Geen weekje cargo maar een weekje kinderen

Alvorens Panama stad te verlaten om het grote avontuur op cargoboten aan te gaan, raakte ik nog ff in gesprek met Roberto, een Peruaan die hetzelfde plan bleek te hebben. Samen zijn we afgereisd naar Miramar, alwaar we Jimmy tegenkwamen, een Fransman die dezelfde oversteek ging maken. Tevens troffen we een groep van 5 chinezen, jawel ook met het plan via Puerto Obaldia naar Colombia af te reizen, echter met als doel er sneller over te doen dan een week op een cargoboot rondhangen. In Miramar ontdekte ik dat Roberto verbaal zeer handig kon inspelen op z’n extreem lage budget. Een vriendelijk handig babbeltje later stond Jimmy’s tent voor de deur van een restaurantje, alwaar ik m’n hangmat mocht ophangen. Na m’n eerste gratis hangmat-nacht was het tijd voor de zoektocht naar een cargoboot. Het enige aanwezige cargobootje bleek helaas slechts over 3 dagen te vertrekken, beginnend aan een 9-daagse reis om cargo te droppen aan de vele eilandjes bewoond door de Kuna indianen. Wat meer binnensmonds murmelende locals later, bleek er een speedboot rechtstreeks naar Puerto Obaldia te gaan. En dat bleek nogal een snel exemplaar… Rekenend op een vijftal dagen op een cargoschip, moet ik bekennen enigszins teleurgesteld te wezen toen ik 5 uur later al in Puerto Obaldia stond. Jammer dat de Chinezen in hun haast al vertrokken waren :p

De reis zelf was echter erg vet. Waar toeristische speedboten 8 tot 11 uur over deze tocht doen, duurde onze tocht zo’n kleine 5 uur voor een fractie van de prijs. Het gelukkig kalme water was bij deze snelheden net zo flexibel als een betonnen muur. M’n rug mocht gelukkig even van de klappen pauzeren toen tijdens een militaire controle m’n hele rugzak binnenstebuiten werd gekeerd: van malariapillen tot ondergoed, van het kneden in een tube glijmiddel tot het uitpakken van een in papier gewikkelde kleine Boeddha (met dank aan Tom&Anke)… Tja er moet gezegd worden dat ze hun werk beter verstaan dan de Mexicaanse militairen. Zou het er iets mee van doen hebben dat ik Colombia nader..? De reis vervolgend flitste de tientallen kleine bewoonde eilandjes aan me voorbij, alwaar de Kuna indianen overleven van de visvangst in uitgehakte boomstammen. Een traditioneel bestaan. Met nog een klein uurtje te gaan werd er kreeft gekocht op een van deze eilandjes. Rustig afwachtend in de boot, werden me plotseling 2 zeekreeften van zo’n 40 cm in de handen gedrukt om door te geven naar achteren. Ach ja al was ik iets overrompeld door deze met de staart klapperende beesten, ik help de ander graag ;-)

Aangekomen in het autoloze kleine Puerto Obaldia, was Roberto alweer op dreef een gratis slaapplekje te regelen bij een lokaal restaurantje. We werden doorverwezen naar een bunker iets verderop. Aangekomen bleek het een militaire bunker te wezen, maar tja als de restauranthoudster het zegt… Tentje opgezet, hangmat opgehangen en een flesje rum erbij moet gezegd worden dat zo’n militaire aankleding toch wel wat heeft. Jammer dat we der na een kleine 2 uur weer uit moesten.. Na geblindeerd te worden door een flinke lichtbundel, legde een surveillerende militair uit dat het niet de bedoeling is om in een militaire bunker te overnachten, iets wat we “misschien wel hadden kunnen raden”. Met de restauranthoudster als excuus, moet gezegd worden dat ie misschien toch wel ergens een puntje had. Na de tent 5 meter de bunker uitgesleept te hebben, bleek het krappe tweepersoons tentje prima geschikt voor drie. Laten we zeggen dat een beperkt budget in combinatie met enkele slokken rum de creativiteit en het improviserend vermogen flink weten te bevorderen.

De volgende dag afscheid genomen van Roberto en Jimmy: alwaar zij reeds verdergingen naar Colombia, besloot ik een weekje in Puerto Obaldia te blijven om de slechts 2 maanden toeristentoestemming wat meer overlap te geven met die van m’n Mexicaanse Diana. Het bood me de kans om, liggend in de hangmat met een boek, de 5 Chinezen het hostel in te zien wandelen. Driemaal zoveel tijd voor bijna de dubbele prijs onderstreept maar weer: haastige spoed…
Mijn tijd in het dorpje was in het begin toch wel een beetje saai: waar de enkele andere reiziger altijd op doorreis was, bleken de hechte dorpsbewoners ietwat gesloten t.o.v. buitenlandse reizigers. Wel was het genieten om de 5 Chinezen het hostel in te zien lopen, terwijl ik lui in de hangmat een boek lag te lezen. Hun haastige spoed maakte de reis driemaal zolang, hehehe ;-). Om te voorkomen me hier niet een week stierlijk te vervelen, was een gezonde dosis vriendelijke assertiviteit nodig. Rondvragend naar het huis van de schooldirecteur, was ook hij ietwat overrompeld door mijn voorstel om een presentatie over Nederland te geven op zijn basisschool. Zich duidelijk niet helemaal op z’n gemak voelend bracht ie me toch in contact met een vriendelijke lerares, die het helemaal geweldig vond hoe ik de kinderen aan m’n lippen kreeg. Luisterend naar de Nederlandse seizoenen, kazen, boerenkool en friet met appelmoes, wilden ze meteen allemaal naar Nederland! Na de presentatie legde de lerares, Yaribeth, me uit dat de school diezelfde week z’n 40-jarig jubileum vierde, waarop ik besloot om mee te helpen met de opbouw van het houten podium. De vele ietwat verbaasde ‘wat doe jij hier eigenlijk?’-blikken met een vriendelijke glimlach beantwoordend, vroeg Yaribeth of ik wil meehelpen groep 6 voor te bereiden op een modeshow. Nou en of ik dat wil! Drie dagen oefenend met de kinderen bleek maar weer wat me al vele malen is opgevallen: alles begint bij de kinderen. Zo ook het vertrouwen winnen van de volwassenen in kleine buitenlandse dorpjes ;-) www.picasaweb.google.com/dennisvoes illustreert maar weer eens hoe plezierig het is om met kinderen in de weer te zijn. Geniet mee!

