Kanchanaburi, Ko Samui en... ... ... Nederland

Jooh inwoners van het land der lage temperaturen

Inmiddels staat mijn lichtelijk vernegerde lichaam ook weer in contact met de karige 10 graadjes die we allemaal ervaren in dit klein stukje wereld genaamd Nederland. Daar ga ik het dus niet over hebben. Bij mijn laatste ‘boekwerk’ (uiteraard te lezen op geheel vrijwillige basis) had ik al aangegeven moederlief te hebben opgepikt op het vliegveld. Fantastisch om hetgeen ik de afgelopen 5 weken geleerd had te kunnen delen met zo iemand als je eigen moeder. Echter eerlijk is eerlijk, ik vond het serieus wel even wennen om plotseling te slapen zonder vergezeld te worden door een overtallige hoeveelheid insekten, onder een niet-lekkende dak en dan met al die airco, warme douches, terrasjes met een zitje voor de deur… Dat mijn alleen-reizende insteek enige tijd nodig had om de aansluiting te vinden bij een zojuist-op-vakantie gearriveerde moeder, bleek wel uit het feit dat menig guesthouse-bezittende Thai mijn al-drastisch-minder-idiote ideeën sterk afraadde voor mijn lieftallige moeder. Ach, als een Thai al een guest-house bezit spreken we ook niet over de letterlijk straatarme bevolking die ik de eerste 5 weken opzocht, maar een kern van waarheid was wel aanwezig.

Schitterende ervaringen lagen wederom voor het oprapen. Te beginnen met de treinreis over de ‘Bridge over the River Kwai’. Hoewel een leuk brugje, is het verhaal, de wetenschap der historie afgemaakt met een uitgestrekt oorlogs-kerkhof hier en daar hetgeen de indrukwekkende atmosfeer creëert . Daarnaast blijft het mooi om te kunnen zeggen dat je hangend uit de trein af en toe je hoofd moet terugtrekken om niet te sneuvelen door een stuk van die brug tegen je harses te krijgen. Na een kort 3e-klas reisje van een drietal uurtjes (druk acclimatiserend aan de 40 graden celsius zal mijn moeder deze airco-loze rit toch iets intenser omschrijven…) gearriveerd in het plaatsje NamTok (= WaterVal), alwaar we aan de rivier in een ietwat luxer guesthouse vertoefden dan mijn persoonlijk-recordhoudende 1 euro per nacht locatie. Inderdaad de dag erna vanuit dit plaatsje NamTok de Erawan water falls bezocht, bestaande uit 7 trappen waarbij hier en daar niet onverdienstelijk gezwommen kon worden.
Dat een westers blanke huid naast zo’n beetje heel vrouwelijk Thailand ook door de vissen als bijzonder aantrekkelijk ervaren wordt, kun je ervaren als je even blijft stilstaan. Waar in Nederland het sporadisch overgebleven wild meteen voor je wegvlucht, vliegen de vissen hier al zoenend op je voeten en benen af. En hoewel deze happende visjes niet echt pijnlijk zijn, is het wel uitkijken niet in een terugtrekkende reflex zo even per ongeluk de waterval af te donderen…

Verder samen genietend van een klein weekje Kanchanaburi ons opgemaakt voor vertrek, waarbij moeder de laatste dag nog even de voet verrekte en moeilijk kon lopen. Dit resulteerde op doorreis in Bangkok in een Thai die vroeg: ’what happened with your foot?’, waarop moeder onbewust antwoorrde ‘I hurt my foot near the Bridge over the River Kwai’. Tegenwoordig vallen er dus ook nog slachtoffers ja…
De doorreis had trouwens Ko Samui als einddoel, alwaar broederlief zo’n 500 kilometertjes zuidwaarts stage loopt in het 5-sterren-resort ‘Six Senses’. Toch eigenlijk de reden dat ik überhaupt in Thailand ben aangekomen, verrasten we broederlief met een complete ziekenboeg. De laatste dag in Kanchanaburi had ik nog even een sinusholte-ontsteking als souvenir opgedaan, en samen reizend bleef dit mijn moeder dus ook niet gespaard. Bij deze dus nogmaals mijn welgemeende excuses aan moeders adres dat ik je zo optimaal gebruik heb laten maken van ons strandhotel… Dat terwijl ik wel het geluk had na 3 daagjes platliggen me weer te herstellen, zodat ik als oudere broer in ieder geval wel kon mengen in het Samuiaanse uitgaansleven. Zeker na een aantal dagen ziek zijn is een 3-liter torentje Singha-bier voor je neus voldoende om een gevoel van intens geluk te creëren. De resulterende big smile op m’n gezicht toen het glas aan de lip gezet werd is mijn broer dan ook niet ontgaan… Verder waren de laatste dagen intens genieten in deze paradijselijke omgeving, zeker toen we 2 nachten toefden op het resort zelf alwaar het heel erg gemakkelijk is om de complete dag te besteden aan helemaal volledig niksdoen. Heerlijk om zo een erg heftige 7 weekjes af te sluiten! Moet dan ook eerlijk toegeven toen ik alle avonturen nog eens door me heen liet gaan tijdens de vlucht, ik toch meer dan 1 traantje heb laten vloeien… Na 3 jaar dromen en nu 7 weken te hebben geroken aan wat reizen nou echt betekent, is het me in ieder geval bijzonder duidelijk dat na een jaartje werken deze jongeman bij lange na nog niet klaar is met de rest van de wereld. Wat een onbeschrijfelijk bijzonder geweldige tijd heb ik mogen meemaken, wat is dat intens genieten! Ik hoop dat jullie een vleugje hebben kunnen meeproeven van dit genot, maar ik raad eenieder toch aan gewoon zelf op pad te gaan. Broeder, moeder en heel Thailand: enorm bedankt!

Bijzonder veel liefs,

Dennis