Een maandje Oaxaca

Een maandje Oaxaca

Na het gefeest onder het excuus van nieuwjaar was het tijd voor een vleugje meer cultuur, natuur en een beetje beweging. Jocotepec, een klein bergdorpje met grootse mensen levend van alles wat het bos maar te bieden heeft, bleek meer dan geschikt. De overvriendelijke mensen hier weten werkelijk alles te gebruiken: koffieplanten voor koffie (jaja), rotsen voor cement, boomhars voor wondgenezing, boomschors als riem, boomsap als melk, bomen voor meubels, lianen als waslijnen of touw, rivierwater als douchewater, paddestoelen, planten, sinaasappelen, pompoenen en bloemen als voedsel, … … awel, het idee is duidelijk niet?

M`n derde jungletrektocht aldaar prijkt vooralsnog met gemak bovenaan m`n lijstje als meest `echte`, avontuurlijke jungletocht. Watervallen, rivieren oversteken, gebrek aan paden, afhankelijk van de machete, hellingen die de 45 graden overschrijden, je leven hangend aan een liaan, m`n eerste zelfgemaakte vuur… Opzich al avontuur genoeg, zij het dat ik dankzij mijn gebrek aan ervaring dit nog wat mag aandikken met de mij schampende hoef van een bokkende pakezel, het bijna plukken van een blad van een 3 meter hoge brandnetel (dat was geen voedsel dus!), het knappen van de liaan aan je hangmat resulterend in een smak op een gelukkig botte rots… Levend en wel kan ik je garanderen dat je lijf volgepompt met adrenaline, aangevuld met een overgetalenteerde en zeker prettig gestoorde gids, behoorlijk grensverleggende situaties en prachtige foto`s oplevert. Dacht dat m`n vorige tocht leipe shit was, maar die is inmiddels gedegradeerd tot een zondagochtendwandelingetje. Ach, dat gezegd hebbende, zal m`n koppige volhardende insteek in de toekomst vast hetzelfde teweegbrengen voor deze ervaring.

Om even door de 2 weken erop heen te vliegen: Jocotepec werd opgevolgd door een boottocht over de meren van Chacahua naar het afgezonderde kustplaatsje met diezelfde naam. Gevolg door een nachtelijke zoektocht op die meren in het doolhof van mangrovebossen naar krokodillen, die werden gevonden in de vorm van de geheimzinnige rode ogen soepeltjes door het water glijdend. 150 km zuidelijker in Mazunte resulteerde een boottocht op de Pacifische oceaan in ontmoetingen met enorme zeeschildpadden, dolfijnen en als hoogtepunt 3 walvissen verder de zee op. Alhier volgde 3 daagjes als vrijwilliger waar ik hielp mangrovebomen te planten, babyschildpadjes uit te zetten en Mexicaanse toeristen rond te roeien tussen de krokodillen. Jawel jawel, m`n eerste Mexicaanse fooi is binnen! Het kustleven van de staat Oaxaca heeft me zeker weer meer vermexicaniseerd :-)

