Lima, Tingo Maria, Pucallpa

Na genoten te hebben van het gezelschap van Emilio en z’n familie, nodigde Juanita (de Peruaanse waar ik na de Cajamarcaanse carnaval enkele weken mee gereisd heb) me uit om bij haar te verblijven. Dit verliep echter anders dan verwacht. Mijn backback gedropt in het huis waar ze met haar oudere broer woont, liepen we door naar het huis waar haar vader en overige broers en zussen verblijven om van een Peruaans avondmaal te gaan genieten. Een hoewel haar zussen heerlijk eten hadden voorbereid, zorgde haar wantrouwende machista-vader voor verschillende doodstille ongemakkelijke momenten aan tafel zoals ik die tot nu toe alleen nog maar uit films kende. Iedere vraag leek alsof ik een soort examen aflegde. Het aanbod om mij alvast wat dichter bij mijn hotel te droppen bleek dan ook puur een controle of ik niet bij Juanita bleef slapen. Zo werd ik om middernacht op straat gedropt om een taxi naar m’n zogenaamde hotel te nemen. Zogenaamd afscheid nemend van Juanita, verzekerde zij me dat ze de situatie ging fiksen. Na een half uur onder een lantaarnpaal in Lima gestaan te hebben, belde ze me dan ook op om een taxi naar een door haar geboekt hostel te nemen. Na een anderhalf uur kwam Juanita zelf ook opdagen, met mijn backback. Rare familietaferelen. Prima hostel.

Na het fonteinenpark bezocht te hebben en een nacht gestapt te hebben met Karen en Franco (ook behorende tot het post-Cajamarcaanse reisgezelschap), namen Juanita en ik de nachtbus naar Tingo Maria: terug naar het begin van de amazonejungle. Echter niet voordat Lima zich nog even als Latijns-Amerikaanse hoofdstad moest laten gelden: een twintigtal minuten voor vertrek, terwijl ik bezig was een paar sandwiches te kopen, werd mijn handbagage stilletjes tussen m’n benen uit gejat. Stom, frustrerend en klote, maar paspoort, pasjes, laptop, camera en geld zaten er gelukkig niet tussen. Wel zaken als schoenen, boeken, enkele kleren, gasstelletje, kampeerspullen, oranjeartikelen voor de locals etc. Waarschijnlijk waren de grijpgrage kornuiten net zo teleurgesteld als ik… Het leverde in Tingo Maria opnieuw strubbelingen op, alwaar de politie geen rapport voor de verzekering wilde uitschrijven omdat het tafereel in Lima had plaatsgevonden. Na een kleine ‘vrijwillige’ bijdrage van 10 soles (~3 euro) bleek er op miraculeuze wijze toch een mogelijkheid (motivatie) te bestaan om even een rapport te typen. Dat uiteraard wel pas na een ruim uur in de bloedhete zon gewacht te hebben om de administratiekosten bij de ‘Banco de la Nacion’ te voldoen.

Ondertussen bleek Tingo Maria in een prachtige groene bergachtig omgeving te liggen, alwaar we verschillende spectaculaire grotten bezochten. Geniet mee van de geschoten plaatjes op www.picasaweb.google.com/dennisvoes. Met name de laatste grot (Virgen) bleek een leuk avontuur. We werden gegidst door Rosalinda en Roger, 2 kinderen die we onderweg naar de grot in een minidorpje van een tiental hutjes tegenkwamen. Aangenomen dat onze gidsjes enkel voor een kleine fooi meegingen, was ik enigszins verbaasd dat ze eenmaal in de grot zeer nuttig bleken. Verscheidene stukken grot bleken namelijk dermate laag dat je enkel over de grond schravelend verder kwam, waarbij ik hun kennis waar je wel en niet klem kwam te zitten plotseling zeer waardevol vond. Na een 100 meter obstakels en hindernissen in de duisternis voelde je soms de verfrissende wind van de langs je hoofd afscherende vleermuizen. Met een gezonde dosis geduld en 1001 pogingen is het gelukt om deze mini-vampiertjes enkele malen vast te leggen in hun natuurlijk habitat. Op de terugweg spelend met Rosalinda en in hun dorpje voetballend met Roger en z’n vrienden was het een bijzonder geslaagde, vreugdevolle en bezwete dag.

