienlijk beter had gevoeld, besloot ik rondom zevenen met m’n pijp in m’n hangmat nog wat mapacho te roken. Maar na een kwartiertje voelde ik me misselijk. Onwel. Alle kracht ebde weg uit mijn spieren. En ja hoor, ik moest nu al kotsen! Trillend van zwakte besloot ik nogmaals te mediteren. M’n energie kwam wat terug, maar ik bleef fysiek zwakjes. Zou ik de ceremonie cancelen? Ik legde het Don Lucho voor, die zei dat het juist prima was nu door te zetten. “Allemaal onderdeel van het proces”. En het voelde niet verkeerd.

Even later zat ik dus alweer achter een volle cup ayahuasca, inmiddels een stuk rustiger. Na een klein half uurtje begon ik over te geven. Het begon gebruikelijk, maar ditmaal zette het door. Het overgeven ging steeds dieper en dieper. Nahijgend voelde ik mijn lichaam verstijven. M’n rechteronderbeen tintelde en ik kon het niet bewegen. Toen voelde ik dat ik volledig onder stroom stond. Was ik bang? Nee. Paniekerig? Misschien een beetje. Maar het was vooral extreem onprettig, bijzonder oncomfortabel. Het duurde langer dan ik wilde. “Als dit de ingang van de astrale reis is, dan hoeft het voor mij niet meer” dacht ik, verbaasd dat ik m’n enthousiasme en vastberadenheid als sneeuw voor de zon zag verdwijnen. Plotseling begon ik weer over te geven. Al dacht ik niks meer in m’n darmstelsel te hebben, het ging dieper en dieper.. Al m’n spieren in buik, maag en borstkas trokken samen. Zuur kotssap werd uit m’n galblaas, lever, mild, nieren en zelfs tussen m’n ribben uit geperst. Het voelde alsof al mijn ingewanden binnenstebuiten keerden en er bijna uitkwamen. Toen kwam er ook geluid uit. Onder gigantische spier- en luchtdruk kwamen er harde kreunen uit m’n mond. Het kreunen ging langzaam over in grommen. Brullen. Sissen. Blazen. Schreeuwen. Ik blafte als een agressieve pitbull terriër en kefte venijnig als een valse chihuahua. Ik voelde me een valse sissende kat, ’n gemene prairiewolf uit een cartoon, ’n vos die z’n vlijmscherpe tanden laat zien waar het speeksel tussenuit druipt. Ik heb me nog nooit in m’n leven zo intens vals gevoeld. Ik was letterlijk bloeddorstig. Ik voelde me een tijger, een reuzenslang, een vuurspuwende draak. En alles en iedereen op m’n weg zou eraan gaan. In stukken gescheurd. Ik zou alles en iedereen uiteen rijten, opvreten, hun bloed drinken om vervolgens tot aan de allerlaatste druppel weer uit te kotsen. Wat was ik kwaad, giftig! Wat een enorme woede! Zo kende ik mezelf helemaal niet. Waar kwam dit gevoel vandaan?

Beelden kwamen boven van pesterijen op de basisschool. Ik werd geslagen. Beelden van treiterijen op de middelbare school kwamen langs. Het werd me duidelijk dat enkele klasgenootjes en medescholieren me diepe, diepe excuses schuldig zijn. Wat was ik giftig! En het kwam er allemaal uit. Wat een heerlijke hel! Ik sobde, pufte, hijgde, schreeuwde en brulde het uit. De hele amazone zal geen oog dicht hebben gedaan! Niets kon me stoppen. Echt niet. Zelfs mezelf niet. Ik moest hier doorheen en had geen enkele controle meer. Dit moest eruit. Ik veranderde in een gremlin-achtig vals wezen, in een alien uit de gelijknamige film, in ’n bloeddorstig monster. Want zelfs een leeuw of tijger kan niet representatief staan voor deze valsheid. Mijn kreten en geluiden moesten klinken alsof iemand bruut gemarteld wordt, alsof iemand levend wordt opgevreten door een of ander hondsdol wild horrorbeest. Ik was blij in de jungle te zijn…
Toen voelde ik een lokaal getintel in mijn rug. Een naald kwam binnen en nam nierweefsel weg. Ik ervoer mijn nierpunctie opnieuw! Ik schreeuwde het uit, vals happend naar die domme, liegende dokter. Son of a bitch! Burn in hell! (Ter toelichting: op mijn zesde levensjaar loog een dokter tegen me dat ik niets zou voelen van deze nierpunctie. Toen ik na de narcose vanwege een dikke narcosespuit in m’n bovenbeenspier niet meer kon lopen, raakte ik volledig in paniek, ervan overtuigd dat er iets gigantisch misgegaan was, aangezien de dokter zei dat ik niets zou voelen. Ik zou nooit meer kunnen lopen! Sindsdien ben ik tot begin 20 enorm vaak flauwgevallen tijdens het bloedprikken.)

