Van Baños tot Cuenca door de Amazone

Ook na ruim een jaar reizen blijft afscheid nemen lastig. Van de indianen dan, want na de kou en aardappelsoepjes met bananen was het, eenmaal aangekomen in het wat meer toeristische Baños, heerlijk om op 1800m de warmte van de zon weer te voelen en wat gevarieerder te kunnen eten. Daarnaast was ik via couchsurfing welkom bij Juan Carlos, alwaar de deur voor iedereen openstaat en ik verschillende medereizigers uit Rusland, Polen, Argentinië, Ecuador en Engeland mocht treffen. Een gezellige bedoening!

Op dag 1 besloot ik de verschillende uitkijkpunten te bezoeken. Na twintig minuutjes mocht ik genieten van de uitzichten over het stadje, maar uitzicht op de indrukwekkende en actieve monstervulkaan Tungurahua vereiste een heftige en zwetende klim van 2 uur. Voor jullie vereist het echter maar enkele muisklikken naar www.picasaweb.google.com/dennisvoes ;-) De vele vriendelijke boeren hielpen me een andere weg terug omlaag te vinden, alwaar ik vlak voor de schemer nog wat extra plaatjes van Baños kon schieten.

Met het begin van de amazonejungle enkele tientallen kilometers van Baños verwijderd en sinds begin oktober de jungle missend, was het tijd om dan eindelijk ook m’n eerste tripje aan te vangen naar die beroemde longen van onze aarde. En tja… Hoe ga je als Nederlander voor het eerst in je leven de amazonejungle in? Juist ja! Op de fiets. De 65km van Baños tot Puyo aanvangend, werd het na een tiental kilometers al een hele uitdaging de amazone überhaupt te halen. Afdalend op de mountainbike met de wind in de haren zag ik ff een pittige verkeersdrempel over het hoofd… Een smak tegen de stenen weg was het gevolg, armen, knieën, schouders en ook broek en schoenen openhalend over enkele meters niet bijster vergeeflijk asfalt. Met een clubje Peruanen en Argentijnen meefietsend die het spektakel zagen gebeuren, kwamen we na een tiental kilometers een eerste hulp post tegen. Toen de kerel naast alcohol nog een breed arsenaal aan andere uitermate pijnlijke desinfecterende middelen tevoorschijn toverde, was het plezier duidelijk aan zijn zijde. Koppig als ik ben, besloot ik echter m’n weg te vervolgen, inclusief een benauwende sluiptocht onder de rotsen door om een überkrachtige waterval van dichtbij te aanschouwen. De Argentijnen en Peruanen na 25km achter me latend, lag de weg de amazone in voor m’n voeten. Na enkele pittige keren klimmen maar vooral heerlijk snelle afdalingen stopte ik na een ruim uurtje bij een restaurant om te vragen hoe ver het nog was. Een regenbui had echter het bloed weer rijkelijk laten vloeien en na een verschrokken blik werd ik weer uitvoerig onder handen genomen door deze bijzonder vriendelijke mensen, die me naast een berg ontsmettingsmiddelen ook een glas cola aanboden. Alles gaat met zulke warmte en openheid gebaard, dat ik me soms toch wel een beetje zorgen maak om me binnenkort weer met de Nederlandse gesloten individualiteit te moeten confronteren… Met de bus teruggekeerd in Baños was het naast enkele daagjes rust en herstel uiteraard ook weer tijd voor een hutspotje, begeleid met een vers fruitsapje met een verdacht rumachtig bijsmaakje.. Ze weten wat je nodig hebt hier na een klap tegen het asfalt!

Het raften en de thermische baden noodgedwongen ingeruild voor enkele dagen heerlijk koken, was het na vier dagen rust de tijd gekomen om naar Cuenca af te reizen. En waarom de makkelijke snelle nachtbus nemen als je ook om kunt reizen door de jungle? Afgereisd naar Puyo bereidde een hamburgertje in een tot restaurant omgebouwde bus en een goede nacht slaap me voor op een dag liften. Jep, vernomen dat de Amazone-zijde van Ecuador een veiliger territorium is om te liften, wilde ik de 130km naar Macas graag avontuurlijk en kostenloos afleggen. En jawel hoor, na een kwartiertje bevond ik me achterin een vrachtwagentje die met een matras en wat stoelen diende om een familie uit Ambato richting een waterval te vervoeren. Na een tiental minuutjes babbelen besloot ik met hun mee te gaan voor een verfrissende duik bij die waterval. Na de wandeling terug liep het echter al tegen enen en der was pas amper 25km afgelegd… Na enkele happen brood, tomaat en papaya mocht ik echter alweer plaatsnemen in een pickuptruck onderweg naar een van de Shuar indianendorpjes, zo’n 40km voor Macas. Aldaar regelde ik met wat Shuar indianen een pickuptruck tot in Macas, alwaar ik na enkele uurtjes Macas verkennen uiteindelijk nog steeds in een nachtbus naar Cuenca belandde. Maar wel met een dag avontuur achter de kiezen :-)