Vervolgens een dagbus naar Pucallpa genomen. En dat zonder de gewapende overvallen waar de eerder gestolen lonely planet nog voor waarschuwde. Gedateerde informatie? Overdreven veilig advies? Geluk gehad? Ach wat zou het, ik ben terug in de amazonejungle! Vreemd genoeg was onze eerste toeristische onderneming alhier om de dierentuin te bezoeken. Ik zou echter m’n leven lang niet m’n 3-jarig neefje Madou ‘los’ willen laten in deze dierentuin. Als je namelijk enkel van een jaguar gescheiden wordt door een verouderd Heras-hekwerk, acht ik het toch niet geheel veilig als een kind daar doodleuk zijn arm doorheen kan steken. Voordeel is echter dat je je cameralens er net zo makkelijk doorheen steekt, wat enkele mooie plaatjes heeft opgeleverd. Dat het echter een lagere veiligheidgrens betreft dan Artis werd bevestigd toen een onrustig ijsberende jaguar in de camera-lens beet - check online de foto die een have seconde van tevoren geschoten werd ;-) Gelukkig bood Pucallpa een uitgelezen mogelijkheid de schrik teboven te komen. In de haven aan de Ucuyali-rivier zijn namelijk 4 grote flessen Trujillo-bier te verkrijgen voor 10 soles (~3 euro), de voordeligste aanbieding van ’t land :-) Juanita en ik zouden dan ook enkele malen in een aangeschoten dansstemming de lokale disco inrollen. Zeker toen we daarna ook een bar met chuchuwasi, para-para en 7 raizes ontdekten, 3 soorten huisgemaakte lokale jungledrankjes gemaakt van verschillende medicinale boomwortels uit ’s werelds meest beroemde oerwoud. Proost!

Maar naast al het vertier diende ik niet mijn doel in Pucallpa uit het oog te verliezen. Met enkele adresjes van sjamanen op zak wordt het namelijk tijd enkele laatste oriënterende stappen te nemen omtrent waar, met wie en in welke stijl de ayahuasca-ceremonie aan te gaan. Zo werd ik via-via per email getipt door een in Europa gevestigde wetenschapper die 2 jaar heeft samengewerkt met de Shipibo-sjamaan Don Julio Urquia in het indianendorpje San Fransisco. Op naar San Fransisco dus, alwaar de week vervuld werd met het lezen van verschillende artikelen en tips omtrent het ayahuasca-ritueel, luieren in de hangmat aan het Yarinacocha-meer, het bewonderen van de verschillende vleermuizen en tarantula’s die in ons hostel huishielden, een bezoek aan de botanische tuin, nog een keer hutspot koken en uiteraard de kennismaking met Don Julio. En hoewel ik niet twijfel aan de man z’n ervaring en kunnen, vond ik niet de klik met hem die ik in een sjamaan zoek. Verder is de lokatie van de maloka (dat is de hut waar het ritueel plaatsvindt) van de eerder bezochte sjamaan Don Luis middenin de jungle vlakbij Iquitos naar mijn mening veel geschikter dan zijn maloka aan de buitenrand van een indianendorpje. Verder bezocht ik, na nog een avondje Trujillo-bier-nuttigen in Pucallpa’s haven, ook de maloka van Don Marcial, een sjamaan die te vinden is op km26 buiten Pucallpa. Qua lokatie voelde ik me meteen op m’n gemak, met een zeer rustgevende sfeer in z’n maloka, maar ik voelde me nog steeds meer aangetrokken tot sjamaan Don Luis. Tijd dus om met hem verder te babbelen. Tijd dus voor de volgende en meteen langste bootreis door de amazone. Tijd voor 5 nachten en 6 dagen over de Ucuyali-rivier, terug naar Iquitos.