Als zelf-aangewezen fotograaf tijdens de 2 avondprogramma’s met diverse optredens en de afsluitende voetbalwedstrijden, ondertussen spelend met kinderen kraaiend van plezier, viel me op dat ik langzaamaan een positie binnen het dorpje aan het verwerven was. Tja met het leven in het Limburgse Asenray nog vers in het geheugen kan ik me voorstellen dat een buitenlander die hun kinderen uitlegt hoe te modeleren als een lopend vuurtje de straten rondgaat.. Aangevuld met de prachtige omgeving, begon ik me der toch langzaamaan wel thuis te voelen ;-)

Maar na een weekje was het dan toch tijd ‘m te pleiten. Want ja, eindelijk… eindelijk, na 10 maanden en 10 dagen reizen is het zover: ik ben verdomme in zuid-Amerika! En wel in Capurgana te Colombia, een klein toeristisch dorpje waar amper een westerling te vinden is, maar des te meer ongerepte natuur. Aangevuld met wederom de afwezigheid van auto’s (de taxi bestaat uit paard en wagen met opgeschroefde plastic stoeltjes. Serieus!) een heerlijk plekje op aarde. Tijdens m’n gebruikelijke eerste verkenningswandelingetje viel me meteen op wat ik al velen malen gehoord heb: de enorme openheid en vriendelijkheid van de Colombiaanse bevolking. Van plan een brood te kopen? Trek der minimaal een half uur voor uit, want een gezellig praatje is hier op iedere hoek te vinden! Zo werd mij de jungleroute naar de waterval ‘el Cielo’ vriendelijk uitgelegd, alhoewel de locals er raar van opkeken toen ik besloot om tijdens een stortbui weg te gaan. Onderweg kwam ik erachter waarom: de rivier die je blijkbaar 8 keer moet doorwaden had een stroming enkele malen sterker dan normaal. Uiteraard niet sterk genoeg om mij de weg te blokkeren ;-). Gelukkig niet, want aangekomen bij de waterval was de jungle groener dan groen, fris nastomend van de stortbui. Ja man ik begin me echt in de jungle thuis te voelen! De drassige moerasmodder die aanvoelt als het vlees van moeder aarde, de groene muur van miljoenen plantensoorten, overal het geritsel door de bladeren, het concert van de vele vogelsoorten, het tjirpende lawaai van de vele krekelsoorten, het brullen van de apen, het geluid van stromende riviertjes en watervallen.. Alles leeft! Het is verdomme zo’n intens stukje aarde, geen foto of tekst die dat kunnen overbrengen dat valt enkel zelf te ervaren. Ja de jungle is mooi man! Ben erg benieuwd wat de amazone gaat brengen…

Een dagje later de 2 uur door de jungle gewandeld richting het strand op Punta Miel, terug in Panama. Op de route een zeer vriendelijk stel ontmoet, die erop stonden me m’n eerste heineken op reis aan te bieden. Niet m’n Nederlandse favoriet, maar ik voelde me zeer vereerd en werd behandeld als een koning. Dat de Colombianen vriendelijk zijn op alle vlakken, bleek toen ik na de 2 uur terugwandelen een alcoholisch anijsdrankje aangeboden kreeg bij het eerste huis wat ik tegenkwam. Dat er na een uur ook cocaine aangeboden werd was net wat vriendelijker dan verwacht, maar naast dit detail is Colombia allesbehalve het beeld wat we ervan hebben.

Een dag later kwam ik het vriendelijke stel tegen in de speedboot naar Turbo, alwaar bleek dat de man de directeur is van een ingenieurs/bouwbedrijf. Ik mocht meteen in hun pick-up instappen en trots liet hij me verschillende projecten in de omgeving zien: van het construeren van rivierverstevigingen tot bruggen- en huizenbouw. Na onmogelijk hun lunch te kunnen weigeren, bracht de nachtbus een einde aan m’n reis terug naar de bewoonde wereld: Medellin. De stad waar ik de Colombiaanse Nederlander en vriend Luiz vanavond zal treffen, gevolgd door Diana morgenvroeg. Met als doel samen de financiële situatie ietwat te verbeteren in deze enorme stad, ben ik erg benieuwd naar wat er allemaal komen gaat.. Kijk er iig erg naar uit! Voor nu rest mij jullie de hartelijke groeten vanuit Medellin te sturen, het ga jullie goed, en tot snel!
Jooh man :-)

P.S. Check ook even de laatste 5 foto’s in de Costa Rica map, heb der nieuwe bijgezet alwaar de net afgekapte kokosnoot duidelijk zonder mes en vork verorberd wordt hehehe