Familiebezoekjes (1)

Zo, dat was weer ff geleden… Maar het zal jullie niets verbazen dat er in de tussentijd gewoon weer immens veel gebeurd is. Lees en geniet weer lekker mee!

Met pijn in het hart Puerto Cabezas verlatend, was het goede nieuws dat de bus ondanks het regenseizoen en de slechte wegen er nu maar 23.5 uur over deed. Dit alles dankzij de ietwat ongeruststellende driftkwaliteiten van de chauffeur van onze oude VS-schoolbus, die me achterin zittend soms een halve meter de lucht inwierpen alvorens op een uit elkaar gevallen bankje terug te komen. Met dergelijke capriolen was het dan ook niet zo raar onderweg een gekantelde bus te passeren. Tja, die realiteit hier blijft irrealistisch…

Maar dit alles voor een zeer goed doel: het wederzien van m’n ouders voor het eerst sinds bijna 8 maanden. Met een zachte matras, airco, brood, Gouda kaas, pizza, sandwiches, een zwembad, 2 scootertjes en fijne gesprekken bij een cappuccino of dubbele espresso waren het niet enkel m’n ouders die het een paar weekjes heel anders hadden. Na genoten te hebben van de stad Granada, met het bijbehorende biertje, koffietje en pre-Colombiaans museumpje, hebben we 2 weekjes op rust kunnen komen in ons huisje ‘het kasteel’, gesitueerd in het bos met een prachtig uitzicht over het Apoyo-meer. Het op rust komen bleek voor mij even wat makkelijker gezegd dan gedaan: het leek wel alsof ik impuls-verslaafd was geraakt na al die maanden alleenreizen. Het duurde dan ook een paar daagjes voordat ik echt rustig kon stilzitten en me volledig kon overgeven aan het nietsdoen zelf. Geloof dat ik een wat rustiger vaarwater hard nodig had!

Helemaal niksen was echter ook niks, dus genoten we tijdens kajak- en scootertochtjes ook van het zeer brede arsenaal aan insecten (vooral insecten!), apen, honden, kippen, vogels en andere beesten. Voor de biologen onder jullie valt dan ook mee te genieten van een reeks macro-fotootjes van het insektenrijk ;-)

De laatste paar daagjes sloten Jort (broederlief) en Nicola (z’n vriendin) zich aan bij het festijn, zodat ook zij zich konden verbazen over de immense gastvrijheid van de Nicaraguanen. Om een voorbeeld te geven: na een snel geregelde lift vroeg ik wat het moest kosten, waarop de chauffeur reageerde ‘het kost je een dankjewel’. Wel schreeuwde hij Nicola en Jort toe dat zij niet moesten vergeten om ook te betalen. Bij een andere lift werd mijn financieel aanbod weggewuifd met ‘wij Nica’s zijn cool’. En dat zijn ze zeker!

Voor de avonturen met Jort en Nicola zullen jullie nog ff geduld moeten hebben, voor nu zal www.picasaweb.google.com/dennisvoes jullie duidelijk maken dat ik met m’n ouders echt een intens heerlijke tijd gehad heb, waar ik nog iedere dag van weet te nagenieten. Vaders, moeders: ik vond het echt supertof dat jullie gekomen zijn zodat we deze prachtervaringen samen hebben kunnen meemaken! Bedankt voor alle waardevolle gesprekken, het bijvoeden met westers voedsel, de broodnodige rust en warme gezellige ouder-zoon momenten. En wie weet is er toch wel een zaadje gezaaid om ergens over een jaar eens te gaan nadenken of ik niet moet beginnen te overwegen om ooit eens richting huis te komen…?

Ach en uiteraard ook het allerbeste voor alle andere Nederlandse lezertjes ;-)
Het ga jullie goed en tot snel!

Dennis

P.S. Om nog ff terug te komen op m’n Miskito-avonturen: in september zal er in het Girls-first magazine van Plan Nederland een stukje gepubliceerd worden over mijn ervaringen bij de Miskito-indianen in Sangnilaya. Verder zal TV-bezittend Nicaragua het met mijn zwaar beaccenteerde Spaans moeten doen willen ze mijn interview in het promotiefilmpje van Plan Nicaragua kunnen volgen. Landen als de VS, Canada en Duitsland mogen dan ook blij zijn met de Engelse ondertiteling :-)