Van Iquitos naar Lima met Rich&Noud

En zo zijn we alweer zomaar een ruime maand verder. Tijd voor een nieuw reisverslagje? Nadat Richard en Noud geland waren op het vliegveld van Iquitos, ging de reis samen verder. Na de chaos van mototaxis, de markt waar enorme vissen, wormen, schildpadden, reptielen en nog meer opmerkelijk voedsel tentoongespreid ligt, en het ‘proeven’ van bijna alle Peruaanse bieren was het tijd voor een driedaagse jungletour. Met een tokkelend peke-peke bootje zochten we met onze gids Jorge een kampeerplekje in de jungle op, aan de rio Yarapa ruwweg 250km buiten Iquitos. Onderweg en aldaar werd de tijd vervuld met opduikende zoetwaterdolfijnen, zwemmen in verschillende amazoneriviertjes, piranha-vissen, piranha-eten (slap visje qua smaak), een onverwachte maar oh-zo-welkome ijskoude pils, tarantula-spotten, een jungletrektocht, krokodillen-vangen en meer van dat soort gedoe. Leef mee op www.picasaweb.google.com/dennisvoes - met foto’s van 3 camera’s ditmaal.

Bij terugkomst in Iquitos stapten we op de boot naar Yurimaguas. Drie dagen en drie nachten trekken jungle en communities langzaam aan het oog voorbij. De tijd wordt gevuld met hangmathangen, slapen, lezen, rum en pisco wegwerken terwijl de homoseksuele keukencrew de basale diarreeveroorzakende dagmaaltijden verzorgen. Superrelaxed. Überlui. Heerlijk.

Aangekomen in Yurimaguas pakken we de aansluitende bus naar Tarapoto, alwaar we na een week uitgestrekte vlakke jungle voor het eerst een wat meer bergachtig landschap induiken: de eerste tekenen dat we de Andes naderen. Maar alvorens de Andes te verkennen, wilde ik eerst een bezoekje plegen aan de vrijwilligersorganisatie Takiwasi. Takiwasi is een kliniek waarbij traditionele empirische kennis van medicinale jungleplanten (o.a. ayahuasca) en psychotherapeutische kennis worden gecombineerd om verslavingen te behandelen en verschillende natuurlijke medicijnen te produceren. Na een rondleiding van de Argentijnse moleculair bioloog dr. Fernando Mendive door hun botanische tuin en toekomstig microbiologisch lab, aangevuld met enkele vruchtbare gesprekken, is er wederzijdse interesse om in de toekomst eens verder te babbelen over een mogelijke samenwerking. Het CV is in ieder geval gedropt. Maar eerst reizen we door naar de Andes.

Na een ietwat vertraagde busrit kwamen we om middernacht aan in San Ruiz, alwaar we nog een uurtje verwijderd waren van eindbestemming Chachapoyas. Dat de chauffeur van de colectivo-taxi enthousiast schreeuwend niet kon wachten tot we de bagage hadden uitgeladen, bleek echter geen aanwijzing voor een aansluitend vertrek. De vierde passagier, die zich drie uur later aandiende, bleek namelijk cruciaal voor zijn winstmarge. Dat de chauffeur vervolgens deze verloren 3 uur probeerde te compenseren in een ritje van een uur, claxonerend blinde bochten tussen rotsbergen induikend, zorgde ervoor dat we om 4 uur ’s ochtends stijf van de adrenaline in Chachapoyas arriveerden.

Maar het bleek de moeite waard. Het Andesgebergte rondom Chachapoyas is werkelijk prachtig. Met een uitkijkpunt, het stadsmuseum, een bezoek aan het nauwelijks bezochte pre-Inca citadel Kuélap (op 3.1km hoogte) en het fantastische uitzicht vanaf de 771m hoge waterval Gocta kregen we makkelijk 3 dagen in Chachapoyas gevuld. Ik was vooral onder de indruk van de waterval met bijbehorend uitzicht, een van de meest indrukwekkende plekjes die ik gedurende m’n hele reis bezocht heb. De 771m hoge waterval bestaat namelijk uit 2 treden, de bovenste van een ruime 200m gevolgd door een tweede trede van ruim 500m. Na een klein uurtje wandelen langs rotswanden en door cloudforest, arriveerden we op het stukje tussen de twee watervaltreden in. Alhier wordt je overvallen door een overweldigend uitzicht waarbij je je bijzonder klein en nietig voelt. Afgedaald naar de rand staar je een ruime halve kilometer omlaag, naar een muur van groen. Recht vooruit zie je het rotsachtige Andeslandschap net boven deze muur van bomen uitkomen. Achter je hoor je het water richting deze afgrond kabbelen. IJskoud water, zo bewees een duik in een plasje, gevormd door watererosie van de rotsen in tijden van aanzienlijk meer regenval. Ja, dit is het wel. Weer zo een van die plekjes die, ondanks de vele genomen foto’s, gewoon niet vast te leggen zijn. Maar geen zorgen: we hebben het wel geprobeerd.

