25 daagjes ayahuasca-rituelen (ceremonie #1-3)

Vier jaar lezen. Eén jaar rondvragen. Vier maanden oriënteren. Eén maand met sjamanen praten. Eén week op voorbereidend dieet. En toen was het eindelijk zover. Woensdag 12 september 2012. Negen uur ‘s avonds. Mijn eerste ayahuasca-brouwsel voor de neus. Ja man. Ik ga dit doen. Ik ga voor het eerst de ayahuasca-wereld binnen, zonder te weten wat er allemaal gaat gebeuren. Ja, het gaat me genezen op fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel niveau. Het laat me overgeven, misschien ontlasten, astrale reizen maken of visioenen zien. Allemaal woorden. Maar wat houdt het in? Welke ervaring staat me te wachten? Vragen die niemand kan beantwoorden, en antwoorden die niet in woorden overgebracht kunnen worden. En toch zijn die antwoorden heel simpel te ontdekken. Ik hoef enkel dit brouwsel voor m’n neus op te drinken en wachten op wat komen gaat. En dus ga ik nu het diepe in. Alsof ik voor het eerst het water inga op zwemles. Alleen biedt ayahuasca geen zwembandjes! Ja. Nu ga ik zelf meemaken wat madre ayahuasca voor mij in petto heeft. Spannend? Zeker. Al voel ik me opmerkelijk rustig. Ik weet dat ik op de juiste plek bij de juiste sjamaan ben. Ik weet dat ik dit moet doen. Dus een beetje nerveus, ja, maar ik doe het niet in m’n broek. Misschien wel na het drinken van dit brouwsel…?

Ik drink het halfvolle cupje leeg. Inderdaad, zoals gelezen, erg bitter. Niet lekker nee. Maar onverdraaglijk? Nee. Er hebben weer wat lui op internet goed lopen overdrijven. Na een kwartiertje mediterend ademhalen begon er iets om m’n lichaam heen te glijden. Ik begon te zweten en moest me bewegen. Ik voelde geen angst of paniek. Het was alsof m’n lichaam bang was, maar ik niet. Het trok weer weg. Na 20 minuutjes hoorde ik Spanjaar Roman naast me overgeven. Weer ‘n 20 minuutjes later hoorde ik Juanita, de Limaanse waarmee ik hiernaartoe gereis ben, ook overgeven. “Ik heb verdomme als eerste gedronken en mijn maag is de rust zelve” dacht ik. Wel voelde ik m’n tanden ietwat zwaar worden, alsof er andere tanden onderuit wilde groeien. Toen ik me hierop concentreerde, leek het alsof m’n rechterwang begon te zwellen tot m’n oog dichtzat. Het voelde alsof ayahuasca me wilde leren kennen, zoals een hond voorzichtig aftastend aan een vreemdeling snuffelt. Ik voelde een subtiele druk, van binnenuit m’n mond. De druk opende heel langzaam m’n mond. Ik heb m’n lippen nog nooit zo langzaam van elkaar voelen komen! Ik realiseerde me dat m’n mond in de bek van een dier veranderde, al had ik geen idee welk dier. Ik ging op knieën en handen zitten, en voelde m’n armen van binnen trillen op een ‘aardbevings-achtige’ manier. M’n hoofd begon te trillen, te schudden, steeds heftiger. Ik voelde m’n bovenlichaam vanuit m’n knieën heen en weer zigzaggen, van links naar rechts. Ik voelde een overgeefgevoel opkomen, en gaf me volledig over aan de energie die me liet bewegen. In een golf gaf ik over. Na vanuit diep te hebben overgegeven, namen meerdere dieren bezit van me. Iedere keer veranderde m’n mond in een bek van een beest. De ervaringen waren intenser als Don Lucho z’n icaros aan het zingen was (de liederen die hij heeft geleerd van de entiteiten van de ayahuasca-plant). Eenmaal was ik een katachtig beest. Later voelde ik hoe m’n mond z’n lippen ver naar buiten tuitte, zo’n 25cm, maar m’n lichaamsbewegingen voelde meer als een vis aan. Na nog een 2 of 3 dieren kwam Don Lucho aan om de afsluitende persoonlijke icaro te zingen. Toen Don Lucho de ceremonie afsloot en de kaars aanstak, verdwenen deze dierlijke energieën ook meteen, ook al probeerde ik het gevoel terug te roepen. Ik voelde me goed, rustig van binnen, maar ook teleurgesteld. Ik realiseerde me dat ik gehoopt had op wat spectaculairders, zoals visioenen of een astrale reis. Los daarvan was het een heel nieuwe, hele andere ervaring dan ik ooit gehad had. Er is zeker het een en ander met me gebeurd, maar ik ben er zelf geen volle getuige van geweest.

