Ethische kwesties...

Teruggekeerd in Mexico Stad werd ik met open armen ontvangen door Gadi, Gisela en hun familie, die ik eerder met kerst en in Puerto Escondido ontmoet had. Hier wachtte me een opgemaakt bed en een douche met m`n eerste hete water van 2011. Na viermaal m`n kleren op de hand gewassen te hebben bleken ze zelfs voorzien te zijn van een wasmachine, een heerlijke luxe! Na een reisje van Oaxaca stad naar Mexico stad (ruim 10 uurtjes van deur tot deur), aangevuld met 2 verjaardagsfeestjes, was met name m`n opgemaakte bed enorm welkom.

Toen ik de volgende dag in het Spaans werd uitgenodigd voor het zoveelste avontuur, bevestigde ik met open armen mee te willen. Ook al had ik niet helemaal begrepen waar we heengingen, deze strategie staat immer garant voor avontuur, rare situaties en vele onverwachte wendingen. Ditmaal geen uitzondering, maar in een ietwat andere hoek dan ik verwacht had. Voordat ik er erg in had, zat ik op de tribune tussen 48.000 stoeltjes voor de finale stierenvechten in Mexico stad. Tijd voor een ethisch stukje, niet?

Duizelig van de gedachten die door me heengingen, besloot ik uiteindelijk om toch te blijven. De bijdrage in financiele zin was toch al geleverd en mij als enige tegenstander tussen duizenden enthousiaste supporters kon misschien leerzaam wezen… En uiteraard kan ik het jullie ook niet ontnemen om deze discussie weer even aan het Nederlands daglicht te brengen.

De eerste minuten waren eigenlijk zeer imponerend om te zien. De matador wacht achter het doek op de aanvallende stier en brengt zichzelf met een elegante draai in veiligheid, om dit vervolgens iedere 3 seconde te herhalen onder een luid `ole` van het publiek bij iedere draai. Vervolgens staan matador en stier oog in oog op een meter van elkaar, afwachtende op de eerstvolgende zet van de ander. Dat deze spanning serieus is werd bewezen door de 2 door de lucht geslingerde matadors, waarop opa naast mij reageerde met een droog `ach stelje niet aan, sta op man`. In dat opzicht lijkt stierenvechten niets meer dan een illustratie van de oeroude interactie tussen man en dier, iets wat op een laffere manier ook in het circus te aanschouwen valt.

Tot we arriveren op het punt waarop de show blijkbaar uitgebreid moet worden met de pinnen die in de stiers rug gestoken worden. Hoe dapper, gewaagd, gebalanceerd, getalanteerd en elegant de manoeuvres van de matador ook mogen zijn, waarom het beest uiteindelijk moet lijden gaat mijn begrip nog steeds ver voorbij. Naief hopend dat het beest in ieder geval wat verzorging zou krijgen na het gevecht, duizelde het me iets toen de eerste show eindigde met het neersteken van de stier met een zwaard. Aanwezig op uitnodiging van opa en oma en last hebbende van mijn letterlijk verdraaide maag had ik een vleugje moeite met hun vriendelijke vraag of ik het leuk vond… Tijdens de 5 vervolggevechten kreeg ik weer wat vat op mezelf om mijn visie ter discussie ete stellen. Hoewel een tibrune tijdens de finale misschien niet de beste locatie is voor een kritische noot, werd mijn visie gelukkig begripvol ontvangen en stond ik niet meteen met m`n baggage op straat te koekeloeren. Een leerzame discussie volgde.

Voor de mensen die met afgunst het stierenvechten veroordelen valt er wel het een en ander te relativeren (relativeren bedoel ik dan he, niet goedpraten!). De gedoodde stier wordt als vlees verkocht en niet achteloos bij het grof vuil gezet. En de enorm sterke fysieke staat van deze beesten is in de verste verte niet vergelijkbaar met de halflevende lijken die wij uiteindelijk als kippen- of rundvlees consumeren. Dat brengt het verhaal terug tot een stier die gedood wordt ter consumptie van biologisch vlees, waarbij de slachtpartij wordt uitgebreid tot een show met getalenteerde matadors. En hoewel dit showelement mij niet lekker zit (waarom vinden zoveel mensen dit concept geweldig?), vermoed ik dat deze beesten beter af zijn dan datgene wat we gemiddeld in onze Nederlandse boodschappentas aantreffen. In die zin verkeren wij in Nederland allerminst in de positie om met een veroordelende vinger richting deze Spaans-Mexicaanse traditie te wijzen.

Dat gezegd hebbende blijft het een eens-en-nooit-weer avontuur voor mij, maar zeker onvergetelijk in meerdere opzichten van het woord. Mijn strategie om klakkeloos op iedere uitnodiging in te gaan zal ik in ieder geval blijven handhaven, hoewel de finale van de superbowl op TV een week geleden me toch wat beter was bevallen.

¡Al fin, como siempre, que les vaya bien!
Liefs,

Dennis