Laatste daagjes Guatemala, ruim weekje Honduras

Met: superwinkeleigenaar, dronken visser, traditioneel alcoholisch kruidenbrouwsel van de Garifuna-negers, Yojoa-meer, sigarenfabriek, Honduraanse verjaardag en nog veel meer!

Na een onvergetelijk bezoekje in Antigua de volle dag bussen richting Rio Dulce aangegaan. Alvorens per boot de 40km richting Livingston af te leggen door prachtige wateren, heb ik eerst te voet het kasteeltje San Felipe bezocht. Onderweg een blikje supercola gekocht (een Guatemalaans B-merk met als prachtige slogan ‘supercola, voor supermensen’). De 3 quetzales (30ct) afrekenend ff een halfuurtje met de beste man gepraat, werd me meteen een drankje ‘van het huis’ aangeboden voor onderweg. Met een veel duurder A-merk op weg naar het kasteeltje besloot ik wat meer spulletjes te kopen op de terugweg om die ubervriendelijke gast te helpen. Genoten van een erg leuk kasteeltje, wat vooral functioneerde om piraten tegen te houden die de winkels aan het enorme meer Izabal beroofden. Dat deden ze trouwens door ‘s nachts een ketting over het water te spannen: ieder zo z’n methodes he. Na het bezoekje teruggekeerd naar de beste winkeleigenaar. Leg je een zak chips, een fles water en een blikje fruitsap op de toonbank, wil ie weer niets van betalen afweten. ‘Als dank voor het leuke gesprek en me welkom hetend op zijn geboortegrond’ zei ie. Ben der al een paar tegengekomen, maar doorgaans vaak gezien wordend als lopende zak geld blijft het me verbazen als ik tegen zulke open vriendelijkheid aanren. Waarschijnlijk dat ik daarom ook prompt vergeten ben om een gratis voorraad bier in te slaan :p

De door iedereen aangeraden supertocht over Rio Dulce viel letterlijk in het water. 3-kwart van de tocht hoosde het pijpenstelen (ook een ervaring), waardoor een verblijf in Livingston toch ruim 2 dagen werd om m’n spullen iig een beetje droog te krijgen. Ach, het wachten was ook weer niet zo zwaar: m’n eerste kennismaking met de Caribische zee, een mango etend op het strand, beetje de zwarte Garifuna-cultuur opsnuivend (jep de slaven overgebracht uit Afrika zijn de opa’s en oma’s van deze gasten)… ’s Avonds met een andere Nederlander een pilsje gaan drinken en in gesprek geraakt met een dronken visser die ons uitnodigde met zijn boot mee te gaan vissen om 6 uur de volgende ochtend. Met weinig verwachtingen na deze dronken uitnodiging maar wel keihard het alarm om 5 uur ’s ochtends trof ik op de steiger wel die andere Nederlander, maar geen visser met kater. Zelfs z’n boot bleek geen vissersboot te wezen, maar de speedboot naar Belize. Ach, z’n verhaal dat de vissers om 6 uur ’s ochtends uitvaren en pas na 24 uur vissen weer terugkwamen bleek tenminste wel te kloppen: we zagen vissersbootjes komen en gaan. En verder de ochtend prima weten te vullen met een strandwandeling naar de watervallen 5km verderop.

De dag erop wederom de wekker om vijven: ditmaal om de boot naar Puerto Barrios te halen, aldaar het busje naar de Honduraanse grens te nemen, na wat papierwerk weer een bus naar Puerto Cortes en van daaruit naar San Pedro Sula: het economisch en industrieel centrum van Honduras, tevens de grootste gang-stad van het land, en tevens de plek waar ik via couchsurfing de Honduraanse Delmy zou ontmoeten. Na een ijsje met haar doorgereisd naar Tela aan de Caribische kust, alwaar 2 van haar vrienden een midgetgolfbaan aan het aanleggen zijn, tevens onze slaapplek (na 13 uur reizen slaap je prima op een luchtbedje in de buitenlucht 100m van de lokale disco). Een strandwandeling bracht ons in het Garifuna-dorpje Tornabe, alwaar we aan de praat raakte met een Garifuna-gast, een mogelijkheid om eens wat meer na te vragen over hun alcoholisch kruidenbrouwseltje Guifiti. Met kamille, kaneel, komijn, marihuana, een bepaald soort kruidnagel en ‘palo de hombre’ een aantal dagen trekkend in een fles drank legde hij uit dat het helpt voor diabetes, darmklachten, stoelgang en nog wat andere kwaaltjes. Persoonlijk lijkt me dat ook je nuchterheid wordt aangepakt als je serieuze kwalen wilt aanpakken met een ruime 40% in je ‘medicijn’, maar goed... Maar zo’n kruidenmengsel in een lege fles gekocht, nog een stukje meegereden met een passerend groepje ruiters, daarna nog 2 daagjes gevuld met relaxen, koken en filmpjes kijken bij Delmy thuis in San Pedro Sula (en dat zonder wakker te worden van geweerschoten dus dat viel mee, maar ben dan ook een vaste slaper he).

