Shamanenmarkt, medicinale planten, liften, strand

Slaperig en met plakkende oogjes drong het eerste Peruaanse zonlicht ooit langzaam tot m’n hersenen door. Jep, na de nachtbus vanuit Loja in Ecuador was ik slapenderwijs aangekomen in het chaotische Piura. Gelegen in een kurkdroge woestijn was het met een 33 graden stofhappen geblazen bij iedere passerende mototaxi (soort tuc-tuc). Ironisch genoeg vernam ik in deze bloedhete tijd dat tegelijkertijd de Nederlandse nachten jullie een ijzige -20 graden voorschotelden. Toch een ander wereldje. Afgereisd naar Lambayeque bij Chiclayo, werd ik verwelkomd bij m’n eerste Peruaanse couchsurfingadresje: de familie van Christian, broer Gianmarco, vader Theodori en moeder Claudia. M’n eerste Peruaanse week presenteerde zich o.a. met Lambayeque verkennen, het plaatsnemen achter het stuur van een kinder-mototaxi (voelde me zoals wel vaker op m’n reis een groot uitgevallen kind), uiteraard een hutspotje met de familie, het proberen van King Kong koekjes, het toetje mazamora en het drankje chicha morada (beiden gemaakt van paarse mais), een 2-uur durende wandelingen naar archeologische Moche-zandruines die bij aankomst gesloten bleken en een bezoekje aan het graftombe museum van Sipan, koning van het voormalige Moche rijk. Mijn interesse ging echter meer uit naar de medicinale plantenkraampjes op de markt van Chiclayo.

Aangekomen op deze markt was er een groepje Argentijnse reizigers muziek aan het maken met de kinderen. Na een babbeltje met deze Argentijnse hippies en wat locale marktverkopers, volgde ik een van de marktverkopers naar een vriend van hem die medicinale planten, kruiden en overige ons westerlingen vreemde methodes aanbood. Een vriendelijke kerel genaamd Elmer deed tussen de vele zaken door flink wat informatie uit de doeken over zijn kennis, ervaringen en marktwaar. Zo liggen de San Pedro cactussen (weten hoe een sterk hallucinerend poeder te extraheren? Mail me!), Misha of Toe bladeren (met als devies ‘zet de thee niet te sterk of u sterft’) en ayahuasca extracten klaar voor ritueel gebruik - of om de woorden van de shamaan te gebruiken: ‘om te zien’. Geniet mee van deze nieuwe wereld op www.picasaweb.google.com/dennisvoes ;-) Ondanks ons relatief vrije drugsbeleid praten we hier voor Nederlandse begrippen allen verboden middelen, terwijl ze in de Andes en jungle van Peru overal te vinden zijn. Niet vreemd dat het ons aan nogal wat kennis van medicinale planten ontbreekt als het dankzij gebrek aan kennis omtrent hoe deze middelen te gebruiken illegaal blijft in onze wetgeving… Vragend naar een andere cactus, bleek dit geen hallucinerende plant te vormen maar het ons van de shampoo bekende Aloë Vera. Wij strijken het ons in in de haren, maar het eten van Aloë Vera biedt ook weer verschillende helende eigenschappen. Samen met een berg mij nog voornamelijk onbekende geneeskrachtige kruiden, enkele dode beesten en huiden hangend aan touwtjes en verschillende balsems, lotions en parfums mocht deze nieuwe wereld mijn nieuwsgierigheid slechts oppervlakkig bevredigen. Tja de 13 jaar ervaring van Elmer valt nou eenmaal niet in 3 uurtjes over te brengen… Maar mijn lust naar kennis en drang om in juli bij een indianenfamilie in de Amazone te leven om meer te leren omtrent dit thema is weer frisjes aangewakkerd!

Opvallend was, in vergelijking met m’n eerder opgedane boekenkennis, dat tegenwoordig het gebruik van deze middelen je de engelen laten zien en de weg naar God illustreren. Dat terwijl de Incashamanen uit de jaren ’70, ’80 en eerder (en degene die nu diep in de Amazone wonen) altijd refereerden naar het contact met Moeder Aarde, Vader Zon, krachtdieren etc. Indien we hetzelfde ritueel met dezelfde hallucinerende planten uitvoeren, wat is het verschil? Mij zal het worst wezen of je het met God en Engelen wilt labelen, of praat over Moeder Aarde en Vader Zon (alhoewel laatstgenoemde toch m’n voorkeur heeft), als ik zelf maar eens kan ervaren waar we het nu überhaupt over hebben! Later meer dus...

