Eerste dag in de Miskito-gemeenschap Sangnilaya

Na een eerste kennismaking met de Miskito’s in de gemeenschap Iltara, was het tijd voor m’n officiële bezoek aan de gemeenschap Sangnilaya. Met een pizzaatje, voetbal met bijgaande fietsenpomp en een zak ballonnen op zak was ik er klaar voor.

Aangekomen vond de kennismaking plaats in comedor Infantal, een open eethuis waar de hele gemeenschap van Sangnilaya zich had verzameld om mij te ontmoeten. Tijd dus om mezelf te introduceren! De nieuwsgierige verbaasde kindergezichten en vriendelijk glimlachende ouders rondkijkend werd m’n Spaanse intro door Tessia van PLAN in het Miskito vertaald. Na afloop was een van de ouders nieuwsgierig welke talen ik sprak. Toen ik mijn antwoord afsloot met ‘…en ik heb mijn Spaans in de afgelopen 6 maanden geleerd maar zal Miskito in de komende 6 dagen leren’ ontving ik een daverend applaus met luid gejoel van de hele gemeenschap. Voelde me meer een politiek leider dan buitenlandse bezoeker, wat een enthousiast ontvangst! Hoop alleen niet dat ze m’n belofte iets te serieus hebben genomen…

Op de basisschool werd ik vervolgens ontvangen door de gemeenschapsleider Apolinar Taylor, ex-gemeenschapsleider Felix Labonte en leraar Cecar Kait, die in aanwezigheid van iedereen een introductie gaven over hun gemeenschap, aangevuld met de projecten en problemen die er spelen. Na afloop werd ik verrast door een traditionele dans uitgevoerd door kinderen in traditionele Miskito-kleding gemaakt van boommateriaal, onder begeleiding van zang en gitaar door leraar en lerares. Gieren vechtend om een kadaver, kibbelende kippen, kleren wassen in de rivier… van alles werd al dansend uitgebeeld. Iets oudere kinderen sloten af met een interactieve presentatie in Miskito. Zoals altijd zijn de foto's wederom te vinden op www.picasaweb.google.com/dennisvoes

Daarna zijn we naar de tuinkas van Sangnilaya gegaan, onderdeel van een project van PLAN binnen een aantal gemeenschappen. Hier mocht ik kennismaken met de agriculturele expertise van de projectleidster Carmen Rayo, die me uitleg gaf over de eerste tomatenkweek binnen de gemeenschap. Zo hebben verscheidene vrouwen reeds geleerd hoe tomaten te cultiveren, iets wat nu ook in het basisschoolprogramma is opgenomen. Tevens kreeg ik een experiment te zien waarbij ze een vivero-fruitboom (lokale fruitsoort) in 2 verschillende grondsoorten hadden gepoot.

Vervolgens mocht ik plaatsnemen in de bewerkte boomstammen die als kajak functioneren. Het gebrek aan zitplaatsen vormde geen probleem: er werden ter plaatse binnen een mum van tijd twee nieuwe bamboezitjes bijgehakt. De zwemmende kinderen achter ons latend werden we naar de rijstvelden gebracht. De leider legde uit dat de grond op deze plek fantastisch vruchtbaar is, maar door de jaarlijkse overstromingen overleeft er alleen maar rijst. De maïs, yuca en bonen worden op een veld nog eens 2 uur lopen verderop verbouwd, waar het water niet komt.

Na een heerlijk verse kokosnoot tussendoor was het tijd om de sponsorfamilie van m’n ouders te leren kennen, bij haar huis iets buiten de gemeenschap. Een hele uitdaging, aangezien de moeder Noelia zeer stil en verlegen is, doodsbang dat ik haar kind Maria wil afpakken. Ik zou der nog kunnen begrijpen ook: wat een prachtig dochtertje heeft ze op de wereld gezet! Om als moeder met dergelijke angst een gesprek te moeten voeren met een of andere rare superlange bleke gast onder oog van de hele gemeenschap mag je best een overweldigende situatie noemen. Het deed me dan ook deugd om met een flinke dosis humor uiteindelijk af en toe een zenuwachtige glimlach op haar gezicht te zien verschijnen. Meer dan voldoende voor een eerste kennismaking. Maria zelf hield zich stil en iets op de achtergrond, maar in haar ogen viel af te lezen hoeveel indrukken ze aan het verwerken was. Vermoed dat het een prachtig, gevoelig lief meisje is, wat wereldvreemd door de zeer beschermende opvoeding van haar verlegen moeder. Hoop hun in de komende weken wat beter te leren kennen.

