De carnaval te Cajamarca!!!

Na alle bizarre avonturen, confrontaties, rariteiten en doorgedraaidheden leidend tot ongekend plezier tijdens de carnaval in Veracruz te Mexico het afgelopen jaar, hoopte ik dat mijn verwachtingen omtrent de Peruaanse carnaval niet te hooggespannen waren. Maar ik kan jullie geruststellen: ook de carnaval te Cajamarca komt van een andere planeet. Met water en verfgevechten op straat een andere insteek, maar zeker vol kleur, sjpas, dans, plezier en met hier en daar een pilske erbij. Of beter, een calientito.

In de veronderstelling 2 dagen voor de carnaval te arriveren, bleek dat in Cajamarca er al vanaf 1 februari verscheidene feesten hebben plaatsgevonden. De grootste festiviteiten vinden echter gewoon parallel met onze Limburgse vrijdag t/m dinsdag plaats. Aangekomen bij een relaxt couchsurfingadresje een zevental kilometers buiten het centrum, bleek het meteen al een gezellige boel: naast onze Peruaanse host bleken ook nog 2 Françaises, 2 Chilenen, een Noorse en een Spanjaard zich voor te bereiden op de carnaval. De donderdagavond begonnen we echter al met een couchsurfing-avond, om ook de reizigers verblijvend bij andere Peruaanse couchsurfers te leren kennen. Een goede basis om met een grote club de bizarre doorgedraaide Peruaanse carnavalsmentaliteit aan te gaan.

De vrijdagavond begonnen de carnavalsfestiviteiten zelf. Op het centrale plein ontdekten we het Cajamarcaanse calientito (‘warmertje’), een tweedehands fles cola hervuld met een van riet gemaakte alcoholische warme drank met maracuya (een soort passiefruit). Voor anderhalve euro een bijzonder efficiënte carnavalsaankoop en gemakkelijk te delen met anderen (lees: de fles geforceerd aan de lip zetten van twijfelende medefeesters). Tevens bleek de fles ideaal om mijn sinds Costa Rica ontwikkelde drank-serveer-strategie toe te passen. Als eerste stap zoek je een onbekende uit, bij voorkeur een mooie Peruaanse. Vervolgens vraag je vriendelijk ‘Kun je je hoofd asjeblieft iets achterover buigen?’ Zo… Juist ja! En nu de mond iets openen…’ Vervolgens hou je 2 vingers iets boven de geopende mond van het slachtoffer en tover je de tot dan toe verborgen gehouden fles calientito of rum tevoorschijn. De flessenhals zet je op je 2 vingers alvorens de flessenbodem tot grote hoogtes te verplaatsen. Een uitstekende strategie met een 100% succespercentage om met de Peruaanse medefeester te integreren, zoals de foto’s op www.picasaweb.google.com/dennisvoes bewijzen.

Om echter het vermoeden te scheppen dat de Peruaanse carnaval niet enkel om drank draait, werd er ook flink gedanst. Met flink wat trommelwerk en koperen blaasinstrumenten op straat, aangevuld met traditionele carnavalsteksten zingende Peruanen, zat de sfeer er al snel in. En alhoewel mijn nuchtere Nederlandse roots mij nou niet de grootste danskwaliteiten ter wereld aangeleerd hebben, maken danslustige Françaises, Chilenen en Peruaansen het onmogelijk niet vreugdevol mee te doen. Onderweg naar een toilet (lees: een iets minder druk plekje op straat) en vrolijk dansend met wie dan ook op m’n pad kwam, duurde het ff voordat ik terugkeerde. Bleek de hele groep zich naar elders verplaatst te hebben. Al feestend een beetje rondzoekend naar mijn host, sprak een andere Peruaanse couchsurfster me tussen het feestgedrang aan. Puur toeval en geluk dat ze me herkende van de foto van een email die ik haar eerder gestuurd had, en het was geen enkel probleem om bij haar op de bank te slapen. Heerlijk als problemen opgelost worden voordat ze een probleem vormen :-)

