Balboa bier op Bastimentos, bijkomen in Boquete

Inmiddels ben ik gearriveerd in het laatste land van Centraal Amerika, het laatste land van het ietwat uitgelopen ‘introductiegedeelte’ van mijn droomreis door zuid-Amerika. Tijd voor een verslagje van m’n eerste avonturen in Panama :-)

Te beginnen bij de Caribische eilanden van Bocas del Toro. Alwaar de meeste reizigers naar party-hub Bocas town gaan, ben ik per boot doorgereisd naar het cultureel authentiekere Bastimentos town. Het Engels van dronken surfers op jacht naar ‘hot chicks man’ worden vervangen door de Gali Gali taal, een vorm van creools waar Afro-Antilliaans Engels, Spaans en de Panamese indianentaal Ngöbe-Buglé gecombineerd worden. Het introduceert een heerlijk typisch Caribisch sfeertje. Ja man!

Met het plan 3 nachtjes te blijven en dit viermaal uit te stellen (eenmaal zelfs nadat ik al uitgecheckt was!), begrijp je dat het een plek vormde waar ik niet wegwilde. Zoals op de muur van een toilet geschreven stond: ‘de Bocas eilanden verlaten na 3 dagen is als het naar huis gaan op een dik feest om 10 uur ’s avonds’. Dat bleek!

De vriendelijkheid van de locals, wat presente Nederlanders, de 2 Amerikanen Bruce en Gavin die op zoek waren naar land om een gehandicapten-hostel te bouwen, de 2 Zweden Zanna en Joel die een non-profit ‘we-doen-het-voor-ons-plezier’ restaurant runden met 5-sterren voedsel voor een habbekrats, het geweldige Israelisch stel Noa en Evyatar en de andere medereizigers in het hostel die zich ook vergrepen aan de ubergoedkope Abuelo rum en Balboa pils maakten een vertrek haast onmogelijk. Gegrepen door de (atmo)sfeer en gemaakte vrienden, passeerden enkele dronken nachten vervuld van rariteiten, irrationele acties en een brede glimlach. De foto’s op www.picasaweb.google.com/dennisvoes illustreren het topje van de ijsberg…

Tijdens een van de vele dronken gesprekken werd ik door een lokale negerin uitgenodigd voor een nachtelijke ‘meeting’ met wat andere locals op het Caribische strand. Me uitleggend dat het gezamenlijk exploreren van sexuele ervaringen een vrij gebruikelijk fenomeen is binnen hun cultuur (net als het hebben van 5 vriendinnen overigens), was dit toch een vrij exceptionele uitnodiging binnen mijn zoektocht naar kennismaking met andere culturele gebruiken. Hoewel ik moet bekennen vervuld te zijn van nieuwsgierigheid op ieder nieuw te ontdekken vlak (en zeg nou zelf: een nachtelijke nieuwe ervaring met Caribische vrouwen klinkt zo slecht nog niet), heb ik de uitnodiging toch afgewezen (o.a. met oog op m’n Mexicaanse vriendin). Iets wat als kerel na 6 trouwe maanden trouwens toch wat discipline vereist ;-)

Een dag later zou ik trouwens zowiezo ’s nachts op het Caribische strand eindigen. De dag begon nog vrij onschuldig, toen ik een kind uitlegde hoe mijn camera te gebruiken. Eenmaal gegrepen door de techniek, was het schattig om toen zien hoe ie een half uur zoet was, liggend in het zand, om een weggekropen krab vast te leggen. Geschrokken van m’n uitleg dat je plastic niet zomaar de zee in kunt gooien, was hij erg opgelucht dat ik het hem niet kwalijk nam. Na een innig afscheid ging het roer echter om, en al snel waren Bruce, het Israelische stel Evyatar en Noa en ik aardig op dreef met de lokale pils en rum. Dit bracht ons rondom 4 uur ’s ochtends op het idee om door de jungle naar het Caribische strand te hiken voor de zonsopkomst. Met de vele kikkers, slippers terugvissen uit de moerasmodder, grote groen-ogige steekvliegen en amper zicht was de wandeltocht tot het strand alleen al onvergetelijk. Zwemmend in zee mochten we vervolgens getuige wezen van een vallende ster, helder door de hemel sjezend zichtbaar voor pak ‘m beet 6-8 seconden (das verdomme lang!). De sfeer, ervaringen en meegebrachte fles wijn verzekerde dat de stortbui en het feit dat de zon aan de andere kant van het eiland opkwam niets aan ons plezier afdeed…

