Ruige Andes en Panzaloa indianen

Na een ruime maand Quito was het tijd voor een van de meest indrukwekkende stukken Andes: Zumbahua, Shalalá en het Quilotoameer. Met als ingrediënten spectaculaire Andes vergezichten, een enorm kratermeer en het thuisgebied van de Panzaloa indianen lag er weer voldoende avontuur op de loer. Een 14km voor het kratermeer ligt het plaatsje Zumbahua, daar waar de Panzaloa indianen iedere zaterdag hun traditionele lokale markt organiseren. Vrijdags aangekomen en op zoek naar een stekje voor mijn nieuwe paradijsje genaamd tent, waren de eerste geluiden positief: ‘alles rustig, veilig, gebeurt nooit niks’. Eenmaal een prachtlocatie gevonden aan de rivier, kwamen me toch enkele signalen ter oren dat alleen aan het water overnachten toch niet geheel risicoloos is (mesgebaren over de keel is een vrij duidelijk internationaal gebaar). Vastberaden om toch mijn nieuwste aanwinst op te zetten, besloot ik wat dichter bij het dorp iets regelen. Een huis passerend met op het dak allemaal dansende indianenkinderen, leek het me een goede zet hun eens te polsen over mogelijkheden in hun achtertuin. Alhoewel hun ouders niet thuis waren, gingen ze na mijn uitleg enthousiast onderweg naar een andere volwassene in het dorp. Geen idee waar de beste man vandaan kwam, maar toestemming verlenend de tent op te zetten stelde ik verder geen vragen meer. Nadat niet ik maar de kinderen m’n tent in elkaar gezet hadden, was het tijd om een kampvuur te fiksen met papier, sprokkelhout, planken en… oude fietsenbanden. Tja het bleek prima te branden en spoedig volgden de spelletjes, moppen, Spaanse en Nederlandse kinderliedjes (verdomme wat ben ik der veel vergeten zeg!), zingen en dansen in een kringetje, handtekeningen zetten op ieders t-shirt (serieus!) en mijn eerste woorden Kichwa (jep er is hier inderdaad sprake van enige overlap met het Quechua van de Peruaanse Inca-indianen). Met een grote glimlach en zoveel mogelijk kleren aan ging ik m’n eerste frisse nacht in de tent tegemoet op 3.5km hoogte.

Zaterdag begon de dag struinend over de markt tussen de bolhoedjes, tropisch fruit en groenten, een afgehakte koeienkop (kopen?) etc. Na een lokaal ontbijtje, babbeltje en wat sfeer absorberen was het tijd om brood en bananen in te slaan voor de overnachting aan het spectaculaire kratermeer. Dit plan werd echter een dagje uitgesteld, aangezien ik geen nee kon zeggen toen de kinderen me uitnodigden hun dans te komen bewonderen tijdens een voorstelling in de Evangelische kerk die avond. Gedurende de dag zelf mocht ik als enige toeschouwer genieten hoe de kinderen de dans voorbereidden, uiteraard afgewisseld met tevergeefse doch grappige pogingen zelf de pasjes ook eens te wagen. De keuken in banjerend om water te verwarmen voor een douche, was het toch ff raar om tegen de ouders van de kinderen aan te lopen in hun eigen huis. Maar wederom zegevierde de gastvrijheid: terwijl zij het water op het vuur zette om me te kunnen douchen, mocht ik genieten van een pastasoepje. Vervolgens ging ik met een emmer heet en een emmer koud water richting de douche: een donker hokje alwaar je 2 loshangende draadjes in elkaar haakt om het licht aan te doen. Bukkend om te voorkomen deze zwevende draadjes ‘mee te douchen’, mixte ik het water tot een aangename temperatuur en gooide ik bakjes heerlijk warm water over me heen. Net iets anders dan bij ons, maar je krijgt je eigen schoon en fris.

