Amazone amazone amazone!!!

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: wat is de amazone belachelijk mooi! Wauw man, wat een prachtig stuk aarde hebben we hier!

Maar dat ontdekte ik pas na nadat het me eerst een paar daagjes koste om na m’n Nederlandse uitstapje de draad weer op te pikken en m’n draai te vinden. Gewend aan ouders, broers, familie en vrienden om me heen was het in miljoenenstad Bogotá weer ff wennen als solo reiziger. Couchsurfing bood echter weer uitkomst: niet alleen verbleef ik wederom bij Ivans ubergastvrije familie, tevens was er een couchsurfing picnic georganiseerd, met aansluitend een meegenomen Belgisch speciaalbier en Hollandse oude kaas tijdens de voetbalwedstrijd Colombia - Ecuador en later dansen met een mooie Colombiaanse in een reggaebar. De voetbalwedstrijd werd verloren door een slecht spelend Colombia (komt bekend voor niet…), doch verzekerden ze me dat ze liever verlies en een Belgische speciaalbier hadden dan winst zonder een blondbier erbij. Neem dat maar mee in onze eigen teleurstelling…

De dag erop 1100km over de amazonejungle gevlogen tot Leticia, het drielandenpunt van Colombia, Brazilië en Perú. Leticia zelf is niets anders dan een typisch Colombiaanse stadje bij heet klimaat, maar dan wel in de wetenschap dat je voor honderden kilometers enkel omringd bent door jungle, jungle en nog eens jungle. Mijn verblijf in de Amazonejungle begon zo’n 11km buiten Leticia met lekker luieren in een junglehostel. Vreemd genoeg kon ik gewoon de bus nemen: vanuit Leticia loopt bizar genoeg een betonnen weg 28km de jungle in, die vervolgens in de middle of nowhere ophoudt. Via deze weg zijn verschillende indianencommunities verbonden met Leticia en voorzien van elektriciteit. Of er ook militaire sponsoring uit Colombia of de VS aan te pas is gekomen weet ik niet, maar met het drielandenpunt nabij en de cocaïnesmokkel in de amazonejungle zou het me weinig verbazen. Lang piekerde ik hier echter niet over, belangrijker vond ik mijn eerste duik in amazonerivier Tacana, mijn eerste wandeling door dit wereldberoemde regenwoud (veel boomstamgeklauter over watertjes), middernacht wat tarantula’s spotten op het hostelterrein, nog een speciaalbiertje verorberen terwijl ik continue mocht genieten van de miljoenen miscommunicaties tussen Uma (Spanje) en Archy (Nieuw-zeeland). Daarnaast leverde Uma me nog een betrouwbare tip op voor een sjamaan die ayahuascarituelen doet nabij Iquitos, ga ik uitchecken! Heerlijk om iedere avond m’n tentje in te kruipen en luisterend naar de jungle in slaap te vallen! Al kan ik jullie dat niet gunnen, leef toch maar lekker mee via www.picasaweb.google.com/dennisvoes ;-)

In het weekend was ik echter weer terug te vinden in Leticia zelf, en wel bij Juan Pablo, het enige couchsurfadresje in de regio. Topkerel, die me achterop z’n scooter meenam naar feesten in zowel Colombia als Brazilië. Alwaar het Colombiaanse feest verrijkt werd met chuchuwaza (lokale drank gemaakt van junglewortels), gemalen cocabladeren en snuiftabak, waren opzwepende ritmes, mooie vrouwen en mij nog onbekende bieren vertegenwoordigd op Braziliaanse bodem.

Na dropjes en hutspot gedeeld te hebben was het echter tijd dieper de jungle in te trekken. Na een 60km over de amazonerivier werd ik gedropt in Puerto Nariño, een auto, brommer en fietsloos Colombiaans dorpje aan de Amazonerivier. Man oh man wat een prachtig plekje is dat man! Wat een liefdevolle mensen hier! In het enorm gastvrije hostel van dierenvriend Hector werd ik door hond, kat, eenden, papagaaien en aapjes speels ontvangen. Dobberend op een kayakje door het Amazonegebied zag ik overvliegende papagaaien onderling stoeien terwijl zoetwaterdolfijnen uit het water opdoken. Kinderen die kraaiend van plezier op plankjes een heuveltje afglijden (zo simpel kan plezier zijn). Vissers die me vriendelijk groeten terwijl ze hun vangst richting de markt brengen. Nachtelijke sterrenhemels met een heldere Melkweg zoals we die in Nederland allang zijn kwijtgeraakt. En dat alles in een intens rustgevende omgeving bruisend van het leven. Het zal je weinig verbazen dat ik me hier erg thuisvoelde. Zoals ik eerder eens heb laten vallen zijn er drie zaken die me doen thuisvoelen op reis: honden, kinderen en de jungle. Naast deze 3 wordt Puerto Nariño nog verder aangevuld met een hosteleigenaar die je overlaadt met koffie en zelfgevangen vis. Tel daar de velen nabijgelegen indianencommunities bij op (die trouwens verdomd goed competitievoetbal lieten zien) en je begrijpt dat dit een van de mooiste plekjes op m’n reis is. Lijkt me helemaal geen verkeerd plan om hier op de basisschool een aantal maandjes mee te draaien, terwijl ik ondertussen leer vissen, daken vlechten uit jungleplanten, hutjes bouwen en andere lokale kennis opdoe. Jep, het oriënteren op een plekje om ff te blijven hangen is begonnen en heb het emailadres van de schooldirecteur iig alvast op zak!

