Cambodjaanse bruiloft, Killing Fields, vissen etc.

Jooh allen, iedereen en altezaam!

Ondanks de ingeslagen depressie ten gevolge van het feit dat ik weer op Neerlandse bodem vertoef, zal ik jullie m’n laatste ervaringen niet onthouden.
De tempeltochten zelf zal ik echter niet teveel woorden aan vuilmaken: bekijk de fotootjes maar en boek je vlucht. Het verblijf bij een Cambodjaanse agent thuis is echter interessantere koek. Met een relatief dik huis, electriciteit en zelfs een TV bleek het lokale verblijf 15 km ten westen van Siemreap boven de gemiddelde Cambodjaanse standaard te toeven. Dat neemt niet weg dat de meesten op de grond slapen en er geen stromend water aanwezig is: alleen een bak met regenwater en een emmertje is eigenlijk ook ruim voldoende om te douchen als het 35 graden is. Daarbij komen er natuurlijk nog de vele avonturen om de hoek kijken. Na een soepje van opgechopte rivierslang als ontbijt uitgenodigd worden voor een Cambodjaanse bruiloft valt moeilijk te vergelijken met een routinematige werkdag. Aldaar bleek het een traditie dat het gehele Khmer volk zich na het jawoord volledig bezat met een of ander stout-bier van 8% (inderdaad, zoiets als blikken atlas wegtetteren ja, maar dan in nette kledij...). Het effect van dergelijke percentages op deze kleiner uitgevallen bevolking wordt geheel duidelijk op het moment dat 70-jarige oma’s je voor de grap (ga ik dan toch vanuit...) net iets te hart tussen de benen grijpen. Dat ik een khmer-meisje ten dans zou vragen enkel ter protectie van de eigen ledematen had ik vantevoren niet verwacht... De bruidegom bleek trouwens een Amerikaan, volledig verrast dat ik naast z’n moeder als enige andere westerling binnenviel via hechte vrienden van zijn kersverse vrouw. Het zijn wel de situaties, en genieten is het zeker ;-)

Vervolgens een dagje Phnom Penh gedaan. Na al dat lokale gefeest werd het tijd voor wat heftigere kost: de Killing Fields gevolgd door de martelkamers van S-21. Terwijl na een regenbui de restanten mensenbot en kledingstextiel nog uit de grond opdoemen sta je oog in oog met de kuilen waar de executies aan de lopende band plaatsvonden. Vaak duurde het nemen van een leven langer dan een kwartier, aangezien doodsteken met hout van een lokale boomsoort flink wat peperdure kogels bespaarde. Om wraak te voorkomen werden kinderen tegen een boom doodgeslagen (voor een confrontatie check wederom http://picasaweb.google.nl/dennisvoes). Vooraf aan dit alles praten we over de martelingen waarbij veelal gereedschap en elektriciteit gehandhaafd werd. Afin, met een hoge dosis respect voor dit volk gaan deze martelkamers je niet in de kouwe kleren zitten, wat ik met m’n ietwat verdrietige foto schaamteloos probeer te onderstrepen. Het vredes-succesverhaal van de VN of niet, dat dhr. Duch, de leider van deze martelkamers, pas anderhalve maand geleden is veroordeeld voor de rechtbank valt moeilijk te begrijpen, alsmede waarom sommige ex-leden der Khmer rouge momenteel nog steeds enkele topfuncties in de regering bekleden…

Vervolgens heb ik m’n originele reisplan omgegooid en ben ik teruggegaan om m’n broer te verwelkomen tussen de locals in Siemreap. En hoewel het rivierslangensoepje geen makkelijk alternatief bleek voor een biefstukje met friet (en dat klopt), is het buitengewoon bijzonder om in the middle of nowhere met je broer tot je borst in het water te staan in een poging wat vis in je visnet te krijgen. Dat verscheidene pogingen enkel meer in plaats van minder honger bewerkstelligde introduceerde wel een vleugje frustratie. Uiteindelijk stond er dan ook eend en geen vis op het menu…

Na nog een dagje de drijvende woningen van gevluchte Vietnamezen op het Tonle-Sap meer bewonderd te hebben was het tijd voor een redelijk aantal afsluitende drankjes. Toen broederlief het zoveelste blik bier aan onze tuc-tuc chauffeur aanbood, gebeurde er iets opmerkelijks. Meneer weigerde plots de alcohol. Vreemd, maar in verlenging van ons westers denkpatroon volgde uiteraard de vraag: “Why not drink anymore, because you need to drive”? Het pareltje van een antwoord was: “Oh, no. No problem. But me trunk already!” Ach, als je de kerel bijna op z’n plaat ziet gaan weet je dat ie je niet belogen heeft met deze woorden.

Deze eerlijkheid, aangevuld met vele andere omarmingen van gastvrijheid en vriendschap, alsmede het opmerkelijke feit dat na de sporadisch voorkomende berovingen zelfs de meeste dieven je pasjes en paspoort naar je guesthouse retourneren, hebben mij duidelijk een conclusie nagelaten. Het vertrouwen in de Khmer bevolking heeft m’n hart vervuld. En hiermee restte mij enkel nog de terugkeer naar Bangkok en een tweetal daagjes later triest genoeg ook de terugkeer naar het plekje op aarde wat ik nu nog thuis noem. Voorlopig nog wel…

Met vreugde en liefde,

Dennis