Waar was m’n vredelievende ik? Deze lag onder alle zwartheid van deze ervaring. Mijn ware ik, onverbloemd, puur en mooi. Maar nog oh zo beschadigd. Maar als dit er ooit allemaal uit is, blijft enkel de rust, liefde, eenheid en kalmte van mijn innerlijk kind over. Ik kon het zien. Maar zover is het nog niet.

Na wat een eeuwigheid leek, werd mijn lijdensweg afgewisseld met neuriën. Ik begon te zingen. Een diep en diep treurig melodietje. Ik voelde verdriet m’n lichaam verlaten. Valsheid en melancholische triestheid wisselde zich af. “Putaaaaaa” “Koooleeeereeee” “Noooooooooooo!” “Bitte..” “Verdomme!” Alles passeerde m’n lippen (vreemd genoeg viertalig). Mooie zang en valse geluiden wisselden zich af op het ritme.. Tja.. welk ritme? Ik zong niet bewust zelf, maar werd door een energie begeleid en kon enkel naar mijn eigen lied luisteren zonder te weten wat ik zou gaan zingen. Hard, zacht. Vals, zuiver. En toen in koor met een icaro van Don Lucho. Nu wist ik wat het verschil is tussen een icaro en een lied. Sommige stukken zongen Don Lucho en ik volledig zuiver in koor, zonder te kunnen weten wat er gezongen moest worden. M’n zang en neuriën werd sterker. Nog steeds in ritme, begon ik te schreeuwen. Harder en harder, totdat ik Don Lucho’s zang niet eens meer kon horen. Ik begon te grommen. Te happen. Onbeschrijflijk wat een droefheid, wat een triestheid er door me heenging. Weg ermee! Ik spuugde en tufte agressief in de emmer. Deze zag gitzwart van binnen. Daar lag mijn hel, mijn gif, mijn gal. Het was alsof ik de duivel zelf had uitgekotst.

Elke keer vlak voor het overgeven zag/voelde ik slangen vanuit m’n keel omhoog kruipen. Over m’n armen, nek, schouders. Verstikkend. Tot het eruit kwam. Ik herinnerde me mijn wens/verlangen om een astrale reis te maken en begon te lachen. Ik voelde hoe makkelijk het zou wezen om mijn lichaam te verlaten, om het Goddelijke in te vliegen, als mijn ziel niet vastgeketend zou zijn aan deze zwarte, loodzware emotionele steen. Als een opgelegd verbod voor astrale reizen door onwetende mensen uit een maatschappij die dit stuk werkelijkheid naar het rijk van fabelen verwijst. Nogal wiedes dat ik als kind, verbonden met deze andere werkelijkheid, niet begrepen werd! Mijn verbinding met de astrale wereld is simpelweg weggepest en weggestraft. Zolang dit stuk niet verwerkt is, niet uit mijn systeem is, zal mijn ziel eraan vastgeketend zitten en niet kunnen vertrekken. Dat is mijn jeugdtrauma. Hoe naïef was mijn verlangen en verwachting om meteen op astrale reis te kunnen!

Tegen het einde van deze schijnbaar oneindige ervaring realiseerde ik me dat ik nog niet klaar was. Er zat nog meer. Nog meer? Ja. Sterker nog, dit was slechts zo’n 1/3 van alles. Onmogelijk! Hier leek al geen eind aan te komen! Wat een gifbelt! Maar als dit er allemaal uit is, ooit, wacht me een genezen ziel van pure liefde, zonder ketting om z’n nek. Ik wist het. De weg naar de hemel is hel! En die zit nu voor een deel in die emmer voor me. Heerlijk! Confronteren, doorleven en wegflikkeren die handel!

