Paar weekjes terug in het noorden

Na de finale stierenvechten is de rest van m’n ruime week in Mexico stad gelukkig wat rustiger verlopen: een rondleiding met Gisela en d’r vrienden op het universiteitenterrein alwaar mini-tornadootjes het voorzien hebben op het papierwerk van onoplettende studenten, het bizar interessante antropologisch museum over meer dan 10 indianenstammen alwaar 1 dag niet volstaat, het enorm indrukwekkende maar bij iedereen met een vleugje tijd in Mexico bekende Teotihuacan met o.a. de Aztekentempels van de zon en maan, de familie ter bedankje 6 borden hutspot voorschotelen, oriënteren op de aankoop van een laptopje… Dat soort zaken. De Aztekentempels verkennend kwam ik nog een leuke reizende Zwitser tegen met grappig veel overeenkomsten: met ook 28 jaar zat deze kerel net als ik in z’n eerste maanden van een lange reis, nadat ie z’n universitaire studie opvolgde met 2 jaar geld verdienen op het kantoor van een farmaceutisch bedrijf (nee het was toch net geen Organon/Schering Plough/Merck). Verder de tempel van de zon beklommen: met de wind vol in je haren op de top rondkoekeloerend is puur genieten van een heerlijk gevoel van vrijheid! – zie de foto’s wederom op www.picasaweb.google.com/dennisvoes

Ook een nieuw avontuur maar een ietwat stressvoller verhaal betreft de aankoop van een minilaptopje via internet op Mercado Libre (het Mexicaanse marktplaats/ebay). Na per ongeluk de verkeerde computer met dezelfde naam en prijs gekocht te hebben, wist ik met wat hulp deze aankoop te annuleren. Toen ik vervolgens het goede laptopje wilde kopen, gaf de site aan dat dit aanbod niet meer geldig was. Hetzelfde verhaal voor m’n enige andere optie. Vervolgens kreeg ik 2 emails ‘gefeliciteerd met uw aankoop’… Na wederom bureaucratieel gehannus om een van de twee aankopen te annuleren, was ik in afwachting van het goede laptopje. Maar bij aankomst bleek deze niet de beloofde accu tot 10.5 uur te bevatten, maar eentje tot 4 uur. Na m’n derde annulatie en het terugsturen van dit exemplaar, heb ik de eerder geannuleerde optie opnieuw gekocht. Aangezien deze volledig vooraf betaald diende te worden, was ik na 2 weken geklooi meer dan gelukkig uiteindelijk het juiste exemplaar te ontvangen - en meteen te kunnen gebruiken voor dit verhaaltje :-)

Gelukkig bood iedere dag naast dit gefrustreerd geëmmer voldoende prachtmomenten. Te beginnen met het hartelijke ontvangst bij Diana (eerder ontmoet tijdens haar vakantie in Mazunte aan de Pacifische kust) en haar bijzonder warme familie in Queretaro. De eerste dagen waren avontuurlijk op een andere manier: de zoektocht hoe Diana en ik binnen de familie ermee om moesten gaan dat we elkaar ‘nogal zagen zitten’. Gelukkig bleek ik naadloos binnen de familie te passen en zien ze me liever komen dan gaan - of zal dat alleen vanwege het bord hutspot wezen wat ook hier een prima dankbetoon bleek? Met zus Lily en man Sergio had ik het ook erg getroffen. Ze bleken behoorlijk sportief aangelegd, waardoor ik het geluk had te mogen genieten van ervaringen in de klimhal, op de mountainbike en het trotseren van de enorme rots Bernal. Ik kan jullie verzekeren dat iedere ervaring een heerlijke maar ook enorme uitdaging te noemen valt, aangezien in ons vlakke Nederland het trotseren van de zwaartekracht nou eenmaal amper aan de orde is. M’n mountainbike en hardloop-ervaringen zijn in de verste verte niet te vergelijken met wat ik hier voor de kiezen geschoteld krijg, maar ik kan jullie verzekeren dat ik intens weet te genieten van het overwinnen van je eigen angst om nieuwe uitdagingen te trotseren. Dat gezegd hebbende, was ik ook erg blij met het wat minder uitdagende rondslenteren in de stad, de rondleiding door de Freixenet wijnkelders, overgeprijsde Belgische speciaalbiertjes proeven etc.

Maar goed. Na reeds een ruime week problemen met de aankoop van m’n laptopje ben ik der ff tussenuit geknepen naar de prachtige historische steden van San Miguel de Allende en Guanajuato. Om jullie volle agenda’s te Nederland niet teveel te belasten, zal ik enkel een ervaring in Guanajuato eruit lichten. Zijnde een studentenstad en voor de derde maal slapend bij lokale studenten via couchsurfing, bevond ik me de zaterdagochtend om 5 uur met m’n host Elide in de taxi op weg naar huis. Onbewust van het feit dat er wederom een nieuwe ervaring op me stond te wachten. En wel letterlijk, in het steegje van taxi tot deur, en in de vorm van 2 straatfiguren. De hoek om, (de laatste 20 metertjes tot de voordeur) bleken ze net bezig om 3 vrienden van m’n host te beroven (die hadden toevalligerwijs het huis net verlaten). Me afvragend wat er precies gaande was, keek ik in het begin ietwat onderzoekend doch alert toe, klaar om te rennen. Dit deed ik dan ook vrij snel toen m’n host ‘corre!!’ schreeuwde (bijzonder blij inmiddels te begrijpen dat dat ‘rennen!!’ betekent). Toen we op straat de politie aanhielden, bleken de vogels allang gevlogen. Iets wat in tegenstelling tot ons landje de politie ook binnen een half minuutje deed. Heb toen maar als buitenstaander de taak op me genomen om de ene flink toegetakelde kerel te kalmeren en verzorgen (ja heb m’n EHBO-kitje de eerste keer mogen raadplegen…). Na met een kop thee en wat van mijn droge humor bekomen te zijn van de schrik, hebben we hem met z’n vriendin door datzelfde steegje met messen richting hun taxi begeleid. Tja ook dat is Mexico… En hoewel ik inmiddels alweer op een nieuw stekkie in een andere stad zit, zullen zij moeten accepteren om 10 metertjes vanaf die plek verder te moeten leven. Een raar idee…

Teruggekeerd in Queretaro de week wat relaxter aangepakt met filmpjes kijken, couscousje fiksen, uit eten, een museumpje erbij... De enige uitzondering betrof een heerlijke ochtend te paard, lerend te rijden in de Mexicaanse stijl – oftewel met cowboyzadel en 1 hand aan beide teugels (want de andere hand is nodig voor je machete, of in mijn geval fotocamera). Na 3 fantastische weken met Diana en familie (maar toch vooral Diana) te hebben doorgebracht, viel het afscheid me behoorlijk zwaar. En hoewel moeilijke afscheidstaferelen nou eenmaal bij het reizen horen, zal ik er wel nooit een held in worden om zulke fantastische mensen, mooie momenten en onvergetelijke ervaringen achter me te moeten laten… Maar laten we niet zielig gaan doen, zo’n prachttijd met prachtherinneringen is gewoonweg heerlijk om me te mogen maken. Mijn dank aan Diana en heel de familie is dan ook groter dan enorm voor deze prachtige onvergetelijke fantastische tijd!

Dat gezegd hebbende, gaat het leven ook reizend gewoon door en via het verkennen van de stad Puebla ben ik me inmiddels aan het richten op de 10-daagse carnaval in Veracruz. Als Limburger ben ik erg benieuwd wat ze er in Mexico van weten te bakken…