Eventjes andere koek...

Het was weer ff geleden (zeker voor mijn doen..), maar inmiddels raken mijn dagen dan ook niet vervuld met hallucinerende cactussen in de Mexicaanse woestijn, agressieve camera-hebberige Maya-oma’s, sprookjesachtige watervallen, Guatemalaanse paas-parades, Honduraanse verjaardagsfeestjes, El Salvadoraanse gastvriendelijkheid, computerlessen aan Miskito-indianen, diepzinnige gesprekken met Costa Ricaanse daklozen, dronken nachtelijke jungle-wandelingen op Panamaanse Caribische eilanden, het over zee omzeilen van ondoordringbare jungle via meeliften op speedboten… Om maar een enkel voorbeeldje te noemen ;-)

Nee, op zoek naar een subtiele verbetering van m’n financiële situatie (het wordt frustrerend altijd dat pilsje te moeten weigeren..) ben ik reeds een ruime maand in Medellin te Colombia. Dat betekent echter niet dat er niets te vertellen is. En zeker niet als het aan mijn delende woordenbrij ligt.

Laten we beginnen bij de stad zelf: Medellin. Met zo’n 2.5 miljoen inwoners (bijna driemaal Amsterdam) een iets massalere stad dan de meeste plekjes die ik in Centraal-Amerika heb achtergelaten. Gelegen in een vallei wordt de stad bewoond door overvriendelijke hardwerkende en hardfeestende Colombianen. Er is dan ook bijzonder weinig te merken van het feit dat dit ooit één van ’s werelds dodelijkste steden was, gecontroleerd door drugsbaron Pablo Escobar die hier in 1993 is omgebracht. Een voorbeeldje van de Colombiaanse vriendelijkheid: na een bedelende dakloze een dubbeltje te weigeren, ontving ik een stralende glimlach met de woorden “een gelukkige middag”. Ik kan me andere reacties herinneren gedurende deze reis… Met een rijkelijk nachtleven, nabijgelegen natuurreservaten en verscheidene musea, theaters, optredens, bioscopen en meer van dat soort cultureel vermaak, is het enigszins frustrerend dat de zoektocht naar wat extra financiële kracht tot nu toe wat tijdrovend (lees: tegenvallend) uitgepakt heeft. Aangevuld met een spoedig naderende visum-deadline zal de reisdraad dan ook spoedig weer opgepikt worden, iets waar ik na 6 weekjes rondzoeken erg naar uitkijk!

Maar terug naar de belevenissen tijdens m’n tijd in Medellin. Te beginnen bij het wederzien van Luiz: een vriend die ik via een oproepje op internet heb leren kennen om voor gedeelde benzineprijs in m’n oude fordje het Sziget-Festival in Hongarije te bezoeken, alweer een ruime 5 jaar geleden. Geboren in Colombia, maar met 2 jaar geadopteerd in Nederland, hebben we het hier over een familie-zoekende Colombiaan, ironisch genoeg zonder kennis van de Spaanse taal (daar wordt nu aan gewerkt, toch Luiz?). Ik heb al veel meegemaakt, maar zijn verhalen over zoektochten naar je eigen familie waren ver van m’n bed en bijzonder indrukwekkend. Dat laatste gold trouwens ook voor zijn genereus aangeboden kan Colombiaans speciaalbier: bedankt kerel!

In diezelfde tijd mocht ik voor het eerst sinds 7 maanden Diana weer omarmen. Na zo’n lange tijd een speciaal moment, en met Luiz als behulpzame fotograaf mag je op www.picasaweb.google.com/dennisvoes een beetje van het moment meegenieten. Voor de aankomst op haar eerste reis ooit, had ik reeds een prima hotelletje uitgezocht voor een prima prijsje. Gedurende het weekend kwam het addertje echter onder het gras vandaan: de verscheidene interessante geluiden der intiemere momenten van Colombiaanse stelletjes maakten duidelijk dat ze hun hotel toch realistischer zouden aanprijzen als motel. Waarschijnlijk waren we dan ook het eerste stel wat navraag deed naar een keuken, internet, een dagelijks praatje maakte met het personeel en een waslijn met kleren te drogen hing in de ho… motelkamer. Ach.. laten we het een komische start tezamen noemen :p