Er is echter een groot risico dat ik toch niet zal terugkeren naar dit wonderlijk stukje aarde. Perú is namelijk ook oh zo bizar en ongelofelijk prachtig! Weer kan ik de spelende nieuwsgierige kinderen, übervriendelijke locals en geweldige sfeer als redenen aandragen, echter niet in een Colombiaans maar in een Peruaans sausje. Dat smaakt toch anders, maar beiden smaken zeker naar meer!

Na Puerto Nariño (Colombia) kwam ik aan in Caballococha (Perú), een half uurtje varen over de amazonerivier. Een iets groter plaatsje in de jungle, waar zelfs internet, scooters, moto-taxis en een disco gewoon aanwezig zijn. Bizar! Wat Peruanen tegen het lijf gelopen op straat, belandde ik uiteindelijk dan ook in deze disco, alwaar 3 travestieten nogal enthousiast op m’n aanwezigheid reageerden. In het begin wat oncomfortabel met de situatie, zag ik wel dat deze 3 kerels in vrouwenkleren behoorlijk wat spot over zich heen kregen. Daarop besloot ik eens wat serieuze vragen over hoe zij dat zagen voor te schotelen, waarmee ik zeer duidelijk maakte dat ze van mij niets moesten verwachten. Toen dit eenmaal begrepen werd, vroeg ik als antwoord op de spotdrijvers een travestiet ten dans. Een wederom bizar en erg grappig moment, waarbij der toch velen Peruaanse hoofden onze kant opgedraaid waren. Toen ik echter doorhad dat het al 3 uur was, besloot ik toch maar naar huis te gaan. Om 5:00 ging namelijk het alarm alweer voor de slowboot richting Iquitos: 2 dagen en 2 nachten als sardientjes hangmat tegen hangmat de jungle langs je af zien trekken. Alwaar sommige buitenlandse medereizigers klaagden over de kwaliteit, was deze toch zeker niet minder dan m’n laatste hostel. Met het eten in de 20 euro inbegrepen (service tot aan je hangmat!), plek om rond te lopen, een barretje met smerige oploskoffie, fris (inka cola!), bier en snacks, gewoon stromend water, WC’s en zelfs een primitieve douche terwijl je ondertussen relaxt de jungle ziet passeren, wat met de meereizende Peruanen lult, met 2 superontdeugende dochtertjes speelt krijsend van plezier of een boekje leest… Ik vond het een topreis!

Aangekomen in Iquitos was het weer even wennen aan de hectiek van een Peruaanse chaotische stad ter grootte van Utrecht (en daarmee de grootste stad ter wereld die niet over de weg bereikbaar is). De gegrilde vis, emoliente (een warme dikke drank die goed is voor maagzweer, gastritis en je nieren), reptielenvlees en ander vreemd voedsel maakt de markt een erg interessant plekje. Verder trof ik hier m’n Peruaanse vriend Emilio, die ik ken van de bizarre carnaval in Cajamarca. M’n laatste 2 speciaalbiertjes (Grimbergen blond, Grimbergen triple, red.) bewaard voor deze vrolijke gast, was het gezellig bijlullen samen met 2 van z’n studentes erbij. Een echt open, spontaan figuur die met z’n connecties bij Takiwasi (een onderzoekscentrum naar ayahuasca) nog weleens invloed zou kunnen gaan hebben op m’n toekomstige beslissingen ;-) Voor nu wil ik hem graag bedanken voor z’n harde moeite om ‘lang zal ze leven’ met me te zingen voor m’n 60 geworden lieftallige moeder! Mams, nogmaals van harte!

Na op straat de rits van m’n backpack te laten repareren, gevolgd door een bezoek aan de prachtige locatie van de eerder door Uma getipte sjamaan (die hou ik in m’n achterhoofd voor de toekomst) is het dan nu tijd om Richard en Noud in de prachtige chaos van Iquitos te ontvangen. Ja man, het is superleuk weer terug te zijn! Maar ik mis jullie toch ook wel hoor ;-)