Toen ik de dag erop rustig herstellend in de avond aanschoof in het restaurantje, was het weer raak: Bruce functioneerde liggend op de restauranttafel als uitlaatklep voor de kunstzinnige kwaliteiten van een club vrouwen uit het hostel. Penselen en verf bekleurden z’n baard, kale hoofd en bovenlijf terwijl Bruce zelf stevig genoot van de fles Abuelo-rum. De dag erop mocht ik genieten van m’n eerste bord kreeft, waarbij gesprekken tot diep in de nacht een vrij zware reis voor de dag erna zou garanderen.. Om iets van deze gesprekken uit de doeken te doen: eerst kwam mijn vraag aan bod welk land het langst in oorlog is geweest met Duitsland. Het antwoord is: Costa Rica. Jawel! Toen de VS tijdens de tweede wereldoorlog in gevecht was met Duitsland, gold hetzelfde voor de centraal-Amerikaanse landen (aangezien zijn een pact hadden gesloten zich bij de VS aan te sluiten). Behalve Costa Rica: zij zijn onafhankelijk van de VS de oorlog ingestapt. Toen 40 jaar na het vredesverdrag VS – Duitsland een Duits koffiebedrijf een contract wilde tekenen voor de import van koffiebonen, bleek dit echter wettelijk niet mogelijk. De computer illustreerde dat Costa Rica officieel nog steeds in oorlog was met Duitsland. Pas na het ondertekenen van het vredesverdrag kon dit Duitse bedrijf legaal de Costa Ricaanse koffiebonen importeren…

Dat een dergelijk raar verloop van omstandigheden in onze historie niet ongebruikelijk is, bleek toen Bruce an Gavin me iets over de Texaanse wetgeving uit de doeken wisten te doen. Ergens in de jaren ’90 wist een opgesloten Texaanse crimineel een paar honderd jaar oude wet te ontdekken, na maanden wetboeken gelezen te hebben in de cel. Deze wet gaf iedere bandiet het recht op een paard en wapen op de dag van z’n vrijlating, bedoeld ter zelfverdediging in de woestijn gedurende de barre tijden die het historische Texaanse leven met zich meebracht. En aangezien de autoriteiten de wet vergeten waren aan te passen, draafde deze slimme crimineel met paard en wapen de gevangenis uit, galopperend door de straten van Houston. Inmiddels is de wet aangepast…

Na deze interessante doch zware nacht mocht ik een dag later het reisleed delen met Evyatar en Noa, die ook onderweg waren naar Boquete. Aangekomen in dit prachtig stukje aarde met koffieplantages, bos- en berggebied aangevuld met prachtige bloemen, was het tijd ff bij te komen van de bizarre Bastimentos-dagen. En hoewel het niet zoveel met de Panamese cultuur te maken zal hebben, bleek een Nederlandse hutspot met Belgisch speciaalbier nuttigen met de 2 Israeli’s en een Amerikaan een goed concept hiervoor ;-)

Na enkele dagen Boquete ben ik met de nachtbus doorgereisd naar Panama city, alwaar ik naast m’n voorbereidingen voor de oversteek naar Colombia ook nog even een religieuze parade mocht zien passeren, alvorens ik onverwachts in de strandvilla van een couchsurfer terechtkwam samen met 2 andere reizigers. Het was imponerend om de passerende dikke zeeschepen te zien toen we de Gatun sluis van het Panama kanaal passeerden. Ondertussen gezellig kletsend in de auto met een Colombiaanse Panamees, een Spanjaard en een Argentijn, realiseerde ik me dat ik toch wel redelijk aan het inburgeren ben binnen de Spaanstalige wereld :-)

Maar goed. Dat was gisteren. Morgen is het tijd voor het volgende avontuur: per cargoboten de oversteek naar Colombia zien te maken. Voor de geïnteresseerden zal ik de te maken reis alvast een beetje uit de doeken doen.
Het plan is om morgen vanuit Panama stad af te reizen naar Miramar, een klein havenplaatsje aan de Caribische zee. Aldaar zal ik enkele uren tot enkele dagen moeten wachten op de eerstvolgende cargoboot die aan komt varen, met als reisbestemming Puerto Obaldia in zuid-oost Panama (of iets wat die kant uitvaart), vlakbij de Colombiaanse grens. Na wat onderhandelen met de kapitein, zal deze boot o.a. de San Blas eilanden passeren, waarbij ik een vleugje van de cultuur van de Kuna-indianen mag opsnuiven. Na 4-6 dagen op zee slapen in m’n junglehangmat, zal een speedbootje me van Puerto Obaldia (Panama) naar Capurgama (Colombia) moeten brengen. Aldaar zal ik een paar dagen bijkomen van de zeereis, aangevuld met wat strandbezoekjes en junglehikes in the middle of nowhere. Vervolgens zal een derde bootreis me naar Turbo brengen, alwaar ik na 8-11 dagen voor het eerst reguliere bussen zal aantreffen, met als bestemming Medellin. In deze grotere stad zal ik naast Nederlandse Colombiaan Luiz uit Zwolle (tot snel man!) ook m’n Mexicaanse vriendin Diana aantreffen, om het avontuurlijke leven gezamenlijk voort te zetten. Mag ook wel na een maand of 7, huh ;-)

Overtuigd dat dit een heel avontuurlijk tripje gaat worden, mogen jullie je wederom alvast verheugen op het volgende verhaal. Dat heet: zodra de fase van zeeziek zijn over is en ik weer in staat ben contact met de buitenwereld te leggen. In de tussentijd, zoals altijd: het ga jullie goed!
Met grote nieuwsgierigheid naar deze volgende uitdaging groet ik jullie, tot snel!
Jooh,

Dennis