Afscheid afscheid afscheid…

Jep. Eerst de Miskitos, toen m'n ouders, gevolgd door broer en vriendin, en nu Nicaragua zelf. Alles vervuld van prachtige herinneringen.

Zo mag ik de laatste week in Nicaragua heugen met het beklimmen van de monstervulkaan Concepcion, met het beklimmen van vulkaan Maderas 4 dagen eerder nog in de benen. Wat een monstervulkaan was dat! Een toefje steiler dan vulkaan Maderas en ook nog eens 220 meter hoger hielpen al niet, maar aangezien het een actieve vulkaan betreft kwam het struikgewas niet boven ellebooghoogte zodat de brandende zon de rit haast onmogelijk maakte. Op de top werd je echter naast de sterke sulfurdampen beloond met prachtige vergezichten over land en wolken, aangevuld met een voorzichtig kijkje de walmende vulkaan in. Tja de top is gehaald, maar op de terugweg werd ik ermee geconfronteerd dat opgeven simpelweg niet meer mogelijk was. Stap voor stap doorzeulen in die zon met die ijskoude ananas-kokosnoot milkshake in het vooruitzicht was de enige optie… Blijkbaar hield me dat op de been, want na een 8.5 uur lag ik in een stoel bij te komen terwijl er normaliter 10-12 uur over gedaan wordt. Ach, voorlopig voldoende excuus om weer even niks sportiefs te doen. He-le-maal niks ;-)

En voor de 10-uur durende nachtelijke reis op het veerpont was het voordeel dat ik prima geslapen heb op het houten bovendek. Een ‘luxer’ kaartje gekocht bevond ik me vooral tussen andere reizigers. Even later rondzeulend op het onderdek en buitenom de boot kwam ik echter geen enkele blanke meer tegen. Hoewel ik het al jaren weet, kan ik er nog steeds niet bij waarom wij blanken ons zo afgezonderd ophokken ten opzichte van de mensen van het land wat we notabene bezoeken. De mooiste momenten komen namelijk voort uit het verlaten van deze ‘blanke bunker’, zo bewees m’n gesprek met de Nicaraguaanse boer die na 5 jaar werkzoeken illegaal z’n heil gaat zoeken in Costa Rica. Het voelt raar dat deze man, met z’n kalme en vriendelijke uitstraling, als potentieel crimineel gezien wordt enkel omdat ie graag z’n brood wil kunnen betalen. Hoe mooi ook, het blijft ook een rare wereld…

Na aankomst in San Carlos de reis op de San Juan rivier vervolgd, alwaar we na 3 uur in het jungle/rivierplaatsje El Castillo aankwamen, een voormalige vestiging van de Spanjaarden. Alhier een jungletour geboekt, alwaar ik mocht genieten van de berg kennis van onze enthousiaste gids. De tour bracht ons giftige felgroene en rode boomkikkers, een monkey snake van 2 meter uitrustend op het pad, bergschildpadden, reuzenmieren (ook wel 24-uurs mier genoemd omdat een beet 24 uur pijndoet), medicinale en giftige planten, de langzaamaan gebruikelijke apensoorten, termieten, enorme mierenkolonies en ga zo maar door… Als koffieverslaafde was het leuk om 2 planten, familie van de koffie, te leren kennen. Met name in verdunde vorm gebruikt voor het extreme laxerende effect. Verder mochten we nog op een klein stengeltje kouwen. Geen idee wat het was, maar tong en bovenlip waren 2 minuten tintelend verdoofd en was dan ook blij dat ik z’n hint de zaak niet door te slikken begrepen had… Op www.picasaweb.google.com/dennisvoes dus wederom voldoende materiaal voor de biologen onder jullie!

En hoewel de tour met de crocodile man om kaaimannen te vangen en vast te houden aanlokkelijk klonk, heb ik toch maar besloten de laatste daages in Nicaragua even op rust te komen. Op wat gesprekjes met de locals na, beetje rondbanjeren over de markt, bezoekjes aan de kasteeltjes in El Castillo en later ook in San Carlos en het bijwerken van 6 weken aan fotomateriaal was het tijd voor Costa Rica. Als het disney-vakantieland van de Amerikanen en met verdriedubbelde prijzen verwacht ik er geen weken te blijven, maar je weet nooit wat je tegenkomt dus de nieuwsgierigheid blijft geprikkeld!

Maar eerst dus nog het ‘tot ziens Nicaragua’-moment. En hoewel het gemis van m’n familie en vrienden toch ff is aangewakkerd na tweemaal afscheid nemen, valt het afscheid van de Nicaraguanen zelf me ook bijzonder zwaar. Na een ietwat ongelukkige start met een overval op dagje 2 in dit land, heb ik daarna enkel warme, overvriendelijke en fantastische mensen ontmoet. Was het niet voor de armoede en nachtelijke criminaliteit rondom de hoofdstad, zou je toch de indruk krijgen dat de mensen het hier aanzienlijk beter hebben dan in Nederland… Tja. Uiteindelijk heeft Nicaragua niet enkel m’n camera, maar ook m’n hart gestolen.