Geen vastelaovundj maar carnaval. Toch anders...

Ik weet het ik weet het, het is bijna niet meer bij te houden, maar heb inmiddels ook de fotootjes van Puebla geupload op www.picasaweb.google.nl/dennisvoes (zelfde album als ‘back in Queretaro’). Mocht je interesse liggen bij ’s nachts belichte kerken, antieke Mexicaanse stoomlocomotieven, schoenpoetsers aan het werk voor mij, een of ander gelovige zanger die graag op z’n knieën zingt, of een kerk op een heuvel wat eigenlijk een enorme begraven tempel is… geniet ervan!

Maar de echt bizarre, dronken, foute foto’s enigszins (?) over het randje zijn echter te vinden onder het album ‘Crazy carnaval in Veracruz’. Oke, zonder plat lullen, zonder verkleedpartijen, zonder fruhstuck-taferelen vanaf 9 uur ‘s ochtends mis ik toch het een en ander vanuit een nostalgisch oogpunt. Maar als een Veracruzaan (Jaracho zoals de locals van Veracruz zich noemen) tijdens de Limburgse vastelaovundj claimt schaarsgekleed dansend schoon, gacuamas op het strand (1.2 literflessen bier), tequilas bij de optocht en flink wat salsa en samba te missen snap ik dat ook.

De carnavalszondag verliep het opmerkelijkst… waar m’n couchsurfer-host al op weg naar huis was vanwege wat teveel tequila, was mijn nacht nog lang niet over vanwege diezelfde reden. Toen ik uitgenodigd werd voor wat gacuamas door een man of 15 in dezelfde toestand als ik mij bevond was ik in meerdere opzichten niet in staat nee te zeggen. Dat dit echter betekende “we gaan naar de 24-uurs Oxxo (supermarkt) op de boulevard alwaar een zee van mensen danst op de luide muziek uit de velen geparkeerde auto’s” moest ik nog uitvogelen. Awel, dat de combinatie met de eerder genuttigde tequila vele ‘tevreden’ momenten opleverde illustreren de foto’s meer dan overduidelijk lijkt me zo... En dat er onder deze omstandigheden een verhoogt risico bestaat dat een ander persoon geheel onbedoeld zijn of haar dans voortzet op de kleine teen van mijn linkervoet sluit ook naadloos aan op de realiteit. Uiteraard zijn dit de momenten dat de pech toeslaat en van alle wildplassers moest uitgerekend bij mij een politiewagen passeren. Gezien ik mijzelf niet volledig capabel achtte überhaupt een zinnig weerwoord te bieden in welke taal dan ook, leek het mij verstandig om mijn huidige niveau Spaans tijdelijk ruim te halveren. Dit resulteerde in 2 agenten trekkend aan m’n rechterarm richting de laadbak van hun pickup-truck, en 2 Mexicaanse schoonheden aan m’n linkerarm enkel ‘no no no!!!’-schreeuwend. Met nog 80 pesos (5 euro) op zak voor de taxi begreep ik uit het geschreeuw tussen de agenten en schoonheden dat ze niet voor minder dan150 pesos (9 euro) om te kopen vielen, iets waarmee iedereen mij te hulp schoot toen ik bijna afgerangeerd werd. Het leek me verstandig om ter uitzondering maar eens niet om een bonnetje te vragen…

Mijn dankbaarheid werd groter toen ik zonder geld op zak voor de 8km huiswaarts in hun onderkomen mocht slapen, al moest ik een leeglopend luchtbed met 2 kerels delen… Ontwakend met een significant te noemen kater bleek het strand 100 metertjes te wezen, niet verkeerd onder die omstandigheden. En ik mocht dan blut wezen, de dames waren maar wat gewillig om met deze bebaarde alcoholist (want hoe zouden ze me anders moeten beoordelen na die nacht? Martijn, andere suggesties dan Karl Marx?) voor wat strandfoto’s te poseren. Na het wederzien van m’n host (met geld!) heb ik het de carnavalsmaandag maar wat minder bont gemaakt tijdens een salsafeest thuis bij een van haar vriendinnen… Maar met vers geld en opgeladen batterij van camera, telefoon en enigszins mezelf ben ik de dinsdag weer voor jullie op pad geweest om wat meer bewijsmateriaal te verzamelen omtrent de verschillende interpretaties van het woord carnaval. Dat de gesprekken, dans en het gelach met de rest van de Mexicanen op straat gewoon doorging spreekt voor zich :-)

En met de velen malen grotere versies van carnaval in Colombia en Rio ben ik benieuwd of ik de komende 2 jaren in de buurt zal wezen… Voor nu heb ik in ieder geval meer dan voldoende weten te genieten van m’n eerste keer carnaval als Limburgse verrader. En zoals voor allen geld: nu weer terug naar de werkelijkheid. Voor jullie het dagelijkse leven, voor mij het herstellen van m’n gezwollen teen vlakbij de jungle met Zapatisten-indianen in de staat Chiapas. Met een boottocht door de canyon del Sumidero ben ik na 2 maandjes steden meteen weer geconfronteerd met hoe immens prachtig onze moeder aarde zich weet te profileren. Jullie zullen echter nog moeten wachten tot de volgende keer :p. Hoe dan ook, zoals altijd: het ga jullie goed!
Met een big smile,

Dennis

P.S. ja limburgers ik heb stiekem toch wel een vleugje jaloezie moeten onderdrukken op sommige momenten, maar zolang ik eenzelfde gevoel bij jullie kan opwekken balanceert zich dat prima uit!
P.P.S. paps/mams hoop niet dat ik jullie na m’n vertrek, het ge-pppsssssttt in een grens/drugsstad, gevaarlijkere sporttaferelen, en het wegrennen van een overval nu weer een reden presenteer tot ongerustheid maar het lijkt der wel op he… Geen zorgen alles gaat goed hier, strompelend met gezwollen teen en wel! ;-)
P.P.S. Broeder, Sietske, Madou: hoe lopen de voorbereidinkjes voor jullie bezgheden. 3 weekjes… De drukste periode begint, niet?