Na afsluiting van de ceremonie was ik doodop. Mijn hele onderrug deed pijn, net als m’n buikspieren. En tussen m’n ribben. Ik voelde her en der lege holtes. De Argentijnse die de ceremonie samen met mij had gedaan, sprak de woorden: “Jezus man, het leek wel of je binnen 10 seconden alle beesten uit de hele wereld was”. En ook al leek het een oneindig lange ervaring, ik realiseerde me dat ik zojuist 1/3 van alle shit tijdens pak ‘m beet 14 levensjaren had verwerkt. In één nacht. Das best wonderbaarlijk. Niet zo raar dat ik kapot was. Doodop. Zucht man. Welterusten!

Een dag later deelde Don Lucho me mee dat, na 8 dagen de ajosacha plant te hebben gediëteerd, voor de komende 8 dagen de entiteiten/spirits van chiri sanango me hebben gekozen. Lekker, dat wordt nog meer onder stroom staan dan? Ik zal iig wat diepgaander begeleid worden op genezing van zenuwstelsel, botten en rug. Een dag later zou al meteen blijken dat het toch wat blokkades losmaakt en aan het oppervlak brengt: ik werd wakker met een zwakke onderrug, voelde me net een opa me behelpend uit bed te komen, en tijdens het ontbijt zakte ik zelfs van m’n stoel na een scheut door de rug. Toen maar liggend op de matras m’n honger gestild.. In de middag ging het wat beter en ging ik richting Juan, een Spanjaard die ook z’n ceremonies aan het ervaren was. Hij vertelde dat ik vanavond een nieuwe ayahuasca ging krijgen, niet met chacruna maar met yagé gemengd. Beiden zijn DMT-houdende jungleplanten en hebben een vergelijkbaar effect, al geeft yagé soms een iets langere ervaring. (In Colombia verwijst het woord yagé overigens naar ayahuasca, dus welke plant ze in Perú met yagé bedoelen…? Verwarrend zoveel Spaanstalige landen met hun eigen gebruiken!) Voor Juan betekende dit nieuwe ayahuasca-brouwsel negen maal op handen en voeten naar buiten kruipen, volledig opgegaan in een andere wereld, om de diarree eruit te laten gutsen. En net als hij kon ook ik al dagenlang niet poepen… Maar al snel werd ik van mijn bezorgdheid afgeholpen: over een van de dakbalken boven ons, onder de golfplaten, kroop een twee meter lange zwart-gele slang. Later zou ik van Don Lucho leren dat dit de ‘faranga’-slang was, en hij via ayahuasca geleerd had hoe deze slang te bereiden voor hartklachten. Gebiologeerd en geïntrigeerd bestudeerde ik z’n manier van bewegen. Juan en de aangesnelde Valerian waren duidelijk wat angstig, maar ik voelde niets anders dan respect en ontzag voor dit machtige beest. Na hem een 20-30 minuten gevolgd te hebben, kwam hij buiten langs een hoekpaal omlaag. Rustig liep ik achter hem aan toen hij terug de jungle ingleed. Wauw man! Wat een beest! Respect!

