Teaching, rice fields, trekking, hill-tribe...

Jooh stelletje Nederlanders!

De avonturen zette zich vorige week dinsdag voort in Lampang, het plaatsje waar ik de kinderen van het Thaise vrouwtje uit de trein zal helpen met Engels. Althans, dat dacht ik begrepen te hebben. Toen ik in m’n bezwete reiskloffie plotseling voor 15 12-jarige Thaise gezichtjes stond die in koor ‘saawaadeeeee khraaaap’ schreeuwden, drong het langzaam tot me door dat ze een volledige school runnen. Veel tijd om verbaasd te zijn had ik niet: ik moest meteen aan de bak. Zo compleet overvallen, onvoorbereid en ervaringsloos les te moeten geven valt niet mee als je enkel een tiental woorden zeer slecht Thais weet te bazelen… Maar wat een enorm geweldige ervaring wederom! Voor de woensdag had ik m’n eige beter voorbereid en enkele zinnen in het Thais op het bord getoverd (die tekens vallen niet mee…), maar deze klas bleek uiteraard een klap beter in het Engels :-S

Deze secondary school wordt gerund door Saowanee en Gairoger, in hun eigen huis. En das een buitengewoon geweldige plek. Tussen de tientallen katten, hanen, kippen en nog wat honden luister je naar de sprinkhanen, krekels en kikkers, starend naar de begroeide heuveltoppen achter de sjokkende runderen en volle rijstvelden. Zo kan je tuin dus ook wezen! En het voedsel wat ze me hier voorschotelen is buitengewoon voortreffelijk, met name de warme maispap-achtige bananen-kokossap toetjes bevestigen Saowanees woorden ‘if you eat, you cry!’. Het enige waar ik niet aan kan wennen zijn de vele schilderijen aan de muur die haar bezoekjes aan het keukenhof illustreren…

De donderdag een bizar mooie dag gehad. Niet later dan 7:00 des ochtends drongen de geluidstrillingen van de wekker al uitermate bruut door in m’n slaperige oren. Echter niet voor niets. Na het wegwerken van wederom een 2 tot 3-tal eieren als ontbijt ben ik meegegegaan met Gairoge, hij wilde me z’n werk laten zien. Het kan raar verkeren, aangezien het toeval beslist dat ik al 3 dagen bij de ‘manager of the Geology Research Facility’ binnen het bedrijf EGAT (Electricity Generating Authority of Thailand) vertoef. Dit resulteerde dus in een VIP-rondleiding langs de kolenmijnen, alwaar paleontologen zich buigen over fossielen tot zo’n 400-miljoen jaar oud (de wat recentere fossielen van de laatste paar miljoen jaar komen hier natuurlijk voornamelijk van olifanten af). Daarna uitleg gekregen over de energiecentrale (vanwege een hoge concentratie aan sulferoxides in de grond is er ook hier een redelijk strak milieubeleid). De rondleiding werd afgesloten met wat verbazingwekkend bekende laboratoriumapparatuur (zeven voor korrelgrootte-fractionereing, UV/VIS-spectrofotometers, sulfide-concentratie-analyses etc.)

Nadat een bedrijfschauffeur me weer thuis afgezet had, nam Saowanee de dag voor me over door te leren werken in de ‘lijstvelden’. Hoewel haar geschreeuw ‘farmer! Holland!’ nog enigzins motiverend werkte, werd mijn vermoeden de rijst erg amateuristisch te planten duidelijk gemaakt met een schaterlachend ‘rice Dennis, 3 days, dead!’ Het verwijderen van de felroze samengeklusterde slakkeneieren ging me gelukkig beter af, ook al werd dit afgewisseld met een hebberige bloedzuiger op m’n dan ook inderdaad erg sappige onderbeen. De rijst wordt na de oogst in november/december zelfs naar Nederland opgestuurd. Wat een geweldige mensen!