De dag erop bezocht ik Juanita in haar cabaña (junglehut). In de verte hoorde ik Don Lucho icaros zingen tijdens een ceremonie met andere gasten. Ik had zin om op dezelfde manier te bewegen als tijdens de ceremonie gisteren, maar dat ging zo gemakkelijk dat ik twijfelde of ik het helemaal zelf deed. Ik besloot ervoor te gaan zitten, m’n ogen te sluiten en me op z’n icaro te concentreren. M’n lichaam begon weer te bewegen en m’n mond veranderde weer in een bek, zij het iets subtieler. Wauw man! Ik kan deze krachtdieren/dierlijke energieën op wil uitnodigen/toelaten zonder ayahuasca! De visachtige energie tuitte m’n lippen weer… Wat is dat toch voor beest? Toen zei Juanita dat ze m’n hoofd in een dolfijnenkop had zien veranderen. Natuurlijk! Dat was ik! Het bleek dat Juanita verschillende malen de dierlijke energieën kon zien die ik kon uitnodigen, dus maakte ik er enthousiast een spelletje van. Zo werd ik o.a. een boom, een katachtig roofdier wat in de bomen leeft, een jaguar, kwamen er 2 slangetjes uit m’n opengesperde bek met uitgestoken tong enz. Maar de dolfijn kwam het vaakst terug. Ik werd er erg vertrouwd mee en kon z’n speels karakter voelen, net zoals de dolfijn 2 weken geleden in de dierentuin van Iquitos. Hij maakte me aan het lachen, en toen ik de zaklamp op mijn ‘dolfijnenkop’ richtte, lachte Juanita hard mee.

Vrijdag 14 sept, slechts 2 daagjes na m’n eerste ceremonie, besloten Juanita en ik nogmaals ayahuasca te drinken. Ditmaal zou sjamaan Don Lucho ook aan de ayahuasca-entiteiten vragen welke medicinale plant ik zou kunnen diëteren. Deze planten neem je voor 4, 8 of 16 dagen ’s ochtends in de vorm van een koude thee/extract en begeleiden het genezingsproces op dieper niveau. Het zou ajosacho worden, ook Don Lucho’s eerste plant waarvan hij inmiddels bijna alle geheimen kent. Het helpt voor de botten, longen en je te verbinden met de energieën van andere planten. Wel zal ik vooraf al Juanita een afscheidsknuffel moeten geven: tijdens het plantendieet staan je energetische poorten dermate ver open dat je geen anderen meer mag aanraken.
Afin. So be it. Nu eerst de ceremonie zelf. Een tijdje na het drinken kwamen de dierlijke energieën weer terug, wat sterker dan eerst maar niets nieuws onder de zon. Het overgeven was ook niets nieuws, al is het duidelijk onvergelijkbaar met het overgeven als je ziek bent, aangezien je ‘voelt’ dat er shit uitgegooid wordt. Vervolgens voelde ik een energie over me heen kruipen en stelde ik me daar volledig voor open aangezien ik alles wilde ervaren. Ik hoorde en voelde Don Lucho mapacho (zuiverende jungletabak) over me heenblazen. Pfew. Pfew. Pfew. Toen ik keek zag ik echter niemand. Sterker nog, Don Lucho lag te slapen! Fraai is dat. Juanita had z’n icaros hard nodig gehad tijdens een heftig astrale reis bij haar eerste ceremonie, dus besloot ik Don Lucho wakker te maken. En jawel hoor, meteen begon hij te zingen. M’n bezorgdheid ebde weg. Later vroeg ik hem ernaar. Hij zei dat hij alles in de gaten hield, dat enkel z’n lichaam sliep. Zo legde hij uit dat een andere sjamaan mij kwam lastigvallen en dat zijn ziel die moest wegblazen. Juanita was verder OK maar na hem gewekt te hebben moest hij wel zingen om mij weer rustig te krijgen. Dat was dus ff een andere uitleg dan mijn interpretatie ervan! Excuses Don Lucho. Tijdens de ceremonie veranderde ik verder nog in een wespachtig insect: m’n schouders en bovenarmen begonnen heftig te shaken en ik kon er vleugels aan voelen zitten. Later zouden m’n benen nog heftig gaan schudden, wat me deed denken aan een soortgelijke ervaring toen m’n vader me spanning liet afvoeren met een acupunctuurbehandeling. Liggend snoof ik een zeer krachtige energie op, rechtstreeks vanuit de aarde door m’n borstkas naar binnen. Verder had ik weer geen visioenen, al ‘wist’ ik soms wel precies waar de duizendpoten en slangen rondvlogen en had daarmee het plaatje in m’n hoofd. Bij de afsluitende icaro kwam m’n vriend de dolfijn nog even op bezoek.