Na een plezierig voetbalpartijtje was het gedaan met de gein: we gingen naar de kerk. Alhoewel… Gedaan met de gein… Ondanks wat serieuze speeches later op de avond, wordt het woord van God hier met dans, zang en spelletjes verspreid, afgewisseld met een partijtje volleybal. De locals doen aan niets anders dan feestvieren op vrolijke, rappe melodieën waarmee Jezus en God vereerd worden. En nog een applaus voor Christus, yeah! Onder luid geschreeuw van de club kinderen, ontkwam ik er zelf ook niet aan om deel te nemen aan een van de vele activiteiten, te beginnen met een eetwedstrijd. Kwam goed uit, begon toch net trek te krijgen. Met brood, drank en bananen al snel achter de kiezen, ontdekte ik dat het additionele gedeelte om een draad door een minuscule naald te krijgen mij ietwat lastiger afging dan de zelf-kleren-makende indianenconcurrentie.. Later volgde een herkansing in de strijd Nederland – Panzaloa indianen in de vorm van een stoelendans voor volwassenen. De eerste ronde overleefd, ging ik onder luid gejoel van alle indianen tegen de vlakte in een overenthousiaste poging ook de tweede ronde te overleven. Dankzij de enthousiast foto-schietende indianenkinderen valt er wederom mee te genieten van m’n acties op www.picasaweb.google.com/dennisvoes Ach ja, het helpt zeker het ijs te breken en al snel overwon de nieuwsgierigheid, van volwassene tot de verlegen 16-20 jarige indianenmeisjes, die toch even een giechelend babbeltje kwamen maken. Met meer zang (maar ook lelijk geschreeuw waar geen God blij van wordt lijkt mij) en dans was het als ‘gringo’ weer onvermijdelijk uit de picture te blijven. Jazeker, iets later op de avond en met de miskito-dans afgelopen juli nog in gedachten, werd ik weer het podium opgeroepen om een God vererende dans te improviseren. Helaas voor jullie, gelukkig voor mij, geen filmpjes ditmaal: de camera zwiepte in m’n Thaise heuptasje de gehele dans mee aan m’n eigen zijde. Afsluitend met een opzwepende polonaise (ja die kwam vroeg dit jaar voor deze Limburger) mocht ik na een berg enthousiaste knuffels van de kinderen bekaf richting bed.

Na een tweede koude nacht in m’n paradijselijk tentje, was het dan toch echt tijd om afscheid te nemen en richting het kratermeer te verkassen. Vreemd dat een afscheid na slechts 48 uur al zo’n bevalling kan wezen.. Maar dat ik tijdens het handjesschudden werd uitgenodigd om bij een indianenfamilie te blijven slapen woonachtig vlak bij dit kratermeer, geeft ook aan dat er binnen deze 48 uurtjes flink wat gebeurd is. En dus bevond ik me na enkele uurtjes in het huis van Geraldo, een basisschoolleraar die werkt in een dorpje 2 uurtjes lopen verderop. Met 6 bananen, vier mais-aardappel soepjes en een bord rijst per dag ga je je hamburger of biefstuk toch snel missen, maar wat een eer om bij zulke hartverwarmende mensen over de vloer te mogen komen! Na een heerlijk nachtje slapen onder 4 lekker warme dekens, gingen zoon Kleber en ik onderweg naar het kratermeer. Op inmiddels 3.8km waren de stijgende gedeelten op z’n minst zeer pittig te noemen, maar het was de tocht meer dan de moeite waard. Wat een ruig landschap, wat een prachtig uitzicht! De krater in afdalend tot aan het meer, realiseer je je wat voor immens heftig stukje aarde je onder de voeten hebt. Na een bananenlunch, steentjes ketsen over het meer, een meditatie tussendoor en kruisje bolletje in het zand was het tijd voor de zware klim terug. Hijgend verzamelden we nog wat tifo (volgens mij is het mint) om een gezonde opkikkerende thee te kunnen zetten bij terugkomst.

Eenmaal thuis was het tijd om weer een douche voor te bereiden. Onder begeleiding van een van de dochtertjes gingen we de jerrycan vullen bij de watertank, om vervolgens de zaak in een megaketel op het vuur te zetten. Douchen in de kou op 3.8km hoogte met een emmer kokend water blijft een aparte ervaring. Eenmaal opgefrist was het met de 6 van de 9 kinderen die nog thuis woonden al snel een gezellige bedoening met m’n reisversie van ‘mens erger je niet’. Toen ook de moeder aanhaakte, vonden de moeder-dochter gesprekken allemaal in het Kichwa plaats, terwijl er net zo goed Spaans gesproken kon worden. Een situatie die ik als Limburger maar al te goed kan begrijpen ;-)

Met zowel in Zumbahua als bij leraar Geraldo duidelijke signalen dat er tegen kost en inwoning Engels les gegeven kan worden op de indianenscholen, zal ik bij m’n terugkeer in juni zeker overwegen het voor hier torenhoge bedrag van $235 neer te tellen voor 6 extra maandjes visum. Het mag der dan zo verdomde koud wezen, de kinderen blijven me maar vragen wanneer ik weer terugkom.. Zo wie immer, we gaan ’t zien!