Bienvenidos a Guatemala!

Jaja Guatemala, toch een ander verhaaltje dan Mexico. Het land van haperend internet, het land met een normale stroomuitval hier en daar, het land van verroeste golfijzeren daken, het land waar ieder extra fancy lampje op welk voertuig dan ook een verhoogde status betekent, het land waar ‘Anne Frank’ in het Spaans in de boekenwinkels ligt, het land waar de McDonalds als uit eten wordt gezien (zoals ‘in the movies’), het land waar afgeschreven schoolbussen uit de VS in een prachtig gekleurd nieuw verfjasje hun tweede leven ingaan, het land wat ooit het centrum van het grootse Maya rijk vormde, het land waar enthousiaste museumbezitters je na 20 minuten al een gratis priverondleiding geven, het land waar westerlingen ingeblikt in overgeprijzde shuttle-busjes zichzelf afsluiten van het echte Guatemala uit angst voor de gangs in Guatemala city, het land waar Pasen groots gevierd wordt en de ‘zomervakantie’ voor de Guatemalezen betekent, … Ja, en ook het land waar ik nu ben :)

Gestart met een paar relaxte dagen op het eilandje Flores bijkomen van de jungle, pikte ik de reisdraad weer op met het overweldigende Tikal, een van de grootste Maya-vestigingen middenin de jungle en zeker de meest imponerende ruines die tot nu toe m’n pad gekruist zijn. Wordt nog een uitdaging wil Machu Pichu dit overtreffen… En ik gooi de ‘oordeel zelf’ der weer in met www.picasaweb.google.com/dennisvoes ;-) Laatste dagje vanaf het eilandje Flores naar een piepklein eilandje gezwommen. M’n optimistische naïviteit gecombineerd met koppig doorzettingsvermogen kwamen weer van pas toen het onderweg toch wat verder bleek te zijn dan gedacht: iig een goed dagje voor m’n conditie. Aangekomen in enkel zwembroek bleek der alleen een museum op het eiland te zijn, waarvan de eigenaar me meteen hartelijk verwelkomde met een Pepsi en overenthousiaste rondleiding door z’n Maya-museum. Vereerd doch ietwat zenuwachtig kreeg ik zo’n beetje alle oeroude maya-artefacten in m’n handen gedouwd om de structuur- en gewichtsverschillen te voelen. Z’n open uitleg dat hij enkel 1 artefact van de toeristischere Tikal-ruines had omdat daar meer bewaking rondliep kon ik erg om lachen. Dat was minder het geval toen hij vertelde dat z’n museum slecht draaide omdat de boottochtjes naar het eilandje tegenwoordig belachelijk duur zijn geworden (9 euro) waardoor hij z’n 1.40 euro entree misloopt. Balend dat ik niks op zak had begonnen de muggen me lek te steken, waarop hij droogjes reageerde ‘daarom sluit het museum normaal om 5 uur’. In het donker terugzwemmen hoefde gelukkig niet: deze superkerel bracht me terug in z’n boot, m’n aanbod voor een pilsje afslaand omdat ie voor z’n moeder moest zorgen. Ja we weten allemaal dat deze mensen nog bestaan, maar hoe heerlijk is het om dat af en toe bevestigd te zien door ze onverwacht na een lange zwemtocht tegen te komen. Dit zijn nou die onbetaalbare momenten waarvoor je op reis bent!