Na het bezoek afgesloten te hebben met geroosterde yuca en vis, een bananendrankje, een stuk yuca-bananencake en een yucadrankje was het tijd voor een bezoek aan de gezondheidspost. Aldaar legde de dokter me uit dat deze gezondheidspost niet alleen voor Sangnilaya, maar ook voor verschillende nabijgelegen gemeenschappen opereert. Trots liet hij me de medicijnkasten, ligbanken, stoelen, weegschaal en operatietafel zien, gesponsord door PLAN. Pincetten, scharen en tangetjes werden steriel gehouden in alcohol. Tevens is er een kleine apotheek opgezet, echter de karige voorraad medicijnen lag op de schappen bij 35 graden door gebrek aan een koelkast. De dokter zelf legde uit dat er in noodgevallen soms geen fiets voorhanden is, laat staan een motor, waardoor de dokter bij levensbedreigende situaties eerst een klein uur mag hardlopen (serieus!) alvorens hulp te kunnen bieden. Tevens is er soms geen licht gedurende de nachtelijke uren, ook al zou er een spoedoperatie moeten plaatsvinden. Freddy van hoofdkantoor PLAN Managua vroeg meteen of deze problemen aangekaart zijn via een probleemkaart om te kunnen evalueren of een motor en/of aggregaat aangeschaft kunnen worden. De dokter, zelf afkomstig uit het non-bureaucratische Sangnilaya, legde uit dat hij deze issues vaker mondeling had laten vallen, maar geen probleemkaart had ingevuld. Hoewel de lokale PLAN-werknemers veel issues oppikken binnen de gemeenschappen, kan ik me voorstellen dat dergelijke culturele verschillen de communicatie en administratie soms kunnen bemoeilijken. Een puntje om alert op te wezen in m’n komende weken ;-)

Een dag later hierop terugkomend met Freddy van hoofdkantoor Managua en Sayonara van het kantoor alhier, werd me uitgelegd hoe dergelijke issues aangepakt worden. Alwaar de Miskito’s enkel de PLAN-werknemers treffen en directe hulp van PLAN vragen, dient PLAN samen te werken met verschillende ministeries van de Nicaraguaanse overheid. Zo heeft PLAN zelf de faciliteiten een basisschool te bouwen, echter als MINED (Ministerie der Educatie en cultuur) geen leraren aanbiedt is het weggegooid geld. In een arm land driemaal zo groot als Nederland met een kleine 6 miljoen inwoners en te weinig middelen om alle problemen op te lossen, resulteert dit in een bureaucratisch systeem waarin verschillende organisaties een selectie uit een waslijst van problemen dienen te maken. Een systeem vergelijkbaar met Nederland, echter gaat het hier meer om de bouw van de school zelf dan het aannemen van een extra schoonmaakster voor de toiletten… Ja ja we hebben het zo slecht nog niet ;-)
Een gevolg hiervan is dat de werknemers van PLAN zelf geen probleemkaart mogen invullen, ze kunnen enkel bij de dokter erop hameren dat ie zo’n kaart moet invullen omdat mondelinge communicatie binnen het overheidssysteem niets uithaalt. Moeilijk te begrijpen als je geboren bent in een afgelegen gemeenschap binnen de jungle, maar zo werkt het… En ja, weet jij iets beters?

Als afsluiting was het tijd voor cadeautjes. Heb in bijzijn van de gemeenschap een voetbal met bijgaande fietspomp aan de basisschool gedoneerd. Uitgezwaaid wordend door de kinderen die achter de 4x4 aanrenden, bezochten we nog even Noelia, Maria en de rest van de familie. Alhier deed ik de familie een pizza Hawaï-bacon cadeau, een compleet nieuw type voedsel voor hun. Nadat ik uitlegde hoe een pizza gemaakt wordt en van welke ingrediënten, was het tijd om het bezoek te beëindigen. Op de ruwe terugweg viel ik vol van nieuwe indrukken als een blok in slaap, om anderhalf uur later te ontwaken met een brede glimlach, vol vragen en ideeën. Hoop dat ik met deze vragen en ideeën gedurende de komende weken veel kan bijdragen aan de PLAN-projecten. We gaan het zien!

Een van deze ideeën betreft de aanschaf van schriften, schoolboeken, pennen etc. om naast het voetballen ook daadwerkelijk nog wat kennis te kunnen vergaren op school. Voor degene die jaloers zijn op de ondersteunende activiteiten die ik hier ga uitvoeren, bied ik met plezier de kans aan om ook op afstand een vorm van ondersteuning te kunnen verwezenlijken. Overleg even met jullie gulle vrijgevige kant of je deze maand niet zou kunnen overleven met een toetje of biertje minder en doneer wat je kwijt kunt op Rabobank-rekeningnummer 18.41.08.365 tnv D. Vos (Roermond), onder vermelding van ‘Bijdrage PLAN Miskito’. Zorg ervoor dat je je welkome ondersteuning voor volgende week vrijdag 1 juli overmaakt.
Indien deze inzamelingsactie een groot succes wordt (tja das aan jullie), is het misschien mogelijk om een heel project te sponsoren. Zo hebben de leraren op de basisschool mij aangegeven dat er aldaar wel een waterput gebouwd is, maar deze staat in de zomer 2-3 maanden droog. Van een andere waterput verderop is het beton gebroken waardoor het water vol rotzooi zit. Indien we gezamenlijk genoeg geld inzamelen, is het uitdiepen en/of repareren en schoonmaken van deze waterputten een project wat we evt via PLAN kunnen initiëren. Zal met PLAN alhier bekijken of we iig een begroting en indien haalbaar een projectvoorstel kunnen opstellen, maar laten we eerst met z’n allen flink inleggen ;-)
Bij voorbaat hartelijk dank, hoop binnenkort de foto’s met lachende dankbare gezichten als resultaat te kunnen uploaden!