Tempo-reizen in Noord-Thailand+Laos+Oost-Thailand

Hey hey gespuis!

Het is dan weer een tijdje geleden dat ik jullie (hopelijk…?) heb kunnen amuseren met mijn enigzins assertieve aan positieve absurditeit rakende insteek der alleen-reizen, dus tijd voor een update om de aandacht van jullie lezertjes vast te houden. Hoewel de avontuurlijke insteek geen messteken, malaria, rellen of verwondingen oplevereden (mijn excuses voor deze ietwat saaiere insteek), toch weer veel meegemaakt. Echter, sinds Chang Mai verliep het allemaal wel in een ander ritme, aangezien ik toch een beetje rekening wilden houden met een lieftallige moeder die binnen een week op het vliegveld zou staan.

Dit resulteerde in een dagelijks 3-10 uurtjes reizen gedurdende een week, waardoor ik toch noodgedwongen in contact ben geraakt met de meereizende Fransman Lionel. Na een nachtje Chang Rai (een goede kater was alweer een maandje geleden...) deelden we de 3e-klas openbare bus gezamenlijk met de Thaise bevolking onderweg naar Chiang Kong, een kleiner dorpje in Noord-Oost Thailand met uitzicht over de Mekong rivier en Laos. Deze ontmoeting bleek wederom een groot geluk. Nadat ik de eropvolgende ochtend een visum had gefikst en de grens passeerde, bleek de enige pinautomaat in Huaj Xai te Laos buiten werking. Met 2 euro 40 in Thais geld leek het ticket voor de 2-daagse bootreis enigzins lasting te realiseren. Na redelijk platzak alle schreeuwende tuc-tuc chauffeurs te negeren, de 3 kilometer asfalt brandend in de zon tevoet aangevangen richting de boot. Onderweg wenste ik een mede-reiziger te omntdekken die mij wat geld wilde lenen. En jawel, onze Fransman Lionel zat rustig een ontbijtje (lees: een zoals gebruikelijk ondefinieerbare combinatie in de sfeer van vleesbotten/noodle/peper-combinatie) te nuttigen, gelukkig in een noodlot-oplossend behulpzame bui.

Aangekomen op de boot bleek mijn wens een behulpzame mede-reiziger tegen te komen iets te goed uit te komen. Jezus, sinds Dusseldorf airport heb ik niet meer zoveel blanke gezichten tegelijkertijd moeten aanschouwen, wat een kippenhok! En wederom bleek Lionel een prima kameraad in de chaos. Waar we halverwege de tocht met z’n allen een lokaal dorpje bestormden op jacht naar een slaapplaats, vonden wij een 2-persoons kamer waarmee we beiden vol trots ons persoonlijk record van 1 euro p.p. voor een overnachting neer wisten te zetten. :-) Het echte voordeel kwam toen ook hij neeschuddend aanschouwde hoe al onze medereizigers de ‘prijzige’ restaurants bestormden, waarop wij met een lege aansteker als zaklamp het dorp uitliepen wanhopig op zoek naar een ‘local place’. Volledig bezweet kregen we een 5-maal pittiger maal dan welke Thaise rode chilli-curry dan ook, te verdoven met een uitzonderlijk lauw blik BeerLao. Een brede smile op ons beider gezichten verklapte dat het opsnuiven van de echte atmosfeer der Laos ons beiden velen malen meer waard was dan een enigzins eetbaar avondmaal. Vol genot en vol zweet werkten we tevreden onze weg door hetgeen onze eerste Laotiaanse maaltijd moest voorstellen, met een lauwe BeerLao als toetje na (zie foto). Enkel de malariamuggen ontbraken. Heerlijk!

Na nog een 9-tal uurtjes het kippenhok genaamd boot te ervaren, aangekomen in Luang Prabang. De huisgestookte enorme flessen wiskey deden enigzins denken aan de kelder-gestookte slivovice uit ons eigen Oost-Europa, alleen ter decoratie wordt geen plant, twijgje of grassprietje gebruikt maar een breed arsenaal aan dode slangen en schorpioenen (zie foto). Veel ‘wiskey’ was dan ook niet vereist voor een nieuwe ervaring… En dat alles op kosten van de Fransman, aangezien mijn pinpas in Laos ook in een werkende pinautomaat dienst weigerde. Was toch enigzins opgelucht toen ik hem later in Thailand de 5 dagen financiele afhankelijkheid kon retourneren… Om daar te komen moest een luttele 280 kilometer overbrugd worden. Een peuleschilletje in Thailand, in Laos betekent dit 11 uur verkrampt in een overvolle bus een kuilenrijk bospad trotseren. Wat zonde dat ik zo krap in de tijd zat, want die stro-hutjes her en der langs deze route lonkten bijzonder om een paar weken te blijven…

De momenten in Vientiane, Nong Kai en Khon Kaen zal ik jullie besparen, maar ik kan het niet laten toch een paar woorden vuil te maken aan m’n 2 dagen Pattaya (het Salou van Thailand)… Wat een afgrijselijk energieverslindende locatie! Op zoek naar een Thais noodle-karretje op straat vind je eerst een drietal McDonalds, 5 borden ‘Deutsche schnitzel’ en een 4-tal kleermakers of taxichauffeurs die je aan je arm op ietwat brute wijze je naar hun shop/auto ‘begeleiden’. In de supermarkt overheerste het aantal blanke gezichten, en enkel de lady-boys, een verdwaalde olifant en met name m’n ontsnapping per scooter richting het dichstbijzijnste vissersdorpje bevestigden dat je nog steeds in Thailand was… Dat het op een paar meter zo kan verkeren is echter wel bijzonder indrukwekkend te noemen!

Inmiddels heb ik moederlief dan ook opgepikt op Bangkok airport en vertoeven we in Kanchanaburi, alwaar we (vandaag tevoet en) morgen per trein de ‘Bridge over the river Kwai’ passeren op doorreis richting de watervallen in het noorden. Na de afgelopen weken wel even wennen om ook eens achterover te leunen, maar wat een bijzonder geweldige tijd ligt er weer in het verschiet! Moeders, bedankt voor je aanwezigheid, de rest zie ik over een veel te korte 2 weken (nee hoor, ik mis Nederland echt nog niet!!! :))

Ciao ciao!

P.S. voor meer foto’s meld je aan op facebook, zoek mij en check m’n fotoalbums aldaar