Deze twee ceremonies bleken echter maar een doel te hebben: me voor te bereiden op m’n derde ceremonie. Wederom 2 daagjes later. Doch niet nadat ik de nacht na de ceremonie flink gedroomd had. Al kon ik me er niet veel van herinneren, ik wist dat dit geen gebruikelijke droom was. Ik was op astrale reis geweest, zij het niet met m’n bewustzijn. Ik kon me herinneren dat ik na die reis dacht “het lijkt wel alsof de echt diepgaande ervaring steeds de dag na de ceremonie plaatsvindt, zonder ayahuasca”. Verder had ik het gevoel dit niet alleen gedaan te hebben, maar meer weet ik der ook niet van :p. Tijdens de zondagavond, in de aanloop naar de derde ceremonie, had ik een overgeefgevoel (en honger). Ik besloot te mediteren en ademhalingsoefeningen te doen. Ik ervoer de meditatie intenser dan gebruikelijk, voelde de energieën stromen en na een tijdje was m’n overgeefgevoel weg. Toch handig als je kanalen zodanig openstaan dat je energie van Moeder natuur kunt vragen/opsnuiven!

En toen m’n derde ceremonie. Pucha! Jezus Christus! Wauw man! Ik zal het onmogelijke pogen te beschrijven wat deze ervaring inhield, al weet ik dat dat gewoonweg niet kan. Hoe te beginnen? Simpel. Na het drinken kwam de dolfijn weer langs. Rustig. Vertrouwd. Afwachtend op wat komen gaat. Een 20 minuutjes later voelde ik me bewegen als een jaguar (of tijger?). Ik stond op krachtige voorpoten, terwijl de golvende bewegingen van m’n buik het overgeven voorbereidde. Het kwam van nog dieper ditmaal, en met handpalmen naar boven voelde ik Madre ayahuasca en Moeder natuur me de kracht geven om deze diepzittende shit naar boven te halen. Negativiteit verliet m’n bek. Toen ik klaar was moest ik glimlachen en ging in een soort boeddhistische foetushouding zitten, op m’n knieën met m’n hoofd op de grond. Ik voelde een energie duidelijk over me heen glijden, van achteren over m’n rug naar boven. M’n hoofd begon te duizelen. Het werd me zwart voor m’n ogen (een vreemde gewaarwording als je die al gesloten hebt). Ik was aan het flauwvallen! Geschrokken keek ik op. Toen realiseerde ik me dat dit een angst was, m’n trauma resterend van een nare ervaring in het ziekenhuis tijdens m’n zesde levensjaar. Sindsdien ben ik zo vaak flauwgevallen en ik haat het! Nu bood ayahuasca me een kans om deze angst te confronteren en doorleven. Terug dus in de boeddhistische foetushouding. De energie gleed weer over me heen. En ik viel flauw. Ik viel flauw, zonder mijn bewustzijn te verliezen. Het stuk houten vloer waar ik opzat maakte zich los van de rest en begon te draaien, te wiegen, te schommelen, te kantelen en over de kop te gaan. Alles om me heen bewoog, draaide, tolde! Ik observeerde het zonder angst, maar bijzonder prettig was het nou ook weer niet. M’n ademhaling begon snikkende bewegingen te maken. Stokkend ademde ik in en uit. Toen voelde ik dat m’n ogen dichtzaten. Dat ik ze niet open kon doen. M’n ademhaling veranderde in een