Na 3 weken kleine dorpjes arriveerde ik in La Crucecita, een ietwat grotere plaats bij de baaien van Huatulco. Baaien bezaaid met toeristen... Keihard onderhandelen leverde nog dubbele hostelprijzen op. Weigerend te betalen zat ik een oplossing te bedenken op het plein, die zich vanzelf aandiende in de vorm van de ijsjesverkoper. Dat de beste man na 20 minuten praten vermoedde dat ik uit Argentinie kwam is teveel eer voor m`n nog steeds gebrekkige Spaans, maar zo`n complimentje is altijd welkom. Maar goed, de ijsjesverkoper zelf vertelde me dat ie een kamer huurt bij een negerin (ja inderdaad, zo`n heerlijke big mamma), alwaar nog een kamer leegstond. Nouja… leeg: er lag flink wat troep en we moesten nog een bed zien te fiksen ook, maar ik was allang content met de heerlijke ongebruikelijke gang van zaken. Verder was een halve dag meelopend met een ijsjesverkoper velen malen leuker dan zwartbakken tussen de luie blanke toeristen op het strand. Het avontuur werd helemaal compleet toen de ijsjesverkoper na een paar pilsjes z`n verleden uit de doeken deed. Met z`n moeder gestorven tijdens z`n 6e levensjaar en z`n vader op straat neergeschoten in de noordelijke grensstad Juarez op z`n 13e, eindigde hij met z`n broer en neef in de drugswereld van Californie, Arizona, New Mexico, Texas etc. Ik vond z`n Engels al verdraaid goed voor een Mexicaan… Tijdens een deal voor 55.000 dollars leverden zij de drugs, maar de `klant` kwam niet over de brug met het geld. Bij een 2e poging van diens broer het geld terug te claimen, werd die vermoord. Toen een paar weken later z`n neef in z`n huis vermoord werd, is ie `m toch maar uit het wereldje geknepen. En nu verkoopt ie dus ijsjes voor 30ct per stuk, waar ie zelf 40% van terugziet. Het leven kan verkeren… Hij stelde me zelfs voor een drankhandeltje te beginnen, alwaar we goedkope flessen Mezcal inslaan, zelf wat fruit toevoegen en met een ander label met winst de zaak in de VS van de hand te doen. Na een dergelijk verleden kan ik me voorstellen dat hij niet begrijpt dat ik daar een morele kwestie in zie. Ach, ik mag mezelf iig gelukkig prijzen dat er geen vergeldingsacties plaats hebben gevonden in de 2 nachtjes dat ik onder hetzelfde dak m`n nachtrust vond. Hoop ook dat het nooit gebeurd, want `t is een prima kerel!

Tijd voor de hoofdstad van de staat: Oaxaca stad. Aanvangend met m`n 2e couchsurfingervaring was het meteen goed raak met 7 kroegen voor m`n kiezen. Of m`n overduidelijk geimproviseerde (lees: aangeschoten) salsadans becomplimenteerd werd voor z`n kwaliteit, vanwege medelijden of het amusementsgehalte laat ik vooralsnog maar even in het midden… Dat het een ware studentenstad betreft, werd bevestigd toen het goedkoopste voedsel tot nu toe meteen m`n ergste diarree ooit opleverde (ja man we praten liters hier…) Na 3 daagjes ziekjes vastgeketend aan bank en toilet, was het tijd voor een bezoekje aan de oeroude en imponerende ruines van de Zapoteca indianen in Mitla en Monte Alban (check de foto`s). Hierve del agua, een vanuit de grond opborrelennde waterbron op de top van een berg, bood irrealistische grotachtige erosie- en sedimentatieafzettingen op de berghelling in een woestijnachtig droog berggebied. Na een nachtje slapen en een bezoekje aan de zogenoemde grootste boom ter wereld (ja dat ding is enorm), bevond ik mezelf lopend richting de bergdorpjes van de Zapoteca indianen. Gelukkig kreeg ik precies op tijd een lift aangeboden: m`n ietwat optimistisch aangevangen 36 km te voet bleek 1.5 km hoger in de bergen te eindigen, dus de 16km bergop in een oud kevertje waren zeer zeer zeer welkom! De dag erop de hemelse 13 km van Latuvi naar Lachatao getrotseerd, een klein stukje van de oude pre-hispaanse route naar de Golf van Mexico. Met sprookjesachtige lange slierten mos uit de bomen leek het wel of ik zo de Lord of the Rings was binnengelopen… Voor jaloerse gevoelens, check wederom wie immer de foto`s: www.picasaweb.google.com/dennisvoes

Sinds enkele dagen wedergekeerd in Mexico Stad, zal ik jullie binnenkort meenemen in een ietwat onverwachte, heftige en rare situatie alhier. En dan heb ik he niet over het feit dat ik 400m naast de laboratoria van Schering Plough slaap (collega`s, nog nieuws vanaf de werkvloer?), maar voor nu lijkt me dit flitsbeeld van een maandje Oaxaca voldoende, niet?

Het ga jullie goed en tot snel!
Liefs,

Dennis