Een vijf uurtjes later, de avond van dinsdag 25 september, begon ik m’n zevende ceremonie. Pfoeh zeg! Ik ben nog steeds uitgeput. Letterlijk uit-ge-put. Dat ayahuasca met die yagé iets langer doorwerkt klopt wel ja.. Aan het begin van de ceremonie ‘vroeg’ ayahuasca me of ik het begonnen proces verder wilde gaan, of een ander stuk wilde aanbreken. Me helder herinnerend hoe diep zwart ik me van binnen gevoeld had, wilde ik het er nu ook allemaal uit hebben. En dus gingen we door. Zoals verwacht zat er nog genoeg shit om uit te gooien. Na een halfuurtje begon het weer. Ik gaf over. Ik voelde net als de vorige keer slijm achterin m’n keel druppelen. Door de manier waarop mijn keel lucht door dit slijm heen drukt, maakte ik weer zeer realistisch klinkende valse tijgergeluiden en brullende draakgeluiden. Ik zou het in het dagelijks leven dan ook niet kunnen nadoen. Het grootste gedeelte van de tijd was het echter puur overgeven. Ik wist al waar het voor was, de kanalen om het eruit te gooien stonden al open… dus restte me niets anders dan alles eruit te werken. Hard werken. Dit was serieus ‘purging’ ja. Cleansing tot op het bot! Vreselijk zuur slijm kwam vanuit diep in m’n bek terecht. Bleh, wat was dit verschrikkelijk vies! Zo’n vijf uur lang was ik onophoudelijk aan het overgeven. Valt er verder dan niets anders te vertellen dan vijf uur lang afbeulend te hebben gekotst?
Jawel. In de sporadische momentjes van vijf minuutjes rust kwamen herinneringen langs. Te beginnen bij mijn oma. Oma Vos. Ik riep haar bezieling op het matje en confronteerde haar met mijn onbegrip. “Waarom heb je mijn vader nooit beschermd tegen de autoritaire momenten van mijn opa? Waarom was je zo passief, oma? Realiseer je je dan niet dat niks doen ook een actie is?” Na het uiten van mijn onbegrip, liet ik haar weten dat het goed was. “Ik vergeef je, oma”, liet ik haar voelen. Ik herinnerde me het samen spelen van triangulo en rummikub in haar huisje in Herten, met tante Hennie erbij. Ik herinnerde me de nat beschadigde kastjes in datzelfde huis tijdens de watersnoodramp (1994?). Erg bijzonder mijn dode oma op deze manier nogmaals te kunnen ontmoeten! Ik vroeg ayahuasca me te laten voelen hoe mijn vader zich voelde toen hij 8 was. Ik voelde mijn huid dik bepantserd worden, als een gordeldier, alsof mijn vaders lichaam een bunker was die zich moest afschermen tegen een dreigende buitenwereld. Als opgesloten in een fort. Arme achtjarige paps. Even later kwam in een flits een vorig leven voorbij. Mijn hartspier deed pijn. Ik was net in mijn hart geschoten! In Frankrijk. Als kolonel Ziebert. Vanuit het niets ging de vraag door me heen of ik vroeg zou sterven. “Ja”, was het antwoord. Dit beangstigde me. Later vroeg ik of het mijn echte, fysieke dood betrof. “Nee”, was het antwoord. Dus meer een symbolische, ceremoniële dood om herboren verder te leven? Geen idee, maar echt lekker zit het me niet.
Tegen het einde van de ceremonie moest ik plassen. Voordeel was dat ik deze ceremonie alleen deed: langzaam en met de grootste moeite deed ik m’n kleren uit en strompelde de stromende regen in. Leunend tegen m’n cabaña als een verlamde rolstoelganger plaste ik. Ik deed ook een poep-poging, doch tevergeefs. Na nog een keer kotsen strompelde ik met nog grotere moeite weer naar binnen, alwaar het een kwartier koste m’n kleren weer aan te doen. Alles draaide, ik was erg duizelig.

Opvallend is, toen het overgeven gewoon verderging, hoeveel details je tegelijkertijd van je lichaam kunt voelen. Ik voelde ‘shit’ vanuit mijn onderrug, via m’n maag en ribben, door peristaltische stoten omhoog komen. Dit koste me bijzonder veel tijd en moeite, na elk omhoog geperst brokje ‘shit’ was ik buiten adem. En deze cyclus herhaalde zich 25, 30, 40 keer? Veel, zoveel is zeker! Mijn hele lichaam flink gespannen, alle spieren druk uitoefenend op m’n keel, plopte er tweemaal een brok lucht uit m’n adamsappel. ’N Blokkade werd eruit geforceerd. Toen Don Lucho z’n afsluitende icaro kwam zingen, merkte ik dat ik er diep inzat. Ik kon met veel moeite op m’n handen en knieën voor ‘m zitten, totdat het overgeven gewoon verderging. Er leek geen stoppen aan. In het laatste stuk was er zoveel enorm zuur slijm uitgekomen, dat m’n hele slokdarm, keel en mond in brand stonden. Toen Don Lucho de ceremonie afsloot en een kaars aanstak, was ik nog steeds ver weg, erg duizelig en niet in staat m’n hoofd op te tillen. Ik bleef dikke slierten slijm natuffen.

Toen ik de volgende dag wakker werd, voelde ik ‘leegtes’ in m’n adamsappel, net als op verschillende plaatsen in m’n buik en borstkas. Het leek alsof m’n organen op zoek waren naar een nieuw onderling evenwicht om al deze gaten weer op te vullen. Mijn onderrug was nog steeds zwak, al realiseerde ik me nu dat deze zwakte (die me de afgelopen jaren tweemaal verrast heeft) een gevolg is van het zo lang meedragen van deze zwarte shit. Ik zou nog de hele dag moeten bijkomen, met een brandende keel en continue slijm tuffend. Toch heftig spul, zo’n kopje jungleplant! Wat de volgende ceremonies voor me in petto hebben gehad? Volgende week het derde en laatste deel van m’n 25 daagjes in de jungle!