zeer heftig snuffelen door de neus. Verkennend snuffelend, realiseerde ik me dat m’n ogen dichtzaten omdat ik ze nog nooit open had gedaan. Ik was een babyotter! Ik was net geboren. Ik bleef enkele minuten stokkend snuffelen, totdat ik een grote teug adem nam. M’n eerste adem! Ik voelde me veilig en zorgeloos, omgeven door een liefdevolle geborgenheid. Ik maakte kleine piepgeluidjes. Ik lachte. Ik lachte kraaiend van plezier als een babyotter die net z’n allereerste teug adem ervaren heeft! Ik voelde hoe m’n neuskleppen voor het eerst open en dichtgingen. Ik lifte m’n kop heel langzaam omhoog. M’n kleine haarloze babyotterkop. Toen m’n gezicht langs de matras streek, voelde ik een haar in m’n mond blijven hangen. Toen ik deze uit m’n mond probeerde te halen, zat er niets in m’n mond. Toch voelde ik weer wat langs m’n lippen glijden op precies dezelfde plek. Het waren grassprietjes! Zeer langzaam bewoog ik m’n otterkop erlangs en ik voelde de grassprietjes en aarde langs m’n lippen strijken. Toen landen er ook verschillende vliegjes op m’n bek. Ik veegde ze weg met m’n ottervliezen/poten. Ik begon weer te lachen als ’n otter. Wauw man! Voor het eerst voelde ik grassprietjes. De aarde. Vliegjes. Ik voelde me heerlijk. Ik had zojuist voor het eerst Moeder natuur ervaren. Wat is het leven mooi!

Ik kreeg dorst en voelde m’n onderkaak heftig vibreren, op een knaagdierachtige wijze. Ik werd verzorgd en kroop tevreden terug in een liggende foetushouding. Ik voelde de warmte van het nest en m’n broertjes en zusjes. M’n mond begon weer te vibreren, maar maakte nu heftige smakkende geluiden. M’n rechterbeen, rechterarm en rechterhand vibreerden enkele malen heftig. Ik zette m’n babynagels in m’n gezicht. Daarna begon ik met m’n bevliesde voorpoten in m’n gezicht te flappen. Ik kon m’n vliezen voelen! Voor het eerst in m’n leven kon ik mijn vliezen voelen flapperen in m’n gezicht! M’n bewustzijn, alles op een afstandje gadeslaande, begreep waarom een kind zoveel plezier heeft. Zich nooit verveeld. Er is namelijk zo verschrikkelijk veel moois te ontdekken! Hoe kunnen we vergeten zijn hoe prachtig en intens onze zintuiglijke waarnemingen zijn als we ze met gevoel en diepgang weten te benutten?

Ik begon naar vliegen te happen. Volgens mij was ik geen otter meer, maar transformeerde ik in een leeuwenwelpje. Ik probeerde voor het eerst op m’n poten te gaan staan. Pffff… Dit was zwaar! Ik voelde me onbehendig. Klungelig. Nauwelijks omhooggekomen, zakte ik door m’n voorpoten terug in liggende positie. Even op adem komen! Toen probeerde ik het weer. Het lukte en ditmaal richtte ik ook m’n leeuwenkop omhoog. Ik voelde me sterk. Krachtig. Trots. Voor het eerst stond ik rechtop! Een beetje wankel, ja, maar ik stond! Later zou ik nogmaals gaan staan, maar als een puberwelp. Ik zou me even als een krachtige en volwassen leeuw voelen, om vervolgens snel weer naar m’n veilige nest terug te keren.