Na een paar uurtjes slaap was het echter alweer schminken geblazen: de dag van water- en verfgevechten was aangebroken. Dat we elkaar zouden ondersmijten leek me logisch, maar brak de straat op turend bleek dat ook de straat, auto’s, tuc-tuc’s, taxi’s, huizen etc. helemaal onder de verf zaten. Eenmaal buiten was er dan ook geen ontkomen meer aan, maar onze groep had ook een emmer gevuld ter verdediging en aanval. Onderweg richting het centrum kwamen we nog twee Peruaanse opa’s tegen, die hun biertje even lieten rusten om met hun uitstekende zangtalent traditionele carnavalsliederen te doen voortbrengen. Werkelijk prachtig! De ‘oorlog’ ging echter verder, en met pick-up trucks met emmers water gooiende Peruanen achterop ontwikkelde ik al snel de strategie om zo’n pick-up sluw van achteren te benaderen en alle achteropzittende ‘vijanden’ onder hun eigen water te doen eindigen. Uiteraard kwam ik daar enkele malen zelf zeer slecht vanaf…

Zoals alles altijd goedkomt, kwam ik vervolgens de kwijtgeraakte club couchsurfers van de dag ervoor weer tegen. Alsof het niet beter kon worden, raakte ik vervolgens aan de praat met Johanna, een wel heel erg mooie Peruaanse. Zeer zeer tevreden en zelfs een vleugje boven eigen verwachting in ging het praten vanzelf over in dansen, en het dansen in meer. Tegen het eind van de nacht zat ze der echter ff doorheen wat alcoholconsumptie betrof, en hebben ik en een vriend van haar haar richting m’n couchsurfingplekje gebracht. Na een tijdje voelde ze zich stukken beter en na wat nachtelijke activiteiten vielen we uitgeput in slaap. Tot het moment dat ze gillend wakker werd, ik van schrik mezelf het bed uit lanceerde en bleek dat haar vriend ook ons bed was ingedoken. Dit was het punt dat ik erachter kwam dat zij deze zogenaamde ‘vriend’ nog nooit gezien had… Niet bepaald een alledaagse situatie, maar tja carnaval zijn nou eenmaal niet de meest normale dagen zal ik maar zeggen.

De dag erop bleek onze host naar Lima te moeten omdat z’n moeder ziek was geworden. Samen met Spanjaard Alejandro stond ik dus in een keer op straat, met alle low-budget hostels volgeboekt. Vol carnavalsoptimisme dat alles wel goed zou komen werd er eerst een pilsje genuttigd, vervolgens met calientito, backpack en al gedanst op het plein en na een wederom zeer amusante nacht vonden we iets na vieren in de ochtend inderdaad een slaapplek bij een vriend van een vriendin van een couchsurferconnectie. Zo gaat dat hehehe. Na 4 uurtjes slaap werden we echter door 2 wildvreemde volwassenen in paniek gewekt. Het bleek dat het huis van de opa en oma van onze host was en zij de deuren aan het sluiten waren. Ik vermoed een communicatiefoutje, maar bijna ingesloten bleek onze host net terug te komen en na een zeer paniekerige brute manier van wakker worden bevonden we ons vervolgens aan een prima ontbijt met een bak koffie. Het kan verkeren… Toch leek het ons beter dit adresje maar te verlaten. Aangekomen op het plein bleek het echter uitgestorven. Op zoek naar een slaapplek was ik dan ook blij na enkele uren het eerder in Baños (Ecuador) ontmoette stel Isabel en Fernando tegen te komen, die me een spotgoedkoop hostel wisten te fiksen. Ik zou later echter wel leren dat ik door alle rariteiten en commotie de grote carnavalsoptocht gemist had, die deze dag elders had plaatsgevonden. Erg jammer, maarja zo loopt het nou eenmaal.

Weer een dagje later kwam ik Francaise Julie tegen, op zoek naar een slaapplek aangezien haar ‘carnavalsrelatie’ met haar couchsurfster-host aan de haal ging. Is het nog te volgen? Na een rustiger middagje met Julie, een helaas wat afstandelijke Johanna en 2 van haar echte vrienden te hebben doorgebracht in een dorpje buiten Cajamarca, was het echter tijd voor de laatste carnavalsavond. De calientito-fles op 2 vingers serverend bij verscheidene feestende slachtoffers was het al snel een gezellige boel. Ach de foto’s geven een prima sfeerimpressie lijkt mij…

Melancholisch en met een traan in het oog moest er uiteindelijk toch echt afscheid genomen worden van de carnaval. Maar niet voordat ik, aan het eind van de nacht en op de valreep van de carnaval, Juanita leerde kennen. Een leuke Limaanse die later mij en Julie met haar vrienden Alex en Karen zouden uitnodigen met hun in de auto mee te reizen. Maar das weer een ander verhaal. Namelijk het volgende, dus tot snel weer ;-)