Na afscheid genomen te hebben van Luiz (die dankzij m’n genereuze vrienden zichzelf nog even mocht terugzien te Sziget, in m’n cadeau gekregen fotoboek), was het tijd kennis te maken met Andres: een goede vriend van een in Mexico wonende Colombiaanse vriendin van Diana (is het nog te volgen?). Een te goede kerel alwaar we nu al enkele weken thuis verblijven om naast de Colombiaanse gastvrijheid, vriendelijkheid en flexibiliteit ook de Colombiaanse keuken en de stad zelf beter te leren kennen. Tussen de eerste Spaanse sollicitatiegesprekken door werden we ook nog uitgenodigd voor een Halloweenfeest in het enorm gastvrije hostal waar ik m’n eerste 4 nachten verbleef. M’n Limburgse carnavalservaring hielp gelukkig weer om met minimale middelen een outfit bij elkaar te improviseren, hoewel Diana refererend aan het Mexicaanse dodenfeest toch meer diepgang aan haar outfit wist mee te geven.. We werden in ieder geval warm ontvangen door de gemixte groep van lichtelijk aangeschoten feestende reizigers en Colombianen, die als klap op de vuurpijl met ruim 30 man in geïmproviseerd Nederlands op camera m’n vader nog even feliciteerde voor z’n 60ste verjaardag: erg vet, superbedankt! Na wat dronken geïmproviseerde danspasjes in een lokaal salsa-barretje viel ik dan ook heerlijk in slaap.

Later mochten we wederom optimaal profiteren van Andres’ gastvriendelijkheid door naast z’n vriendin Juliana ook mijn in Capurganá ontmoette vrienden Gustavo (de directeur van dat bouwbedrijf) en z’n vrouw Ligia uit te nodigen voor een prima bordje hutspot. Tja ik zal toch zeker minimaal 1 bord hutspot per land verspreiden. Minimaal!

Verder is het enige Colombiaanse metrosysteem ook te vinden in Medellin, inclusief 2 metro-kabelbanen de berg op. Een willekeurige zaterdag mochten Juliana, Andres, Diana en ik dan ook optimaal genieten van de uitzichten over Medellin, gevolgd door een cultureel Afro-festival elders in de stad. Uiteraard heb ik weer het uiterste van mijn camera gevergd om jullie de kans te geven mee te genieten.
Een weekje later hebben we Juliana en Andres geholpen met een foto-competitie betreffende hun dakterras-groententuin, voor mij de ideale kans om een vispastaatje met groene pesto te introduceren aan deze 2 Colombianen (jep Martijn gebaseerd op jouw receptje). Met de pesto-potjes niet voorhanden, was het zelf pesto maken een tijdrovende uitdaging, maar met succes: lekkerder dan welke pesto-pastaatje ooit tevoren kon ik m’n trotse glimlach niet meer verbergen. Verder bood Medellin ons een karaoke-feestje in het hostal, een heerlijk Colombiaans Mondongo-soepje ter hand van Andrés (met o.a. varkenskin en varkensmaag.. toch weer wat anders dan Thaise insecten), een ‘gewoon’ Nederlandse pannenkoek, prachtige uitzichten tijdens de rit in de tweede metro-kabelbaan, aangevuld met een optreden van rock, ska en cumbia-muziek. Jep de stad heeft genoeg vertier te bieden. Doch, Oriënterend op de reis richting Ecuador, kijk ik er erg naar uit om de reisdraad weer op te pikken. Ditmaal met z’n tweeën, ben benieuwd wat dat gaat geven hehehe!

Voor de ongeduldige enthousiastelingen onder jullie: de ervaringsfrequentie gaat dus weer lekker opgeschroefd worden, en daarmee ook het aantal blog-verhaaltjes ;-)
Wederom en zoals altijd wens ik jullie het allerbeste aldaar in het steeds frisser wordende Nederland. Het ga jullie goed!
Jooh,

Dennis