Maar nu, weer liggend, hoorde ik een zacht gezoem in m’n linkeroor. Meer gezoem. Links van me was een veld vol vliegende insecten. Vrolijk luisterde ik. Vervolgens begon Sarita, de vrouw van Don Lucho die deze ceremonie er ook bijwas, een icaro te zingen. De icaro was prachtig en vervulde me helemaal met liefde. Ik was onder de indruk van hoe deze vrouw in staat was de liefde van Moeder natuur via haar zang bij me binnen te brengen. Wat een puur gevoel! Vervolgens kwam m’n moeder langs. Niet Moeder natuur, maar m’n echte moeder. En niet in gedachte, maar ze was echt bij me. Ik wist feilloos en zonder twijfel dat de bezieling van mijn moeder bij me was. Ik liet haar voelen hoeveel ik van haar hou. Ik liet haar weten niet bezorgd te zijn, dat ik op een zeer betrouwbare, goede plek zat. Precies waar ik nu moest zijn. “Vertel pap dat alles OK is en dat ik van hem hou”, gaf ik door. M’n rationeel brein was toch nog wat sceptisch, ook al wist ik dat m’n moeder er ook van op de hoogte was. Toch zou ik het drie weekjes later nog even telefonisch verifiëren ter bevestiging, zodat inmiddels ook mijn rationele brein zeker weet dat de boodschap is aangekomen. Tenslotte ben en blijf ik toch ook een product van 7 jaar wetenschappelijke studie. Later zou ze nog twee keer kort op ‘bezoek’ komen.

Ik hoorde een geruis in de verte. Het kwam dichterbij. Het was zo’n typische tropische hoosbui. Ik ging ervan uit dat deze echt was, totdat ik me realiseerde dat ik tot nu toe enkel palmbladeren daken gezien had. En ik luisterde toch echt naar een oorverdovend gekletter op een golfplaten dak. De regen klonk erg heftig, met name recht achter me was het stormachtig. Ik draaide me om en keek naar de contouren van de maloca (junglehut waar ceremonies gehouden worden) die vervaagden. Ik keek als leeuwenkind verlangend naar buiten. Ik krabde aan het mosquitonet van de maloca. De regen herinnerde me aan een hoosbui in de Olieslagersstraat in Roermond, toen alle straten blank stonden en de auto’s door enorme plassen langs kwamen rijden. Raar om naar de regen te luisteren en tegelijkertijd te weten dat het daarbuiten droog is! Ik ging weer terugzitten en voelde toen een krachtige, ietwat dreigende energie achter me. Vluchtig en angstig keek ik snel achterom en weer terug. Nog tweemaal. Ik voelde dat ik me moest confronteren met deze herrie/energie. Maar eerst moest ik er klaar voor zijn, ik moest sterk zijn. Ik haalde vijfmaal diep adem, voelde me krachtiger worden, en draaide me in een ruk om. Ik ‘vocht’ met deze energie door ‘tegenenergie’ uit mijn handen te gooien/sturen. Al vechtend voelde ik me erg krachtig en sterk en had de situatie onder controle. Toen viel ik achterover en m’n hand belandde op m’n rituele sjamanenzwaard (begin maart cadeau gekregen van Juanita op een sjamanenmarkt in Piura). Ik voelde de energie die dit zwaard in zich had en hield het voor me, als een beschermend kruis van een krachtige tovenaar. “Kom maar op” dacht ik. “Show me what you got, I’m ready!”. De dreigende energie verdween. De regen werd wat minder intens, en ik hoorde grote regendruppels in een zogenaamde dichtbij hangende kookpot druppelen. Ik luisterde aandachtig en hoorde toen ook een beekje voor m’n voeten stromen. Ook hoorde ik geplons in het water. Iemand was metalen bakjes aan het vullen met drinkwater.