Datzelfde geldt overigens ook voor onze 14-uur durende reis over onverharde weg van Chachapoyas naar Cajamarca, alwaar twee Andespieken (van 3.6km en 4km) gepasseerd worden, met een zeer Mexicaans woestijnachtig kaktussenlandschap in het dal tussen deze pieken in. Spectaculair als het was, als je enkele malen de grond naast de bus ziet verdwijnen doet het je toch vermoeden dat er statistisch gezien veiligere plekken op deze aarde bestaan. Zeker toen krantenlezende Noud ons voorschotelde dat de spanningen omtrent het goudmijnenproject ‘Conga’ in onze bestemmingsprovincie hoog waren opgelopen, met 17 doden in de afgelopen maand. Ondanks de vele protestleuzen op de huisjes die we passeerden, bleek de stad Cajamarca echter net zo rustig over te komen als ik het kon herinneren van de carnaval afgelopen februari. Alhier bezochten we de ‘cuarto del rescate’ (ransom chamber), doch in realiteit de gevangeniskamer waar de laatste Inca z’n dood opwachtte. Na een avond flink aan de pisco-sour gezeten te hebben, mocht de kater verwerkt worden met een bezoek aan een precolumbiaanse aquaduct gelegen in een prachtig rotsachtig stukje Andeslandschap. Jep Cajamarca is en blijft mooi, zij het toch heel anders dan met carnaval..

Na een weekje verschillende junglelocaties te hebben bezocht, gevolgd door een weekje gevarieerd Andeslandschap, werd de laatste gezamenlijke week in het woestijnlandschap van de Pacifische kust doorgebracht. Terug in Huanchaco was het leuk om hosteleigenaresse Elizabeth en dochter Claudia weer te zien. Ook genoten we van het uitzicht op zee en strand, ondertussen een ceviche verorberend (het befaamde Peruaanse gerecht van in limoen gedrenkte rauwe vis) gevolgd door de aansluitende Trujillo-biertjes. De dag erna bezochten we de naar dit bier vernoemde stad (of is het andersom?), alwaar mijn lezend Spaans op de proef werd gesteld in een museum over de precolumbiaanse Moche en Chimú-culturen. Langs de kust afzakkend naar Barranca, bezochten we de archeologische site Caral, alwaar de oudste civilisatie van Amerika begon (gelijktijdig met de oudste civilisaties van Egypte, India en China). Na dit laatste uitstapje was het echter tijd om af te reizen richting Lima, alwaar we de laatste nacht welkom waren bij Emilio, een Peruaanse vriend die ik tijdens de carnaval heb leren kennen en met wie ik m’n laatste 2 Belgische speciaalbiertjes heb gedeeld in Iquitos. Ditmaal hielden we het echter ‘gewoon’ bij Peruaanse Cusqueña’s en een afsluitende rum, voordat ik weer als enige Nederlander in huize Emilio achterbleef. Ondertussen terugkijkend op een drietal zeer vette en afwisselende weken met Richard en Noud. Jongens, bedankt voor een mooie 3 weken! Dat Tom hier nog lang mee geconfronteerd mag worden…

En zoals altijd na een tijd samen reizen met wie dan ook, gaan de dagen erna gepaard met gemengde gevoelens. Het kunnen terugkijken op een vette drie weken samen komt altijd tegelijkertijd met de confrontatie dat je weer alleen verder gaat. Verder werd mij gedurende onze vakantie samen, en ook nog in het verlengde van mijn bezoek aan Nederland, ook heel duidelijk dat ik mijn gebruikelijk geworden marginale reisstijl langzamerhand ontzettend beu begin te worden. Nee, het is niet dat ik morgen alweer in het vliegtuig naar Nederland zit (alwaar ik overigens ook geen baan of huisvesting voorhanden heb). En het is ook niet zo dat ik teruggekomen ben met als doel om nog meer watervallen, musea en ruines te bezoeken. Maar ik moet wel toegeven dat mijn zoektocht binnen Perú (of Latijns-Amerika) naar een project of baan waarbij ik me volledig thuis voel in wat ik doe zonder geconfronteerd te worden met een continue slinkende bankrekening, rustig geclassificeerd mag worden als een fucking spannende uitdaging. Een uitdaging die ook vereist dat ik spoedig eens enkele knopen moet doorhakken, iets wat na ruim anderhalf jaar als een vrijbuiter zonder vaste verblijfplaats als een best heftige stap voelt om te nemen. Doch, het mag frustrerend wezen om iedere sol om te moeten draaien, het mag spannend wezen om m’n eige spoedig ergens voor een ietwat langere tijd te gaan settelen, het vertrouwen en optimisme in m’n eigen kwaliteiten en toekomst zijn volop aanwezig. Dat neemt echter niet weg dat ik toch verdomd nieuwsgierig ben wat de komende maanden gaan brengen! En dan heb ik nog niet eens één woord gerept over mijn zoektocht naar mijn eerste ayahuasca-ervaring… Wordt snel vervolgd!