San Pedro Sula verlatend nog ergens bij een of ander lokaal straatkraampje een nieuwe batterij voor m’n telefoon gekocht. Nouja, nieuw. Voor 2 euro kon ik mijn batterij omwisselen met degene uit zijn privé-mobiel. Ach sinds dat ding nat geweest is was de mijne al leeg na een dag niet bellen dus het zal vast een vooruitgang wezen, ben benieuwd… Tijdens de deal vroegen 3 agenten om m’n paspoort. Volgens mij hopend en zoekend naar een foutje in m’n paspoort maar een vriendelijk praatje aangeknoopt (helpt altijd), me plotseling realiserend dat m’n traditioneel Garifuni-kruidenmengseltje ook marihuana bevatte. En of dat nu in een lege fles drank met wat andere kruiden zit of ingewikkeld in een stuk krant om te roken: het zal der vast niet minder illegaal om wezen. Na onderweg ook nog bij een militaire controlepost doorgewuifd te worden toch maar snel een fles alcohol gekocht om de zaak een aantal dagen te laten trekken, kan ik daarna van dat spul af hehehehe.

Aangekomen bij lago Yojoa bleek het advies ’s ochtends de kayak te nemen ipv in de namiddag bevestigd door een flinke hagelbui zonder een hand voor ogen te zien. Resulteerde de dag erna meteen in een prachtfoto van een wegvliegende havik – jaja jullie weten het check www.picasaweb.google.com/dennisvoes ;-)
Vervolgens doorgereisd naar Santa Rosa de Copan. Met erg gebrekkige info over de bussen in de lonely planet was ik erg blij met m’n huidige niveau Spaans (geloof dat die gids ervan uitgaat dat iedereen enkel komt duiken op de Bay Islands en de ruines bezoekt, wat eigenlijk ook wel klopt heb nog geen reiziger gezien in Honduras). Maar op straat rondvragend werd alsnog van het kastje naar de muur gestuurd: een aantal busritten en 3 uur later was ik nog even ver van dat stadje verwijderd als bij vertrek. Door het karig aantal wegen bleek dat ik uiteindelijk eerst noordwaarts moest reizen om aldaar op de hoofdweg een bus zuidwestwaarts naar Santa Rosa de Copan te nemen. Uiteraard was het pikkedonker bij aankomst (kom toch liever bij daglicht aan) maar gelukkig wist ik in de bus een lift te fiksen naar het voor mij onbekende couchsurfing adres. Om ook hier ook een bord hutspot te fiksen kwam met wat extra druk op de schouders: de 2 zusjes bleken een pizza restaurant te runnen en wist genoeg van koken af. Ach was wel apart om tussen de pizzaovens een stamppot in elkaar te flansen.

Tevens een rondleiding in de lokale sigarenfabriek gefikst. Tabaksbladeren komen van 13 verschillende boerencommunities binnen, waarna de bladeren dmv schaduw- en temperatuursregulatie ontsuikerd en ontwaterd worden zonder te gaan rotten. Temperatuur- (rondom de 21 graden) en vochtregulatie (rondom de 70%) zetten vervolgens een fermentatieproces in gang om het blad langzaam te laten sterven. Tijdens deze 6 maanden of meer worden smaak en aroma bepaald. Na deze eerste opslagruimte kwamen we in een loods alwaar zo’n 150 werknemers in een alle-Europese-wetten-overschrijdende stevige tabakslucht de ‘stengel’ uit het blad halen, alwaar de bladeren stuk voor stuk handmatig geselecteerd en gladgestreken worden. Op dit punt wordt bekeken welke mix van bladeren geschikt is voor de uiteindelijke sigaar, waarbij eventueel ook Colombiaanse en Nicaraguaanse tabaksbladeren meegemixt worden. Na de bladeren te selecteren, mixen en drogen worden er met een soort handmatige roller cilinders van gedraaid, die na tweemaal een half uur onder hoge druk de sigaarvorm krijgen die wij kennen. Daarna wordt er met diezelfde handmatige vingervlugheid nog een vochtig tabaksblad en ‘kapje’ omheen gedraaid en klaar is kees. Alhoewel, ook smaak- en/of geurtoevoegende houtsoorten worden hier geselecteerd en in elkaar gelijmd tot sigarenkistjes, met name in beperkte oplages voor privébedrijven. Deze kistjes zijn cruciaal om de sigaar niet te laten uitdrogen, wat tot smaakverlies leidt (Tjom: die humidor is dus inderdaad cruciaal om die smaak van je minder-dan-5-euro bijzonder-goede-aanbiedingen ‘op die smaak’ te houden). Al met al werkgelegenheid voor zo’n 800 man, die naar eerste indruk dit lopende bandwerk met flink wat onderlinge gein vrolijk ondergaan. Jammer dat ik geen foto’s mocht nemen (dit zijn toch de fabrieken die wij alleen uit documentaires kennen), maar zal ’n fotootje schieten zodra ik m’n heerlijk dikke, stevige Tripleplay-sigaar opsteek ;-)

Dagje later het koloniaal stadje Gracias a Dios en de nabijgelegen natuurlijke heetwaterbaden bezocht. De 4 km teruglopend van de heetwaterbaden werd me een lift aangeboden. Onderweg bleek dat die lui ook onderweg waren naar Santa Rosa de Copan, en wel Weekend’s pizza: het restaurant waar ik op dat moment bij couchsurfte. ’s Avonds kwam de kerel op de bonnefooi terug naar het restaurant met de uitnodiging voor een verjaardagsfeest van ’n vriend van ‘m, gevolgd door een nachtje stappen. Het blijft heerlijk al die open uitnodigingen, en vond het ook erg fijn nog ff een nachtje stappen mee te pikken in m’n 9-daagse ‘spoedcursus’ Honduras. Morgen door naar El Salvador: ben benieuwd wat dat landje gaat brengen…