Even later veranderde ik in een knaagdier. Een beverachtig beest. Ik kroop de matras af naar de vloer van de maloca. Ik begon driftig in de houten vloer te graven. Toen ik een loszittend stukje hout ontdekte, brak ik het af en voor ik er erg in had stopte ik het in m’n mond. M’n op de achtergrond aanwezige brein moest er een beetje om lachen. Straks vreet ik nog de hele vloer van de sjamaan op! Wel vond ik het opvallend dat mijn fysieke lichaam mijn ervaringen ook daadwerkelijk uitvoert. Waar anderen visioenen hebben of astrale reizen maken, lijkt het er bij mij op dat de astrale wereld mijn lichaam binnenkomt en me in dieren verandert. Misschien dat dat bij mij efficiënter werkt, aangezien ik altijd al een sterke band met dieren gehad heb?

Mijn rechteronderbeen begon van onderaf te tintelen, tot m’n hele been leek te slapen. Enkele vrienden en familieleden kwamen langs. Ditmaal niet letterlijk, maar verschillende gevoelens, houdingen en herinneringen passeerden de revue. Vervolgens hoorde ik Roman, de Spanjaard naast me, heftig overgeven. Ik was weer een leeuw (of tijger of jaguar?), bijna volwassen nu. En nu ik hoorde voor het eerst iemand overgeven. M’n hoofd richtte zich op. In schokken, tussendoor iedere keer enkele seconden aandachtig luisterend. Ik richtte me verder op en keek in de richting van Roman. Ik ontblote mijn tanden en siste naar hem. Lucht en een vorm van energie verlieten mijn geopende tijgerbek. Zo’n 8 keer stuurde ik deze Spanjaard een ondersteunende energie, waarop hij in dat ritme leek over te geven.

Toen Don Lucho de ceremonie afsloot, voelde ik me goed. Ik was zojuist herboren aan Moeder natuur! Ik had alle stadia tot aan jonge volwassenheid doorlopen, als babyotter en leeuwenwelp. Hoewel ik wel eens iets gelezen had dat indianen tweemaal geboren worden, eenmaal aan de fysieke moeder en eenmaal aan Moeder natuur, kan ik met geen mogelijkheid echt uitleggen wat de ervaring inhoudt. Dit was werkelijk een bijzondere en prachtige ervaring! Tevreden en gelukkig viel ik in slaap.

De volgende dag ontdekte ik dat alle cabañas weliswaar palmbladeren daken hadden, maar de gezamenlijke maloca had wel degelijk golfplaten daken. Het had toch echt geregend die nacht! Echter was de regen voor mij onmogelijk dichtbij gekomen, was er geen kookpot te bekennen laat staan dat er een rivier door de maloca stroomt! Mijn ervaring is dan ook een mengelmoes van 2 werelden geweest. Hehehe hoe verwarrend kun je het hebben!

Ik zou later ontdekken dat hiermee ook een einde gekomen is aan ‘hoofdstuk 1’ van mijn ayahuasca-ervaringen. Deze eerste drie ceremonies vormden duidelijk een subcyclus binnen het geheel van al m’n ervaringen. Spoedig zullen echter ook de volgende hoofdstukken/ervaringen volgen. Voor nu zal ik het totaalplaatje echter even samenvatten: 25 dagen geïsoleerd in de jungle, 8 dagen dieet met de ajosacho-plant, 8 dagen met de plant chiri sanango, terwijl ik 9 ayahuasca-ceremonies en 1 San Pedro ceremonie mocht meemaken. Zeker te weten de beste keuze uit m’n leven tot nu toe! Zeker te weten de 2.5 maand zonder suiker (lastig!), pepers, varkensvlees, alcohol (!) en seks (!) meer dan waard, al betekent dat niet dat het die 2.5 maanden makkelijker maakt… :-S Maar ik zou het iedereen die het aandurft volledig aanraden, want bij volledig gebrek aan deze vorm van genezen in ons land kunnen we het allemaal zeker te weten zeer goed gebruiken! Dus lama weten als je dit topadresje wilt hebben ;-)