Teruggekomen in het hostel Ida uit Mannheim ervan overtuigd met lokale chicken-bussen (zogenoemd omdat ze afgeladen worden met kippen) de reis naar Lanquin te maken. Wat een fantastische reis was dat! Het begon in een onmogelijk volgepropt busje naar een veerpont 90km verderop, daarna nog zo’n busje naar Raxuha alwaar bleek dat we de laatste bus via de kortste maar onverharde weg naar Lanquin gemist hadden. Niet zo raar als de laatste bus om 7:00 ’s ochtends vertrekt lijkt me zo… Na een tamarindosapje besloten we te liften, en een kwartiertje later bevonden we ons achterin een truck met de wind in je klats genietend van prachtige uitzichten. Helaas was dat maar voor een 18km en werden we met nog een 60km te gaan op ‘n kruispuntje in the middle of nowhere gedropt. Ach het was pas 1 uur dus voldoende tijd iets te fiksen, maar toen binnen 5 minuten aldaar wel een bus langskwam voor de komende 50km waren we toch wel opgelucht, doch lukte het me nog om niet al te blij te kijken en de prijs nog iets af te dingen ook hehehe ;-). En de 2.5 uur over een smalle onverharde weg door natuur en via Maya-dorpjes voelde extreem vrij en avontuurlijk! De laatste 12 kilometertjes brachten we door zittend op koffiebonen, die halverwege overgeladen werden op een andere truck afgeladen met locals. Heerlijk om hun schaterlachen te horen toen ik hielp met het overladen van de overzware zakken koffie (tja toch nog indirect meegeholpen om die broodnodige bak koffie in de ochtend bij Organon te verzekeren, geen dank collega’s!). Die blauwe plekken veroorzaakt door alle verschillende voertuigen van de afgelopen 11 uur waren het dubbel en dik waard.

Dagje later vanuit Lanquin naar Semuc Champey gegaan voor de prachtige blauwe meertjes en een fantastische grotervaring. Met kaarslicht en camera hooghoudend in je rechterhand en zwemmend met je linkerhand door de pikdonkere grot staat zeker garant voor een 100% indiana-jones gevoel! Hoewel moeilijk droog te houden, betaalde het genomen risico de camera mee te nemen zich uit toen ik vanaf een aantal rotsen een duik nam (leipe shit!). Via glibberige trapjes de rotsen op en later via een gat 2 meter omlaagspringen kwamen we weer op de route richting de uitgang uit, alwaar we via een ‘schommel’ de rivier in gekatapuleert werden om aldaar bij te komen op een rubberen band. Dat ik ongecontroleerd op m’n buik in het water belandde en 3 seconden geen lucht meer kreeg is een indicatie van de snelheid die dat schommeltje wist te halen :p. De 12km teruglopen door de bergen bij een bloedhete 35 graden bleek weer een goede beslissing. Een ‘big mama’ helpend om een nieuwe vracht haar winkel in te slepen kwam met de kennis dat zij zeker meer spierweefsel herbergt dan ik: jezus wat een kilo’s! De 2 flinke stukken watermeloen waren een heerlijke beloning voor de hulp. Ach en na deze ervaring stelde die 12 kilometertjes door de bergen niks meer voor.

Toen ik hoorde dat d’r in het plaatsje Coban niks te doen was besloot ik der zeker 1 nachtje te blijven. ‘Niks te doen’ kan namelijk vaak vertaald worden in ‘makkelijker contact met de locals’. Een bezoekje aan het kleiner plaatsje Tactic 30km verderop met een Guatemalaan en aanhakend bij een groep studenten bedrijfskunde tijdens hun rondleiding door een koffieplantage bevestigden dit.En dat iedere bedrijfskunde-meid met je op de foto wil met een bak koffie in de hand komt je eergevoelens ook niet ten nadele. Met de stad Antigua als volgende doel was het nadeel dat ik voor de busoverstap heel Guatemala city moest doorkruisen, alwaar zich toch wat meer gangs huishouden dan Mexico City. Nog zonder lonely planet of enige ervaring met de stad toch reden tot twijfel, echter thuisgekomen van de koffieplantage had ik een emailtje van een andere reizende Nederlander met het bussysteem van Guatemala City. Dene, m’n dank gaat uit naar jou voor m’n eerste krottenwijk-fotootjes!

Tja denk dat je me nu wel gelooft als ik je vertel dat ik heerlijk weet te genieten van hoe ik door Guatemala heenbanjer en me hier handhaaf :-). Hoop dat ik jullie voldoende kan laten meegenieten! Het ga jullie goed en veel liefde uit Guatemala!

Dennis

Binnenkort: hoe het Pasen in Antigua en vervolgens in Quetzaltenango (waar ik nu zit) zich presenteert!