In Cuenca mocht ik van de gastvrijheid van Ely en haar familie genieten. Met haar moeder werkzaam in de kantine van de middelbare school en Ely zelf druk bezig met de studie toerisme, restte mij het eten van prima schoolvoedsel aangevuld met een toeristische route door Cuenca luisterend naar Ely’s vers aangeleerde kennis der stadshistorie. Ze legde me uit welke naar mijn mening ietwat lachwekkende methoden de Spaanse kolonisten gebruikten om het pre-Colombiaanse volk tot het christendom te bekeren. Zo hangt aan het kruis in de kathedraal van Cuenca geen blanke maar gekleurde Jezus, terwijl in de glas-in-lood ramen de zon (God van de Inca indianen), maan (God van de Cañara indianen) en Maria staan afgebeeld. Of het vanwege deze acties is weet ik niet, maar het is de kolonisten in ieder geval wel verdomde goed gelukt het merendeel te bekeren. Na ook deze familie met hutspot kennisgemaakt te laten hebben, mocht ik op een van Ecuadors grootste markten zelf genieten van typische gerechten van Cuenca. Heerlijk mals varkensvlees, vers uit het beest gewroet met de handen van de potige verkoopster, werd vergezeld door krokante stukken varkenshuid, zachtgefrituurde aardappelen, salade en verschillende types mais. Na de zaak letterlijk met huid en haar naar binnen te hebben gewerkt, werd m’n Cuenca ervaring afgesloten met een avondje bioscoop en een pilsje bij stadsuitzichten rondom middernacht.

Vervolgens ben ik via Loja afgereisd naar het prachtige Vilcabamba. De weg vragend naar een ecolodge een kwartiertje buiten het dorp, vroeg ik ook meteen even naar potentiële mogelijkheden er evt. te kunnen werken. Een oudere dame uit de VS die er woonde wist me niet uit de brand te helpen, maar ze bleek morgen te verhuizen en bood me aan voor haar een dag als verhuizer te werken. Ook prima. Aangekomen in de ecolodge nestelde ik m’n tent midden in de natuur en tussen wat Argentijnen in. Met een in het bos verscholen toilet/douche en een bamboehut voorzien van een keuken een heerlijke plek een tijdje te blijven. Jammer dat ik vanwege visa-redenen spoedig weer wegmoest…
De erop volgende morgen was het vroeg opstaan om de natuur te verkennen. Met prachtige bergen in de omgeving, stromende riviertjes, vergezichten over Vilcabamba, enorme cactussen, interessante geologische rotsformaties en wat pre-Colombiaanse historie een zeer prettig stukje aarde! Na een drie uurtjes wandelen was het echter tijd me op te maken voor een middagje zwaar werk. Jane, de oude dame uit de VS, wachtte me met 3 Ecuadoriaanse verhuizers en een kerel uit de VS op. Behoorlijk bezorgd om haar meubels, kwam mijn kennis der Spaanse taal erg goed van pas om de normaal vee en zakken rijst vervoerende verhuizers een beetje in te lichten over het hoe&wat. Met name toen de verhuizers zonder enige vorm van communicatie met haar halve inboedel ervandoor reden zag Jane terecht wel enige reden tot paniek. Nadat zij via via de verhuizers echter aan de telefoon kreeg, bleek buiten wat cultureel verschillende aannames niets aan de hand. Na ook een tweede afgeladen wagen met spullen te hebben afgeladen, ontving ik 5 dollar fooi - niet niks hier! Ze was echter bijzonder blij met voor de goede en geruststellende tweetalige begeleiding die ik geboden had tijdens de verhuizing. Alvorens in de nachtbus naar Perú te stappen, besloot ik met Jane nog ff een restaurantje te bezoeken. Dit aardige vrouwtje bleek haar 65 levensjaren niet stil te hebben gezeten. Haar interessante verhalen boden mij een beetje inzicht in haar vele levenservaringen, opgedaan tijdens o.a. 5 jaar Canada, 2 jaar Frankrijk, 1 jaar China en 18 jaar op Hawaï. Wat een energieke, vrolijke, hartelijke prachtvrouw! Ik hoop dat mijn visa-dagen-besparende tijd in Perú net zo’n mooie contacten gaat opleveren.