Mijn eerste keer liften...

(Tijdens mijn reis van de stad Victoria naar natuurreservaat El Cielo (bij Gomez Farias))

Mijn onbegrensd vertrouwen liep al een deukje op toen bij vertrek van de autobus de Mexicaan naast mij een kruisje sloeg. Gedropt door de bus in de middle of nowhere en met de zonsondergang binnen een kleine 3 uur, leek liften mij een slimme zet. Dat dit uiteraard uitmondde in een onvergetelijk avontuur zal ik dan ook nooit vergeten…

Het begin was al heerlijk: de eerste de beste auto stopte meteen. Wel, eerlijk gezegd zeker wel de eerste, maar niet echt de beste auto… Mijn oude fordje van vroeger mag rustig een zakelijk limousine genoemd worden vanuit het referentiekader van dit wrak. Biddend tot god van niet, kwam de zaak toch wel weer in beweging. Ach, met kabaal alsof je tussen de motoren van een opstijgend vliegtuig zit, werd mij de vernedering van mijn gebrekkig Spaans bespaard. Later zou ik ontdekken dat de Isaac Newton de enige was die wat te vertellen had tijdens deze rit…

Toen de chauffeur vroeg of ik mee wilde rijden tot aan het bergdorpje Alta Cima (mijn eindbestemming), was ik wel verheugd. Uiteraard was ik toen even vergeten dat mijn reisgids enkel 4x4-s een kans van slagen geeft op deze 14 km. 14 km over alles wat de schijn van een weg moet hebben maar neerkomt op wat uitgekapte platgereden rotsblokken. Hoewel het idee dat de inzittenden in Alta Cima wonen suggereert dat het een haalbare kaart moet zijn, leek de enige garantie dat deze auto zich voor aankomst spontaan zal evolueren tot een cabrio. De 3 ramen die bij aanvang al ontbraken waren hiervoor een bevestigende indicatie. Dat alle locals dit voertuig dan ook nastaarden verbaasde me niets, maar of dat kwam door het voertuig zelf of mijn aanwezigheid blijft me tot op de dag van vandaag een raadsel…

Eenmaal onderweg realiseerde ik mij het voordeel van het gebrek aan airbags. Vanuit het perspectief van een airbag zou iedere meter namelijk moeiteloos geinterpreteerd worden als een kettingbotsing. Dat de chauffeur fluitend achter het stuur een blikje cola light dronk, maakte de zaak niet minder bizar… Zou hij trachten zichzelf of mij gerust te stellen? Ik ga voor beiden. Het gerusstellend effect was trouwens snel verdwenen toen we voor de derde keer olie bijvullen bewust stopte voor een beeld van Jezus. De `inshallah`-factor werd mij op dat moment net iets te groot…

Dat deze weg trouwens meer aanzet tot het consumeren van alcohol dan een blikje cola light, ontdekte ik later toen ik ook zo`n blikje cola light kreeg en leerde dat blinkende zilveren blikjes met de tekst `light` erop rustig bier kunnen bevatten in Mexico. En hoewel dit koude blikje in deze omstandigheden een van de beste biertjes ooit was, zorgde die afgrond 20cm naast je ervoor dat je aanzienlijk sneller drinkt terwijl je zowiezo al een bovengemiddelde drang voor de WC ervaart. Zeker een mooie uitdaging voor de fysieke capaciteiten van mijn blaas! Na alle natuurwetten getard al dan niet weerlegd te hebben, kwamen we na 2 uur op miraculeuze wijze aan. Ik snap dat je spontaan gelovig wordt hier! En na 2 uur miljoenen malen afgevraagd te hebben wat iemand bezielt om zo`n weg naar je huis te moeten berijden, werd deze vraag binnen een seconde beantwoord met het adembenemende uitzicht en de uitzonderlijk vriendelijke mensen. Wauw man!