Ter afsluiting voor de bijgaande foto’s op www.picasaweb.google.com/dennisvoes nog een korte toelichting. We beginnen nog een dag voor m’n vertrek naar de jungle, met een bezoek aan een opvangcentrum voor maniti, een vrij uniek amazonebeest best te omschrijven als een soort tandloos, zeehondachtig beest met walrusachtige snuit wat zowel zwemt als loopt met z’n voorpoten… Awel kijk zelf maar! De avond mocht ik me vermaken met een live-optreden van de beroemde band Sonido 2000 uit Tarapoto (awel, beroemd in de Peruaanse amazone dan, waar je hun liederen minimaal twintig maal per dag op straat hoort). Op voorbereidend dieet was het echter wel ff wennen met een flesje water in de hand danspogingen te wagen! Dat het een lokaal gebeuren was bewijzen de tweemaal dat ze m’n leren tasje aan m’n riem probeerden te beroven… Wat al leeg was aangezien ik eerder m’n spullen wijselijk in Juanitas tas had verborgen! Ik kwam er echter wel achter dat ze ongemerkt m’n broekzak hadden opengeritst en 10 soles (3 euro) hadden gejat. In een reflex draaide ik me om en de eerste de beste kerel sprak ik hard aan. “Jij hebt 10 soles van me gejat. Geef m’n 10 soles terug!” De kerel paralyseerde en ik twijfelde of hij wel de dader was, maar ik kon ‘t ‘m moeilijk vragen. Hem doordringend aankijkend zag ik z’n arm achterlangs bewegen. Hij bukte en zei “oh nee, kijk, hier liggen ze. Ze moeten uit je zak gevallen zijn”. Hehehe onder toezicht van 4 nee-schuddende dames was het een onverwachte verrassing deze 10 soles nog terug te zien. Het optreden was iig vet, waarbij ik me realiseerde dat ik de levendigheid van de band en publiek, begeleid door danseressen in bikini, zeker zal gaan missen als ik terugkom in onze toch iets preutse, saaiere, stijve Nederlandse maatschappij.

De dag erop reisde we af naar Don Lucho’s plek in de jungle. Geniet mee van de foto’s van het ‘openluchttoilet’, m’n junglehuisje met muren van enkel mosquitonet, de ‘douche’, verschillende dieren zoals vlinders, krekels, rare sprinkhanen, hagedisjes, de reuzenpad wonend bij m’n ‘douche’ (lees: ‘n plankje over een stroompje) en m’n huismuis waardoor al m’n spullen in juten rijstzakken bewaard werden (dat beest knaagt de hele nacht door!), het pad van m’n hutje naar de maloca, uiteraard de sjamaan zelf alsmede z’n familieleden en de andere gasten, en m’n eerste borden eten na afloop tijdens het veel flexibelere post-dieet. Helaas voor jullie had ik de camera echter niet op zak toen de toch wat spectaculairdere groep toekans, reuzen-iguana (30cm doorsnee en 1.5 meter lang), een geel-zwarte slang van 2 meter die 20 minuten op de dak-balken van de maloca vertoefde (machtig beest!), wat kolibries, reuzenmier met gele stippen, een enorme hommel, een junglevos en een duizendpoot de revue passeerden. De duizendpoot, gespot een uurtje na aankomst, werd toen ik hem opmerkte meteen met een bijl in drie stukken gehakt, die individueel nog een tijdje doorrenden. “Waarom dat?” vroeg ik. “Giftig. Agressief. Bijten” was het simpele antwoord. Later verklaarde Don Lucho dat deze giftige duizendpoot vrij zeldzaam is. Een eer ‘m gezien te hebben :-) Een net zo’n grote eer was om de avond van aankomst voor het eerst een stukje aap te proberen. Vrij mals en een beetje rundvleesachtig. Niet verkeerd. Drie weken later zouden ze een nieuw, bebloed en onthaard exemplaar net op het vuur hebben liggen. Het deed mij meer denken aan een bebloede verbrande kat met tong uit de bek, maar oordeel zelf.. ook deze foto’s staan online ;-) Tot snel!