Familiebezoekjes (2)

Het tweede pijnlijke afscheid op korte tijd werd ditmaal soepeltjes opgevangen door het gezelschap van m’n broer Jort en z’n vriendin Nicola. Per lokaal transport doorgereisd naar Leon, alwaar de lokale eettentjes, kerken, kathedraal, revolutionaire geschiedenis op een muur geschilderd en de hamburgers ons opwachtten. Verder waren de dagtripjes naar de relaxte Pacifische kust, surfles, het heerlijk volbunkeren gezellig samen met de straathond en het vulkaanboarden een prima tijdsbesteding. Vooral het vulkaanboarden was erg vet: gedurende een uur beklim je de actieve vulkaan ‘cerro negro’ en gedurende een minuutje ga je op een houten plankje met ijzeren plaatje eronder omlaag - check www.picasaweb.google.com/dennisvoes voor foto’s (neem de tijd ’t zijn der weer eens genoeg). Vette shit!

Vervolgens doorgereisd naar het landinwaartse Matagalpa, gelegen in de bergen nabij koffie- en cacaoplantages. Een heerlijk relaxt plaatsje met amper toeristen, waarbij de bakken goede koffie, het cacaomuseum, watervalletje en cloud forest-wandelingen het programma wisten te vullen. Jort mocht verder ook z’n eigen momentje meemaken. Met 2 Brabantse in een cafeetje kwam er een ietwat aangeschoten figuur op m’n broer af met de vraag ‘creas que yo parece como Hitler?’. Met 1 weekje Spaans-ervaring op zak nam Jort aan dat z’n interpretatie vast verkeerd was, maar hij bleek het toch goed begrepen te hebben: ‘Vind u dat ik op Hitler lijk?’. Hij had inderdaad toevallig alleen een snor opstaan, maar bleek gelukkig toch gerustgesteld om van ons te horen er niet op te lijken. Typisch momentje…

Na een redelijk vol dagje reizen kwamen we op ‘s werelds grootste eiland in een meer terecht: Omotepe. Het eiland bestaat uit 2 vulkanen die als kanonnen uit het water omhoogtorenen (1400 en 1600m). Tijdens een kajaktocht werden we niet alleen door een stortbui overwelmd, maar ook door de serene rust in een prachtige rivier met tropische begroeide bomen, velen velen vogelsoorten en schitterende uitzichten. Het beklimmen van de vulkaan Maderas bleek echt enkel voor bikkels te zijn (50% haalt het niet)… maar Nicola, Jort en ik hebben dan ook maar weer eens bewezen zeker onder deze noemer te vallen! Onderweg gaat het met apen gevulde cloud forest over in regenwoud. Lees: je klimt de wolken in tussen de sprookjesachtige bomen begroeid met planten en mossen. Na bijna 9 maanden weet moeder aarde me nog steeds opnieuw en opnieuw te verbazen op wat voor prachtige planeet we leven. Echt wel!

Laten we hopen dat dit zo blijft, want met de plannen om een vliegveldstrip op Omotepe neer te leggen bestaat de kans dat het vredige beeld van vriendelijke lokale boeren, koeien, vogels aan de voet van de met bos en regenwoud begroeide vulkaan vervangen gaan worden door de welbekende 5-sterren resorts. Ben benieuwd hoe het er hier over een jaar of 10 uitziet…

Na de klim hebben we de allerlaatste restje energie gebruikt om een reggaetonfeestje op de basisschool te bezoeken. Het contrast met onze Nederlandse stijfheid was wederom groot: de ervaren salsadansende paren veranderde het normaliter als leslokaal functionerende gebouw in een bruisend feest.

En tja… Na een dagje goed gegeten te hebben van knoflookbrood, knoflookvis, knoflooktortilla en meer van dat lekkers was het dan alweer tijd voor een afscheid. Het viel me wel ff tegen om weer alleen te moeten gaan reizen, na sinds eind mei eigenlijk altijd tussen vrienden en familie te hebben gezeten. Ach, omgeven door de prachtige open warme mensen hier in Nicaragua, Costa Rica wat op me wacht en het vooruitzicht om m’n Mexicaanse vriendin Diana mid-oktober te treffen in Colombia (ja ook dat gaat nog steeds goed!) kan ik me ook een slechtere situatie voorstellen :p

We reizen dus gewoon lekker verder, snel weer meer :-)
Voor nu weer het allerbeste aan jullie allen!
Liefs,

Dennis


P.S. Jort ‘he-le-maol nieks’ en Nicola ‘ein cordoba kint der kriege’: wat zijn jullie een geweldig reizend gezelschap, ow man ik heb het echt zo tof gehad met jullie dat het alleenreizen toch weer wat wennen was. Hoewel ik der meestal toch honderden gebruik heb ik er nu geen woorden voor om onze supergezellige tijd samen te omschrijven. Superbedankt!

P.P.S. Met Zuid-Amerika nog steeds als droomdoel van de reis ben ik toevallig weer een reden tegengekomen waarom het een prachtig continent betreft: check http://www.wetenschap24.nl/nieuws/artikelen/2011/augustus/De-evolutie-van-bier.html?ns_service=mail&ns_robot=partner-webpower&ns_mail_uid=112599&ns_mail_job=9175&ns_campaign=Noorderlicht&category=noorderlicht&po_source=email&ns_source=email&ns_mchannel=wetenschap&ns_linkname=De%20evolutie%20van%20bier en je snapt wat ik bedoel ;-)