Vervolgens bekaf richting de markt voor boodschappen (lees: je sjokt als de lokale bezienswaardigheid de kraampjes af terwijl je voortdurend vol trots voorgesteld wordt aan iedereen die Saowanee kent, oftewel het hele stadje Lampang). Compleet dood thuisgekomen (ben toch een stadsjochie he) werd ik 2 uur alleen voor de klas gedropt om wederom Engelse les te geven. Na verhalen over Nederland/Thailand uitgewisseld te hebben, mijn onderzoek naar leven op Mars te hebben samengevat, bleek dat m’n meegenomen spelletjes ‘boter, kaas & eieren’ toch verreweg het meest enthousiast werden ontvangen.
Dat ik vervolgens een DVD met een dik half uur aan film heb meegekregen met al deze activiteiten is een geweldig cadeau om na terugkomst in Nederland me weer even terug te wanen :)

Vervolgens in het weekend richting Chang Mai terugverkast om wat jungle-trekking artikelen aan te schaffen. Ma-wo mocht ik genieten van een trektocht per olifant, te voet en per bamboe vlot, afgewisseld door termietenheuvels, hoosbuien, rondsjokkende koeien, zwemtochtjes bij prachtige watervallen en wat lokaal voedsel. Een globale indruk mogen jullie uit de foto’s afleiden, ik ga liever wat dieper in op de atmosfeer tijdens de avonduurtjes. De vereiste nachtelijke uurtjes rust werden namelijk keurig verzorgd door de Karin hill-tribe mensen. In slap vallen onder je mosquito-net, op de houten vloer van het gezamelijke hutje, luisterend naar de kippen, zwijnen, runderen, ossen… Heerlijk! Maar voor dit genot was er uiteraard eerst de afsluiting van een dag wandelen. En ondanks een vleugje teveel contact met toeristen (laat ik niet teveel klagen, draag er zelf aan bij…), was het erg bijzonder te zien hoe de 5 tot 15-jarige bergstam-kinderen moeiteloos rondom het kampvuur de play-knop van onze westerse CD-speler vervingen. Uiteraard werd ik vanwege mijn geheel vriendelijke smile als eerste uitgenodigd mee te dansen door een vriendelijke 13-jarige glimlach in een wit gewaad (en ja, na navraag bij onze gids bleek dat ook hier de witte kleur representatief staat voor maagdelijke beschikbaarheid, meestal vervange door een kleurrijk gewaad op hun trouwdag rondom het 17e levensjaar). Maar welke blanke gast zal op z’n twaalfde met een vriendelijke glimlach gemoedelijk een complete vreemdeling met zwarte huidskleur uitnodigen voor een dans? Op sociaal gebied liggen we toch een paar stapjes achter in vergelijking met deze bergbewoners… Dat kwam nogmaals aan het oppervlak toen ons gevraagd werd enkel 1 liedje voor te dragen. Onze gemiddeld ruim dubbel aantal jaren aan levenservaring met culturele achtergronden uit Zweden, Italie, Japan, Colombia, Chili en ik als Nederlandse vertegenwoordiging tentoonspreidde een compleet falen aan iedere vorm van assertiviteit. Na een voorzichtige inzet van Country Road (ja ja, was mijn schuld…) bleek ook onze internationale zangkwaliteit uitermate belabberd, om het eens uitermate positief te omschrijven. Wat een schitterende mensen! Hoewel mijn eerste schijtpartij op het toilet (= gat in de grond) toch ff wennen was, moest ik met pijn in het hart dit kleine ‘dorpje’ verlaten. In de toekomst wil ik zeker een maandje met dergelijke mensen doorbrengen, wat een geweldige ervaring (jaja, alweer, maar het is dan ook gewoon zo!).

De ervaringen tijdens de Thaise kookcursus vandaag bewaar ik graag voor ieder bezoek na terugkomst in Nederland, maar jezus wat zijn de toeristen een stelletje schijtluizen! Ieder pepertje werd met veel protest toegevoegd, dus kon ik maar wat genieten van eenieder gezicht toen ik hen m’n verhalen over de gefrituurde sprinkhanen, geBBQde zijderupsen, zwarte olie-gewokte kevers in geuren en kleuren kon voorleggen :). Morgen richting Chang Rai om wat informatie in te winnen over de boottocht over de Mekong rivier door Laos. M’n eerste malariagebied dit weekend, jippie oladiee!

(chock dee khrap)!