Bangkok - Chang Mai

Hey hey hey!

Wederom veel te veel gebeurd. Menig medereiziger zal het gevoel wel herkennen van een compleet gebrek aan tijd om alles mee te maken. Het liefst schrijf ik mijn ervaringen meteen in m'n dagboek, maar het komt er simpelweg gewoon nooit van... Schitterend!

Laat ik beginnen waar ik gebleven was. De treinreis naar Chang Mai, vrijdagavond 22:00. Jezus alle boeddha's nog an toe wat een prachtige reis! Heb in het goedkoopst mogelijke bed (bovenin een stapelbed zonder airco of ramen) al heen en weer schuddend met de rails luidruchtig onder me door zoevend gewoonweg heerlijk geslapen! En das best wel prettig bij een treinreis die tot 12:45 zaterdagmiddag duurt. Op papier dan. Na ontbijt op bed (das al een hele uitdaging in een door Thailand rijdende trein!) kwam mij ter ore dat we reeds een ruime 4 uur vertraging hadden. Tijdens m'n nachtrust hadden we een aantal uren stilgestaan omdat een hoosbui de rails blank had gelegd. Das toch gewoon geweldig! En gelukkig maar ook: nu kon ik in de verte bij Uttaradit de eerste bergen zien opdoemen, volledig groen begroeid. Wat een prachtig gezicht!

Maar nog helemaal niets vergeleken met de treinreis door de bergen en jungle zelf. Een zijden draadje is wat overdreven, maar wat een enorm gevoel van vrijheid als je leven aan de 6 schroefjes hangt, die de stang waar je aanhangt aan de met 100 km/u rijdende trein verbinden. Die wind in je gezicht is zo ontzettend heerlijk! Een beetje alertheid is wel gewenst, want een stalen verkeersbord in je kiebus zal mijn aankomst in Chang Mai met een redelijk oneindige hoeveelheid tijd vertragen... Het verhaal van de onlangs onthoofde Amerikaan heeft een redelijk bevestigend karakter toch een beetje op te letten...
Maar wat een heerlijk kriebelig gevoel in je buik, als je op de onderste trede in de deuropening over een ravijn zoeft. Aangezien de trein breder is dan de brug, kijk je door je eigen tenen 100 meters de diepte in terwijl je met een oorverdovend lawaai als een bezetene over de afgrond raast. Wat een ervaring! Afgetoucheerd met een sporadisch verlaten krottenwijkje of rijstveldje middenin de jungle simpelweg onbeschrijfbaar. Heb dan ook ruim 4 uur alleen maar uit de trein gehangen :-)

De rest van de tijd een gesprek gevoerd met een Thais vrouwtje uit Lampang (2,5 uur ten zuiden van Chang Mai). Na een uur vroeg ze mij of ik tegen loon, kost en inwoning haar kinderen Engels zou willen leren. Ze zal mij dan ook met m'n Thais helpen. Hoewel het financieel uiteraard veel te rap gaat, hoef ik er absoluut geen geld voor. Wel hoop ik dat ze me wat meer kan leren over het werken in de rijstvelden, dat lijkt me echt een fantastische ervaring (helaas is het oogstseizoen pas in November, maar echt nuttig zal ik toch wel niet wezen...). Morgen pak ik iig de bus richting haar huis, dan zien we het allemaal wel weer...

Eerst Chang Mai dus. Na de nodige vertraging om 17:30 in een rustig houten guest house ingecheckt, alwaar ik Alila ontmoet heb. Alila is een geweldige in Thailand geboren vrouw die tegenwoordig het meest in Nepal en Tibet vertoeft en bijzonder veel van de wereld gezien heeft in haar 40 jaren op deze aarde. De manier waarop zijn met haar kat en konijn omgaat is erg verschillend tov ons westerse benadering van een huisdier: al kjlinkt het raar, ze lijkt er daadwerkelijk mee te communiceren. Weggelopen van huis op haar 13e heeft ze geleerd prachtige sieraden te maken, zo ongeloofelijk sicuur en gedetailleerd. Uitermate indrukwekkend om te zien.

Gisteren weer lekker eigenwijs geweest. Samen met een andere Nederlander (ja, je ontvlucht de toeristen niet hier in Chang Mai...) hebben we een krakkemikkige stadsfiets gehuurd (zo'n ding is hier echt onbetaalbaar! 60 ct/dag) om de Doi Suthep tempel te bezoeken. In de praktijk presenteert zich dit in het trachten je enige versnelling om te zetten in een voorwaartse beweging van je scheve frame. De eerste paar kilometers bleek deze bezigheid uitvoerbaar, echter de laatste 10 km bergop zorgde er toch voor dat ik met kramp wakker werd vanochtend. Maar dat was het gezicht van die ene mountainbiker die ik inhaalde al helemaal waard, om maar niet te spreken van de busjes gevuld met schreeuwende en lachende mensen (waarschijnlijk meer in de sfeer van 'stelletje idioten' dan daadwerkelijke aanmoedigingen). Maar we hebben het gehaald! Onderweg trouwens nog gestopt bij m'n eerste waterval, afgemaakt met een uitgespleten volledig begroeide rots, grote vlinders en slipperige rotspaden tot aan de rand van de waterval zelf. Helaas is mijn camera nog steeds naar de chalemiezen, maar binnenkort volgen de foto's van die Nederlander wel een keer op de site.

Hoewel er nog steeds voldoende te vertellen is, prefereer ik dat ik nog wat verhalen ga bijscoren hiero. Mail jullie dus later!

Wederom veel liefs,
Dennis

P.S. Mocht iemand mijn zwoele stem toch zo missen dat je iedere nacht huilend in bed doorbrengt: bel dan 0900-0198 gevolgd door 00 066 843542524 (3ct/min). Houdt er rekening mee dat het hiero 5 uurtjes later is ;-)