Eerste weekje Ecuador, eerste weekje Andes :-)

Jooh jooh hallo allemaal! ’T Is weer ff geleden, maar geen zorgen ik laat jullie niet in de steek! Beginnend met het laatste nieuws en meteen mijn excuus: de reis zal weer alleen voortgezet worden. Jep het beëindigen van de liefde met Mexicaansen in Latijns-Amerika mag dan ongeveer net zo kut wezen als in Nederland, maar als vrijgezel vertoevend op een continent afgeladen met bloedmooie vrouwen kan ik me het leven ook dramatischer voorstellen. De draad weer oppikkend, is het tijd om dit gebeuren in Quito achter me te laten en verder te reizen! Te beginnen met de terugkeer van mijn in de afgelopen wekentijdelijk verdwenen schrijflust, aangevuld met het creëren van vrolijke toekomstvooruitzichten, in het specifiek de maanden april/mei. Voor het eerst in anderhalf jaar tijd zal ik weer eens voet buiten Latijns-Amerika gaan zetten. Jep, zal voor een aantal weken wederkeren naar mijn thuisgrond, alwaar na wat vluchtkostencompenserend werk een bezoekje aan eenieder van jullie een hoogtepunt in 2012 zal gaan vormen. En we gaan ervan genieten, want daarna zal ik weer terugkeren naar dit prachtige continent.

Maar laten we het verhaal vervolgen alwaar we gebleven waren: de eerste dagen in Ecuador. De eerste week zijn we in Otavalo beland, een stadje gelegen tussen de immense pieken, vulkanen en vergezichten van het koude Andesgebergte. Tja ik mag dan rond de evenaar vertoeven, maar hoogtes van 2.5 tot 6.5km presenteren toch ietwat frisse nachten… Maar dat komt dan wel samen met letterlijk adembenemende vergezichten van dit unieke stukje aarde! En jullie mogen, op volle ademkracht en op (of onder) zeeniveau gewoon lekker meegenieten op www.picasaweb.google.com/dennisvoes :-)

Met een tweetal prachtige watervalletjes, immense vulkaanpieken aan de voet bezaaid met huisjes en akkerland, meren waarin het zwemmen niet onderdoet voor onze Nederlandse nieuwjaarsduik, een roofvogelopvangcentrum met verscheidene indrukwekkende vogeltjes (condors zijn enorm!) en de innerlijke rust en vriendelijke uitstraling van de indianen was er weer voldoende te bewonderen. Uiteraard zijn er in dit type landschap ook een flink aantal uitdagingen om te overwinnen. Te beginnen met het neerzetten van een mwah-mwah waterdicht tentje in de regen en kou op een 3km hoogte. Dit valt echter in het niet vergeleken met het wandelen/klimmen naar de meren van Mojanda en de ‘heuvel ‘ cerro negro op 4.26km, alwaar na een belachelijk steile klim het niet de afgrond indonderen de ware uitdaging vormt. Uitgeput balancerend op een klein paadje tussen de rotsen door is een subtiel gebrek aan O2 een ware confrontatie. Serieus heftige shit, maar ook serieus prachtige uitzichten! Gelukkig wisten we een lift te fiksen voor de 10km terug, met dank aan twee jongelingen in een 4x4 die bezig waren een rally te imiteren. Als bovengemiddeld lange Nederlander in deze streken mocht m’n nek enkele malen de klappen tegen het dak aan opvangen, maar we waren dan ook bijzonder snel terug bij onze tent hehehe :-)
Aldaar aangekomen en bekomen, mocht ik ontdekken dat dappere Diana iig één angst in zich herbergt: spinnen. De tarantella die ’s avonds doodleuk een tweetal metertjes voor onze tentdeur passeerde zorgde dan ook voor enige onrust… en uiteraard ook een tweetal prachtige fotootjes, in de hoop dat de tarantella z’n capaciteit om flink hoog te kunnen springen even achterwege zou laten..

De volgende dag was het tijd de boedel weer in te pakken, om onze pittige wandeling terug naar Otavala aan te vangen. Aldaar een berg souvenirs gekocht - dat alles nog in onwetendheid dat de vluchten vanuit de Ecuadoriaanse hoofdstad Quito inmiddels onbetaalbaar waren geworden en ik naar het Colombiaanse Bogotá moest uitwijken.. Onderhandelend met de Ecuadoriaanse Inca’s was ik erg onder de indruk van de persoonlijkheden waar ik mee van doen had.. Alwaar mijn indruk van de Colombianen is dat ze makkelijk contact maken, lekker feestelijk spraakzaam zijn en je snel openhartig voor het e.e.a. uitnodigen, is mijn impressie van de Ecuadoriaanse Inca’s diepzinniger van aard. Een sterke uitstraling van innerlijke rust en vrede zorgt voor een communicatie die meer via een glimlach dan woorden verloopt. Na veel wederzijds respect en een tas vol indianenwaar was het tijd om onze reis richting hoofdstad Quito aan te vangen. Daarmee mocht ik ook voor het eerst de evenaar kruisen, het begin van de vele prachtwonderen die het zuidelijk halfrond te bieden heeft.

De erop volgende maand passeerden m’n kerst en oud&nieuw avonturen in Quito, aangevuld met wat stadsfotootjes, een drietal weekjes barwerk, bezoekjes aan thermische baden en een prachtig uitkijkpunt een ruime kilometer hoger dan Quito. Foto’s en wat meer details over mijn tijd in de hoofdstad volgen spoedig.. eerst zal ik m’n reis weer alleen vervolgen door dit prachtige indrukwekkende land met amazone, Andes en pacifische kust.
Voor nu rest alleen voor degenen die het nog niet meegekregen hadden via facebook/emails of wat dan ook: nog een super super 2012, dat het jullie goed gaat, de aarde gewoon doordraait, ieder z’n geluk met zich mee mag dragen, dat we ons weer eens mogen treffen en whatever je jezelf nog meer wilt wensen. Tot snel, chao chao :-D