Nadat verscheidene Peruanen zich lyrisch hadden uitgelaten over de carnaval in Cajamarca, besloot ik m’n plannen om te gooien en in het stranddorpje Huanchaco (gelegen bij Trujillo) deze carnaval af te wachten. Aangezien ik toch enkele dagen te over had, besloot ik de 200km tussen Chiclayo en Trujillo te liften. Na 2 uur in de hitte de Panamericana afgestruind te hebben, mocht ik op een flinke oplegger klimmen om bovenop cementzakken plaats te nemen. Met de wind in de haren en een 360 graden uitzicht over de passerende woestijn en bergen voelde ik me de koning te rijk. Bij het vertrek was ik echter dermate blij, dat ik 1 detail over het hoofd had gezien. Zonder mogelijkheden om met de chauffeurs te kunnen communiceren, hoopte ik na een tweetal uurtjes dat er snel een sanitaire stop zou volgen. 4 uurtjes later lag ik echter kreunend met hoge nood op de cementzakken, en toen Trujillo nog 40km bleek wist ik dat ik het niet ging redden. De cementzakken afstruinend naar de rand van de rijdende truck, bleek de wind dermate krachtig dat het me toch te risicovol leek van de truck af te plassen. Het trapje tussen truck en oplegger overwegend bleek ook net wat te risicovol bij een ruime 50km/uur over het wat minder vloeiend asfalt dan we in Nederland kennen, beter om dergelijke acties aan Hollywood over te laten. Toch moest dit probleem opgelost worden... Zonder een betrouwbare waterdichte plastic zak, schoot me te binnen dat ik een aluminium pannetje in m’n backpack had. Balancerend op de rijdende truck lukte het me zonder te morsen de helft van m’n behoeften in het kleine kookpannetje te deponeren: voldoende om het tot een toilet te halen. Toen ik echter de inhoud van het pannetje tevreden overboord smeet, bloes een sterke windvlaag de gehele zaak in een spray over de oplegger heen. Fuck fuck fuck, alhoewel ik blij was dat het inmiddels duister was. Na 3 pannetjes water erachteraan gegooid te hebben was ik blij dat het begon te regenen. Tja op reis kom je af en toe een zeer persoonlijk ‘oeps’ –momentje tegen, iets wat me beter leek voor me te houden tegenover de vriendelijke truckchauffeur...

Een 15km voor Trujillo en Huanchaco stopten we bij een tankstation. Aangezien deze reis liftend wat tijdrovender was uitgevallen, was het al laat en de chauffeur en 2 werknemers op het tankstation raadden me af zo laat nog naar Huanchaco af te reizen. Om dit probleem op te lossen, boden ze aan om m’n tentmatje in het hokje naast de petroleumpomp neer te leggen om aldaar te slapen. Na een goed gesprek met chauffeur Jose in een wegrestaurantje en een basale maar effectieve nachtrust, bracht de truck me de dag erop naar de rotonde alwaar een colectivo-busjes me verderbracht naar Huanchaco. Gehaald :-)

Na een paar daagjes bijkomen op het strand, bleek de eigenaresse van het hostel Waiki House een schat van een vrouw. Hoewel ik met Elizabeth niet altijd op een lijn lag omtrent religieuze thema’s, leerden we veel over elkaars overeenkomstige en uiteenlopende visies. Haar dochter contacterend werd ik uitgenodigd om het weekend mee te reizen naar het strand Puamepe met een religieuze club vrienden van de evangelische kerk. Hoewel het mij persoonlijk net wat overdreven leek dat bij ieder bord voedsel, ieder spel en iedere actie God bedankt werd, was het een gezellig informeel gezamenlijk weekend. Na enkele partijtjes volleybal, het bouwen van een altaar op het strand, een onderlinge competitie een vlag van de tegenstander te veroveren, een Peruaans shirt cadeau gekregen te hebben van de kerel die bij een spel mijn shirt kapottrok en enkele borden heerlijk voedsel (ceviche!!) was het tijd om terug te keren naar Trujillo. Wederom te laat aangekomen om de reis naar Huanchaco aan te vangen, mocht ik ditmaal in het huis van 2 Peruanen overnachten. De volgende dag bezocht ik eerst hun evangelisch centrum, alwaar ik mijn hulp aanbood de cementen vloer met een hamer af te breken omdat er binnenkort een nieuwe ingelegd werd. Pffff zwaar werk bij deze temperaturen en vond het dan ook niet erg in de middag weer op het strand te liggen!

Nadat Elizabeth zich meer als een hartelijke moeder dan de eigenaresse van het hostel presenteerde (er werd goed voor me gezorgd en de laatste nacht werd betaling geweigerd), leek een bord hutspot me het minst wat ik kon doen. Toen mijn uit elkaar vallende kleine rugzak ook nog eens gerepareerd werd met haar antieke naaimachine wist ik niet hoe deze vrouw te bedanken. En ondertussen mocht ik in de avonden genieten van een prachtige zonsondergang met een Trujillo-pilsje en een pijp met shamanetabak ter hand. Heerlijk bijkomen is dat!
De laatste dag bezocht ik nog de indrukwekkende zandruines Chan Chan, een van de hoofdvestigingen van het Moche rijk, samen met het bijbehorende interessante museum. In de namiddag kwam ik in Elizabeths huis aan in Trujillo, alwaar enkele uren later de nachtbus richting de carnaval van Cajamarca zou vertrekken. En hoewel ik al een berg heerlijke, interessante en fantastische avonturen in Peru mocht meemaken in deze eerste tweetal weekjes, kan ik jullie alvast verklappen dat het met de bizarre, knotsgekke doorgedraaide carnaval te Cajamarca er alleen nog maar beter op zou worden. Spoedig dus weer meer! :-D